Ο Παπακωνσταντίνου λοιπόν, παίρνει τη λίστα Λαγκάρντ και αφού ρίχνει μια γρήγορη ματιά μιας και είχε δουλειές σοβαρότερες τη μέρα εκείνη να κάνει (να χιλιο-συναντηθεί με τους Βενιζέλο-Παπανδρέου και να στύψουν τα κεφάλια τους για το πώς θα σώσουν τη χώρα), κάνει καλού-κακού  ένα αντίγραφο και φεύγοντας πετά το κανονικό cd πάνω στα άλλα των Κυριακάτικων εφημερίδων.

Η οικιακή βοηθός την επαύριον, στη θλίψη και στη ζοχάδα της που δεν βρήκε κάποιο με Νίκο Οικονομόπουλο που τυγχάνει να είναι φαν, τα οδηγεί (φευ!!) άπαντα εις τον κάδο απορριμμάτων.

Το αντίγραφο παραδίδεται κάποια στιγμή στον Διώτη.

Ο Αιτωλοακαρνάνας εισαγγελεύς , καλός και χρυσός μα το χειρότερό του κάθε φορά ήταν όταν έπρεπε ως ειδικός Γραμματέας του ΣΔΟΕ να συμμετέχει σε συνδιασκέψεις και συζητήσεις για ηλεκτρονικές διασταυρώσεις στοιχείων και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα που του φερναν κούραση αφόρητη και νύστα.

Παραλαμβάνει το stick ακριβώς τη στιγμή που είχε τελειώσει το μεσημεριανό του ουζάκι στο γραφείο και με την οδοντογλυφίδα στο στόμα, καλεί μια υπάλληλο να το βάλει στο ρημαδο-μηχάνημα μέσα.

Με το που κοιτάζει την οθόνη και αρχίζει να διαβάζει , η οδοντογλυφίδα μένει μετέωρη και μόνη στο στόμα του.

«Α χα!»..ακούγεται να λέει καθώς την τραβά απότομα .

« Λοιπόν, εμένα όλα αυτά τα ονόματα και τα ποσά δίπλα τους , κάτι μου λένε ή κάτι θέλουν τέλος πάντων για να μου πουν.
Μπορείς να μου τα αντιγράψεις;» ρωτά την υπάλληλο που στέκεται κοντά του.

«Βεβαίως κύριε Προϊστάμενε»  του λέει εκείνη και ενώ κάνει αυτό που της είπε, κατά μια σπανιοτάτη  έως απίθανη περίπτωση του τύπου « μια φορά στα χίλια χρόνια, κελαηδούν αλλιώς τα αηδόνια», μένουν εκτός αντιγραφής τα ονόματα των συγγενών του Παπακωνσταντίνου.

Έχοντας δύο stick  πλέον στα χέρια του ο Προϊστάμενος και μη ξέροντας ως προείπαμε από τεχνολογία , πιστεύει ότι όπως το μπαγιάτικο ψωμί σε σχέση με το φρέσκο δεν φτουράει μία, έτσι και πρέπει το πρώτο στικάκι να πεταχτεί για να μείνει το καινούργιο, ώσπερ και εγένετο.

Το αντίγραφο του αντιγράφου τώρα, πάει ουσιαστικά αδιάβαστο  στον νέο υπουργό Οικονομικών και εκεί γίνεται ένα άλλο μικρό θαύμα.

Ο Βαγγέλης, με την τόση πείρα στη ζωή και στις σκληρές διαπραγματεύσεις, μένει άναυδος μπροστά στο χαριτωμένο αυτό μικρό αντικείμενο.

Το τηράει δεξά, το τηράει ζερβά και το ερωτεύεται τόσο παράφορα που ορκίζεται ότι κανείς δεν θα του το αγγίξει.

Το κρύβει βαθιά μες στο γραφείο του . Άνθρωπος δεν το πιασε στα χέρια του, μήτε χάρηκε ποτέ την εικόνα του.

Κι έτσι περνούσαν οι μήνες…

Και τα χαράτσια συμμάζωναν τις καρπαζιές τους,  πάνω στο σβέρκο του ως γνωστόν «μαζί τα φάγαμε» λαού.

Και όλοι τη σκαπουλάρανε φτηνά καθώς φαίνεται –κρυβόμενοι επαρκώς πίσω από το δάχτυλο τους  και ισχυριζόμενοι πως το « νιάου-νιάου στα κεραμίδια προέρχεται τελικά από σκύλο- με μια προανακριτική της Βουλής, που μέχρι και τον Άκη μπόρεσε να δει ως αθώα περιστερά.

Και τα πατώματα παρεμπιπτόντως, έχουν γεμίσει με  φτυσίματα που λέει και ο Σκούρτης από την αηδία και την ξεφτίλα.

Κι όμως! Τα ανεχόμαστε…


Γιάννης Βαρελλάς