«Λύκοι θα υπάρχουν…όσο υπάρχουν πρόβατα», σύμφωνα και με στίχο λαϊκού άσματος. Ποιοι είναι όμως οι λύκοι και ποια τα πρόβατα στη σημερινή κοινωνία; Μεσούσης ή μάλλον ποιας μεσούσης, στο αποκορύφωμα θα λέγαμε της πρωτόγνωρης κοινωνικο – οικονομικής εξαθλίωσης που διέρχεται η χώρα μας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναρωτιούνται «τι να φταίει» κλείνοντας ερμητικά μάτια κι αυτιά, κυρίως δε, εμμένοντας στην υιοθεσία ανύπαρκτων, αλλοιωμένων και τραγικά αναμεμειγμένων  -τάχα μου- ιδεολογιών(!)

Αλήθεια πείτε μου, πώς είναι δυνατόν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό Ελλήνων να μην μπορεί ουσιαστικά να καταλάβει τα αυτονόητα; Να αδυνατεί, εν προκειμένω, να σταθεί στο ύψος του και να διεκδικήσει με κάθε δημοκρατικό τρόπο και μέσο τα δικαιώματα που κάποιοι έχουν βαλθεί να του στερήσουν ή να του τα σερβίρουν δια της πλαγίας οδού «πουλώντας» μάλιστα κι εκδούλευση; Πώς γίνεται αυτό; Αφού είμαστε έξυπνος λαός, σοφός, με κληρονομιά αιώνων, με πλούτο ιστορίας και πολιτισμό μεγατόνων, με…, με…, με….και με πολλά άλλα «με» βεβαίως, αλλά με παρακαταθήκη για το μέλλον άραγε όμως ποια;

Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι εθελοτυφλούμε φίλοι μου…Όχι μόνο αυτό το ποσοστό που δε λέει να εννοήσει τι συμβαίνει γύρω του, αλλά όλοι μας ανεξαιρέτως. Διότι δεχόμαστε παθητικά και αμίλητα, σχεδόν αβίαστα θα έλεγα, μια νοσηρή κι απάνθρωπη κατάσταση, μια γενικότερη δυστοκία κι έναν κοινωνικό κατακερματισμό, για τον οποίο φυσικά και φωνάζουμε όλοι, ναι … και οδυρόμεθα και αντιτιθέμεθα μπροστά σε κάμερες …και ομολογουμένως  τους «ξεφωνίζουμε» τους υπευθύνους σε κάθε δοθείσα ευκαιρία …..και άλλα πολλά… αλλά εν τέλει τι; Αλλάζει κάτι; Όχι. Γινόμαστε έρμαια ευτελιστικών - απόκοσμων σχεδόν και παράταιρων αποφάσεων εις βάρος της ίδιας μας της ύπαρξης, ενάντια της πνευματικής και υλικής μας υπόστασης, της αξιοπρέπειας και της φυσικής μας οντότητας.

Δεχόμαστε ωσάν αυτόματα και άρτια ρυθμισμένα «ρομποτάκια» τον εκμαυλισμό του ίδιου μας του έθνους, της καταγωγής μας, των ριζών που περηφανευόμαστε –κατά τ΄ άλλα- ότι έχουμε.

«Καταπίνουμε» τα δυσβάστακτα μέτρα - επιβαλλόμενα ως απολύτως αναγκαία - λογοδοτώντας για κάποιων άλλων τη σπατάλη και την ασυδοσία.

Υπομένουμε με καρτερία την καταστρατήγηση βασικών μας εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, δικαιωμάτων θεσπισμένων από το ξεχασμένο – μάλλον – Σύνταγμα, αδυνατώντας ν’ αντιδράσουμε μην τυχόν πτωχεύσουμε!!! Άκουσον άκουσον! Μην τυχόν πτωχεύσει μια ήδη πάμφτωχη χώρα που περιμένει να ζήσει από τις «ελεημοσύνες» των εταίρων της εφαρμόζοντας ταυτόχρονα την απόλυτη πρακτική ισοπέδωσης του πολίτη.

Απ΄ τη μια μάς εξωθούν σε  «άτακτη» φυγή δεικνύοντας πότε πλαγίως πότε ευθέως και με προκλητικό τρόπο το δρόμο της μετανάστευσης (που κι εκεί θα πρέπει να ξεκινήσουμε απ΄ το μηδέν χωρίς καμιά εγγύηση – προοπτική κι εξασφάλιση επιτυχίας) κι απ΄ την άλλη μένουμε εμείς με το δίλημμα «να μείνω ή να φύγω»; Να «πέσω στο γκρεμό ή στο ρέμα βρε αδερφέ τελικά»; Εδώ μας έχουν φθάσει οι λαθεμένες, σαθρές και σάπιες πολιτικές τακτικές που ακολουθήθηκαν με διαδοχική ακρίβεια όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ ΜΑΣ έχουμε φθάσει ΕΜΕΙΣ που με την ψήφο εμπιστοσύνης μας συντελέσαμε στη σημερινή ολοσχερή διαφθορά του πολιτικού γίγνεσθαι. Αυτή είναι και η μοναδική συνέργεια - συνυπαιτιότητά μας. Η ψήφος μας. Αυτή είναι όμως και η δύναμή μας! Τεράστια δύναμη…

Τι τα λέω, όμως…Φοβάμαι ότι τα λόγια μου είναι έπεα πτερόεντα. Οι επικείμενες εκλογές και το αποτέλεσμα αυτών, χωρίς να έχω καμία πρόθεση να προδικάσω το αποτέλεσμα, διαισθάνομαι ότι μάλλον θα μας απογοητεύσουν οικτρά. Αυτό το όποιο, τέλος πάντων, ποσοστό που κλείνει μάτια κι αυτιά, θα ψηφίσει και πάλι εκείνους που μας οδήγησαν και μας οδηγούν στο δρόμο της δυστυχίας, της εξαθλίωσης και της κατάντιας…

Και μετά απ΄ όλα αυτά, γίνεται να μη σε πιάσουν κι εσένα αγαπητέ -ή μου τα ψυχοσωματικά και υπαρξιακά σου; Δε γίνεται! Πώς να γίνει δηλαδή, με το ζόρι αναίσθητος; Δε γίνομαι ρε «φίλε» πολιτικέ, που προσπαθείς να μας τουμπάρεις -έτι μια φορά- με τις δήθεν «σωτήριες» εξαγγελίες σου κι έρχεσαι ευθαρσώς σαν άλλος σύγχρονος ήρωας να σώσεις την πατρίδα!! Καθώς βλέπεις έχω ακόμα …. ανησυχίες. Με νοιάζει το μέλλον της χώρας μου, με νοιάζει το μέλλον το δικό μου, με νοιάζει το μέλλον των αυριανών παιδιών μου! Το μέλλον που «εσύ» προσπαθείς να μου στερήσεις, να ΜΑΣ στερήσεις!!!

Θλίψη, οργή ή μίσος λοιπόν; Τι να αισθανθεί κανείς για όλα αυτά; Τι μπορεί να αισθανθεί κάποιος που βλέπει τη ζωή του να καταρρέει και να γίνεται υποχείριο άλλων; Ποιων άλλων; Των μοναδικών ιθυνόντων! Των μοναδικών αυτουργών! Τι μπορεί, αλήθεια, να νιώσει κανείς μπροστά στο τραγικό άκουσμα αυτοκτονιών απελπισμένων συνανθρώπων μας, οι οποίοι στο όνομα της αξιοπρέπειας και τιμής τους, θυσιάζουν την ίδια τους τη ζωή όντες ανήμποροι ν΄αντιδράσουν;

Και μένουμε εμείς ακόμη εδώ, λυπημένοι και συμπάσχοντες βεβαίως - πλην αδύναμοι να βάλουμε οριστικό τέλος σε όλη αυτή την παρωδία.

Παρ΄ όλα αυτά όμως «ξυπνάμε» - έστω κι αργά - αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε τηλεκατευθυνόμενα όντα και απλά «ρομποτάκια», αλλά ότι έχουμε άποψη, λόγο, βούληση και σκοπό. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα όπλα μας κι αυτά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να διεκδικήσουμε καλύτερες μέρες...

Και να θυμάστε πάντα, ότι οι καλύτερες μέρες δεν έρχονται ποτέ από μόνες τους!
 

Νεκταρία Λυμπέρη