Ανέκαθεν μεγάλη εντύπωση μου προκαλούσε  η εξωφρενική σχεδόν άρνηση των ηλικιωμένων ανθρώπων που ζουν κυρίως στα χωριά να αποχωριστούν πράγματα.
Αντικείμενα χρόνων, αχρηστεμένα από τη πολλή χρήση, από τη μηδαμινότητα της αξίας τους ή από την παντελή έλλειψη τωρινής χρησιμότητας εξακολουθούν να κοσμούν το μικρό βασίλειο του φυσικού τους χώρου.

Παντελόνια που τα μπαλώματα έχουν αντικαταστήσει το παντελόνι, μυγοσκοτώστρες κατεστραμμένες με κόκκινη κλωστή δεμένες, αυτοσχέδια φαράσια που για χρόνια επιμένουν να λένε πως είναι φαράσια, ποτηράκια στο σερβάν ανάποδα γυρισμένα που ελάχιστα γεύτηκαν την ευχαρίστηση ενός κάποιου πιοτού, καζαμίες κιτρινισμένοι, σκουριασμένα καφεκούτια, ξεφτισμένα κάδρα, ξεβαμμένα πλαστικά λουλούδια, ψάθινες ξεχαρβαλωμένες καρέκλες που με σύρμα σφιγμένες εξακολουθούν και παραμένουνε στη ζωή.

Η όποια απόπειρα να επιφέρεις μια κάποια αλλαγή μέσα στον μυστικό αυτό κόσμο των ακίνητων πραγμάτων, στέφεται συνήθως από πλήρη αποτυχία. Η άρνησή τους σαν μπρούτζος στη πόρτα θα σταθεί και θα σε ξαναγυρίσει πίσω από κει που ήρθες.
Η επιχειρηματολογία τους εμπεριέχει τις ίδιες σχεδόν κάθε φορά φράσεις

«...αν έρθει καμιά πείνα, θα δείτε…»
«...δεν έχετε περάσει εσείς αυτά που τραβήξαμε εμείς στη ζωή μας...»
«...μάθατε όλα να τα πετάτε για αυτό και σας πήρε ο διάβολος...»
«...ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα...»

Το ότι βέβαια εμείς φτάσαμε ακριβώς στο άλλο άκρο αποχαυνωμένοι από νεοπλουτίστικα πρότυπα που εν μια νυκτί αντικατέστησαν φιλοσοφίες ολόκληρες της ζωής, δεν σημαίνει ότι έχουν και κάποια βάση τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν.
Δηλαδή αν πεινάσεις πρόκειται να σε σώσουν οι προ τριακονταετίας κουρτίνες που άλλαξες και εξακολουθείς να διατηρείς στο μπαούλο;

Αν δοκιμάσουμε όμως να διεισδύσουμε στα βαθύτερα της νοοτροπίας τους, το αποτέλεσμα πιθανόν και να μας εντυπωσιάσει.

Οι άνθρωποι αυτοί αρνιούνται να απαρνηθούν τα πράγματα όχι από σύνεση, ούτε από τσιγκουνιά μα ούτε και από άποψη. Αρνιούνται από φόβο. Από φόβο μήπως τυχόν μαζί με την παραδοχή της αχρηστίας αυτών των πραγμάτων που πορεύτηκαν για χρόνια μαζί τους, προκύψει και κάποια σκληρή διαπίστωση και για το δικό τους το τέλος που ολοένα και πλησιάζει. Στην ουσία έχουν εναρμονιστεί πλήρως με την ιδέα αθανασίας αυτών των πραγμάτων προκειμένου να εξακολουθούν να πιστεύουν πως κι αυτοί για πάντα θα ζουν.

Ο Μπόρχες το έλεγε πως  « από μια ηλικία και πέρα, κάθε αλλαγή είναι ένα μισητό σύμβολο του χρόνου που περνάει». Και ο άνθρωπος, πάντα  επιζητά τα κομμάτια εκείνα που τον συνδέουν απευθείας με τη σταθερή βάση της ζωής που πέρασε, της ζωής που τον ξέρει,  της ζωής που τον χαρακτήρισε για να «ξορκίσει» έτσι θαρρείς την όποια βίαιη αλλαγή που θα επιφέρει πιθανόν και τη τελική διακοπή της.

Έτσι λοιπόν, αν κάποτε βρεθείτε σε κάποια από αυτά τα σπίτια σαν μουσαφίρης και σας προσφερθεί ένα ηδύποτο μες στα θαυμάσια αυτά λεπτόχειλα ποτηράκια με τις χρυσές γραμμούλες που προορίζονται για τους ξένους, το νου σας παρακαλώ καθώς στα χέρια σας το κρατάτε.

Τα ποτηράκια αυτά είναι πραγματικά ανεκτίμητα για τους ανθρώπους εκείνους.