Οι παλαιοί δάσκαλοι δεν επιδίωξαν ποτέ κάποια αμοιβή, ηθική, κοινωνική ή υλική για όσα πρόσφεραν στο ελληνικό σχολείο. Ό,τι έκαναν, ήταν περίσσευμα της ψυχής τους, καρπός της ευθύνης που αισθάνονταν, βαθιά μέσα τους, για τα Ελληνόπουλα, που οι γονείς με εμπιστοσύνη εναπόθεταν στα δικά τους τα χέρια, ανθός της διαρκούς διάθεσης θυσίας, αυταπάρνησης και προσφοράς προς την κοινωνία και το σχολείο, με το Κράτος πάντα να απουσιάζει και να αμελεί και, πολλές φορές, να βρίσκεται εναντίον του Δασκάλου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίος και ευκαιριακός αυτός ο Ύμνος που θεώρησε Χρέος του να γράψει,  κάποτε, ο κορυφαίος Έλληνας Ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, για τον Δάσκαλο:
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μές στο κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
Ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Κωστής Παλαμάς, "Στον Δάσκαλο"

Κι αν τα μηνύματα του Ποιητή παραμένουν ως τα σήμερα αγνοημένα από την πολιτεία, όμως υπάρχουν πολλοί που τα έχουν χαράξει ανεξίτηλα στην καρδιά τους. Και πρώτοι ανάμεσά τους οι μαθητές, αυτοί που βάδισαν χέρι με χέρι με τους Δασκάλους τους στον όμορφο κόσμο της Γνώσης, που μαζί σφυρηλάτησαν την κρίση τους για την κατανόηση του κόσμου, που ανακάλυψαν, εκτίμησαν και κατέκτησαν τις προαιώνιες Αρχές, τις Αξίες και τα Ιδανικά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αυτές που οδηγούν, τελικά,  στον Ηράκλειο Δρόμο της Αρετής.

Ο Δάσκαλος, ακόμα κι όταν τελειώσει η εργασιακή του σχέση με το Σχολείο, εξακολουθεί να «αμείβεται» και να νιώθει την ψυχή του να ανεβαίνει, όλο και ψηλότερα. Κι αυτό οφείλεται, κυρίως, στην ψυχή των παιδιών του, των μαθητών του, που σ’ όλη τους τη ζωή, εξακολουθούν να τον προσφωνούν «Δάσκαλε» και «Δασκάλα», που στα μάτια τους λάμπει πάντα εκείνο «το Φως που καίει» κάθε φορά που συναντιούνται οι δρόμοι της ζωής τους με τον Δάσκαλο ή τη Δασκάλα τους και που πάντα μιλούν γι’ αυτούς με λόγια της καρδιάς, σημάδι πως εκείνη η  σχέση αγάπης που ξεκίνησε κάποτε, όταν μικρά μαθητούδια άφησαν το χέρι των γονιών τους και έπιασαν εκείνο του Δασκάλου και της Δασκάλας τους, μένει για πάντα ζωντανή.

Μια τέτοια έκφραση αγάπης του Μαθητή προς τον Δάσκαλο και την Δασκάλα του (αλλά και στους Καθηγητές του όλους)  εξέφρασε, με άρθρο του  στα τοπικά ΜΜΕ, πηγαία και αυθόρμητα, ο Γιώργος Αλατσάς, Μαθηματικός ΕΜΠ, ένας άξιος νέος επιστήμων και ενεργός πολίτης, με ήθος και ευγένεια ψυχής, καμάρι για την Οικογένειά του και για τους Δασκάλους του και πρότυπο για τη νέα Γενιά.

Μας ξάφνιασε και μας συγκίνησε με το άρθρο του αυτό ο Γιώργος και δεν έχουμε λόγια για να τον ευχαριστήσουμε. Γιατί ο Γιώργος αντιπροσωπεύει ΟΛΑ εκείνα τα παιδιά που πέρασαν απ’ τα χέρια των Δασκάλων όλων των χρόνων, που με όσα πήραν απ’ το Σχολείο και τους Δασκάλους τους πρόκοψαν στη ζωή τους, όποιο δρόμο κι αν επέλεξαν, και (το κυριότερο), διαμόρφωσαν αδαμάντινους χαρακτήρες, που κοσμούν την κοινωνία μας, γίνονται παραδείγματα προς μίμηση  και ελπίδα για ένα καλύτερο «Αύριο».

Η Μάνα Ελλάδα έχει ιερή υποχρέωση, μέσα στα πολλά και μεγάλα προβλήματά της, να θέσει πρώτα απ’ όλα εκείνα της Νέας Γενιάς και να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τα επιλύσει, ώστε να δώσει σ’ αυτά τα υπέροχα Ελληνόπουλα τη δυνατότητα να ζήσουν στον τόπο τους, να δημιουργήσουν ευλογημένες οικογένειες και να χτίσουν τη Νέα Ελλάδα που όλοι ονειρευόμαστε.

Γιώργο σε ευχαριστούμε και σ’ αγαπάμε. Να είσαι πάντα καλά και ο Θεός να σου χαρίσει ό,τι ονειρεύεσαι και προσδοκάς.

Η δασκάλα σου Βούλα Μητράκου
Ο δάσκαλός σου Βαγγέλης Μητράκος