Γράφει ο Αλέξανδρος Τυροβολάς
Οι τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες επηρεάζουν αναμφισβήτητα αρνητικά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα τους νέους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Θεωρώ πως το να επαναλάβω τις δυσμενείς συνέπειες της κρίσης κυρίως σε επίπεδο ατομικό ή οικογενειακό δεν προσθέτω κάτι καινούργιο. Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και βιώνει τον Γολγοθά του ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση, την ιδιοσυγκρασία του, τις καταβολές του, τις ψυχικές του δυνάμεις, την ηλικία του κ.λπ.. Η χώρα μας έχει και στο παρελθόν περάσει δύσκολες καταστάσεις που γνώρισαν βεβαίως οι παππούδες και οι γονείς μας. Πάντα ο δρόμος ήταν ανηφορικός με περιόδους σχετικής ευημερίας.
Οι αρχαίοι προγονοί μας υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος οφείλει να ασκεί τον εαυτό του στα δύσκολα με τη θέλησή του, ώστε αργότερα όταν προκύπτουν αυτά, να μπορεί να τα αντιμετωπίζει.
Ο Νίκος Καζαντζάκης στην δεκαετία του 1940 έγραφε: « Οι καιροί που περνούμε, κι ακόμα φοβερότερο οι καιροί που θα περάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι δύσκολοι. Μα η Δυσκολία στάθηκε πάντα στη ζωή ο μέγας ερεθισμός που ξυπνάει και κεντρίζει όλες μας τις ορμές, καλές και κακές, για να πηδήξουμε το εμπόδιο που υψώθηκε ξαφνικά μπροστά μας κι έτσι επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, που άλλως θα ύπνωναν η θα ενεργούσαν σκόρπια κι ανόρεχτα, φτάνουμε κάποτε πολύ μακρύτερα απ’ ότι ελπίζαμε. Γιατί οι επιστρατευόμενες δυνάμεις δεν είναι μονάχα δικές μας, ατομικές μήτε μονάχα ανθρώπινες. Στη φόρα που παίρνουμε για να πηδήξουμε, ξαπολύονται. μέσα μας δυνάμεις τρισυπόστατες: ατομικές, πανανθρώπινες, προανθρώπινες. Τη στιγμή που συσπειρώνεται ο άνθρωπος σαν ελατήριο για να επιχειρήσει το πήδημα, ολάκερη μέσα μας η ζωή του πλανήτη συσπειρώνεται κι αυτή και παίρνει φόρα. Νοιώθουμε καθαρά τότε, την απλότατη αλήθεια που συχνά λησμονούμε στις βολικές κι άγονες στιγμές της ευκολίας: πως ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, παρά υπηρετεί Κάτι η Κάποιον αθάνατο» Πολλά από αυτά που αναφέρει ο συγγραφέας ανταποκρίνονται απόλυτα στις σημερινές συνθήκες.
Οι συμβουλές γονιών και δασκάλων μας πάντα ήταν πως οφείλουμε να παλέψουμε στη ζωή με έντιμο τρόπο και να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Αυτές ήταν οι στέρεες κατευθύνσεις χωρίς ταλαντεύσεις..Παρόμοια είναι και η παρότρυνση του Ευαγγελιστή «Να είναι η μέση σας πάντα ζωσμένη και τα λυχνάρια σας αναμμένα» Είμαι βέβαιος ότι οι παρούσες δυσκολίες θα έχουν και θετικές επιδράσεις αφού θα επανεκτιμήσουμε τις αξίες μας και θα ορίσουμε ποια είναι τα αναγκαία και σημαντικά που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Αυτό φυσικά θα απαιτήσει κάποιο χρόνο όμως το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι θετικό. Ας πάρουμε δύναμη από τους αγώνες των προγόνων μας. Πάντα μου΄ ρχονται στο νου τα λόγια μιας αγρότισσας η οποία σε ηλικία περίπου 85 ετών έκανε όλες τις δουλειές που έκανε σε νεανική ηλικία και όταν μια γειτόνισσά της την ρώτησε «εάν είχε νιάτα» απάντησε: «Είχα και έχω. Και όποια θέλει ας έρθει κοντά». Άνθρωποι δυνατοί, ψυχωμένοι, που κάνανε τις δυσκολίες απλή υπόθεση.
Σήμερα, όλοι οφείλομε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Με ανοιχτό μυαλό, αλληλεγγύη και μετριοπάθεια να διδαχθούμε από τα λάθη μας και να αντιγράψουμε ότι θετικό έχουν και οι άλλες χώρες. Το χρωστάμε στους προγόνους μας και στα παιδιά μας.
Τυροβολάς: Οι δυσκολίες
Μοιράσου το άρθρο:
30-01-2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Τυροβολάς Οι τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες επηρεάζουν αναμφισβήτητα αρνητικά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα τους νέους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Θεωρώ πως το να επαναλάβω τις δυσμενείς συνέπειες της κρίσης κυρίως σε επίπεδο ατομικό ή οικογενειακό δεν προσθέτω κάτι καινούργιο. Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και βιώνει τον Γολγοθά του ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση, την ιδιοσυγκρασία του, τις καταβολές του, τις ψυχικές του δυνάμεις, την ηλικία του κ.λπ.. Η χώρα μας έχει και στο παρελθόν περάσει δύσκολες καταστάσεις που γνώρισαν βεβαίως οι παππούδες και οι γονείς μας. Πάντα ο δρόμος ήταν ανηφορικός με περιόδους σχετικής ευημερίας.
Γράφει ο Αλέξανδρος Τυροβολάς
Οι τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες επηρεάζουν αναμφισβήτητα αρνητικά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα τους νέους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Θεωρώ πως το να επαναλάβω τις δυσμενείς συνέπειες της κρίσης κυρίως σε επίπεδο ατομικό ή οικογενειακό δεν προσθέτω κάτι καινούργιο. Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και βιώνει τον Γολγοθά του ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση, την ιδιοσυγκρασία του, τις καταβολές του, τις ψυχικές του δυνάμεις, την ηλικία του κ.λπ.. Η χώρα μας έχει και στο παρελθόν περάσει δύσκολες καταστάσεις που γνώρισαν βεβαίως οι παππούδες και οι γονείς μας. Πάντα ο δρόμος ήταν ανηφορικός με περιόδους σχετικής ευημερίας.
Οι αρχαίοι προγονοί μας υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος οφείλει να ασκεί τον εαυτό του στα δύσκολα με τη θέλησή του, ώστε αργότερα όταν προκύπτουν αυτά, να μπορεί να τα αντιμετωπίζει.
Ο Νίκος Καζαντζάκης στην δεκαετία του 1940 έγραφε: « Οι καιροί που περνούμε, κι ακόμα φοβερότερο οι καιροί που θα περάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι δύσκολοι. Μα η Δυσκολία στάθηκε πάντα στη ζωή ο μέγας ερεθισμός που ξυπνάει και κεντρίζει όλες μας τις ορμές, καλές και κακές, για να πηδήξουμε το εμπόδιο που υψώθηκε ξαφνικά μπροστά μας κι έτσι επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, που άλλως θα ύπνωναν η θα ενεργούσαν σκόρπια κι ανόρεχτα, φτάνουμε κάποτε πολύ μακρύτερα απ’ ότι ελπίζαμε. Γιατί οι επιστρατευόμενες δυνάμεις δεν είναι μονάχα δικές μας, ατομικές μήτε μονάχα ανθρώπινες. Στη φόρα που παίρνουμε για να πηδήξουμε, ξαπολύονται. μέσα μας δυνάμεις τρισυπόστατες: ατομικές, πανανθρώπινες, προανθρώπινες. Τη στιγμή που συσπειρώνεται ο άνθρωπος σαν ελατήριο για να επιχειρήσει το πήδημα, ολάκερη μέσα μας η ζωή του πλανήτη συσπειρώνεται κι αυτή και παίρνει φόρα. Νοιώθουμε καθαρά τότε, την απλότατη αλήθεια που συχνά λησμονούμε στις βολικές κι άγονες στιγμές της ευκολίας: πως ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, παρά υπηρετεί Κάτι η Κάποιον αθάνατο» Πολλά από αυτά που αναφέρει ο συγγραφέας ανταποκρίνονται απόλυτα στις σημερινές συνθήκες.
Οι συμβουλές γονιών και δασκάλων μας πάντα ήταν πως οφείλουμε να παλέψουμε στη ζωή με έντιμο τρόπο και να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Αυτές ήταν οι στέρεες κατευθύνσεις χωρίς ταλαντεύσεις..Παρόμοια είναι και η παρότρυνση του Ευαγγελιστή «Να είναι η μέση σας πάντα ζωσμένη και τα λυχνάρια σας αναμμένα» Είμαι βέβαιος ότι οι παρούσες δυσκολίες θα έχουν και θετικές επιδράσεις αφού θα επανεκτιμήσουμε τις αξίες μας και θα ορίσουμε ποια είναι τα αναγκαία και σημαντικά που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Αυτό φυσικά θα απαιτήσει κάποιο χρόνο όμως το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι θετικό. Ας πάρουμε δύναμη από τους αγώνες των προγόνων μας. Πάντα μου΄ ρχονται στο νου τα λόγια μιας αγρότισσας η οποία σε ηλικία περίπου 85 ετών έκανε όλες τις δουλειές που έκανε σε νεανική ηλικία και όταν μια γειτόνισσά της την ρώτησε «εάν είχε νιάτα» απάντησε: «Είχα και έχω. Και όποια θέλει ας έρθει κοντά». Άνθρωποι δυνατοί, ψυχωμένοι, που κάνανε τις δυσκολίες απλή υπόθεση.
Σήμερα, όλοι οφείλομε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Με ανοιχτό μυαλό, αλληλεγγύη και μετριοπάθεια να διδαχθούμε από τα λάθη μας και να αντιγράψουμε ότι θετικό έχουν και οι άλλες χώρες. Το χρωστάμε στους προγόνους μας και στα παιδιά μας.
Οι τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες επηρεάζουν αναμφισβήτητα αρνητικά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα τους νέους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Θεωρώ πως το να επαναλάβω τις δυσμενείς συνέπειες της κρίσης κυρίως σε επίπεδο ατομικό ή οικογενειακό δεν προσθέτω κάτι καινούργιο. Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και βιώνει τον Γολγοθά του ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση, την ιδιοσυγκρασία του, τις καταβολές του, τις ψυχικές του δυνάμεις, την ηλικία του κ.λπ.. Η χώρα μας έχει και στο παρελθόν περάσει δύσκολες καταστάσεις που γνώρισαν βεβαίως οι παππούδες και οι γονείς μας. Πάντα ο δρόμος ήταν ανηφορικός με περιόδους σχετικής ευημερίας.
Οι αρχαίοι προγονοί μας υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος οφείλει να ασκεί τον εαυτό του στα δύσκολα με τη θέλησή του, ώστε αργότερα όταν προκύπτουν αυτά, να μπορεί να τα αντιμετωπίζει.
Ο Νίκος Καζαντζάκης στην δεκαετία του 1940 έγραφε: « Οι καιροί που περνούμε, κι ακόμα φοβερότερο οι καιροί που θα περάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι δύσκολοι. Μα η Δυσκολία στάθηκε πάντα στη ζωή ο μέγας ερεθισμός που ξυπνάει και κεντρίζει όλες μας τις ορμές, καλές και κακές, για να πηδήξουμε το εμπόδιο που υψώθηκε ξαφνικά μπροστά μας κι έτσι επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, που άλλως θα ύπνωναν η θα ενεργούσαν σκόρπια κι ανόρεχτα, φτάνουμε κάποτε πολύ μακρύτερα απ’ ότι ελπίζαμε. Γιατί οι επιστρατευόμενες δυνάμεις δεν είναι μονάχα δικές μας, ατομικές μήτε μονάχα ανθρώπινες. Στη φόρα που παίρνουμε για να πηδήξουμε, ξαπολύονται. μέσα μας δυνάμεις τρισυπόστατες: ατομικές, πανανθρώπινες, προανθρώπινες. Τη στιγμή που συσπειρώνεται ο άνθρωπος σαν ελατήριο για να επιχειρήσει το πήδημα, ολάκερη μέσα μας η ζωή του πλανήτη συσπειρώνεται κι αυτή και παίρνει φόρα. Νοιώθουμε καθαρά τότε, την απλότατη αλήθεια που συχνά λησμονούμε στις βολικές κι άγονες στιγμές της ευκολίας: πως ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, παρά υπηρετεί Κάτι η Κάποιον αθάνατο» Πολλά από αυτά που αναφέρει ο συγγραφέας ανταποκρίνονται απόλυτα στις σημερινές συνθήκες.
Οι συμβουλές γονιών και δασκάλων μας πάντα ήταν πως οφείλουμε να παλέψουμε στη ζωή με έντιμο τρόπο και να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Αυτές ήταν οι στέρεες κατευθύνσεις χωρίς ταλαντεύσεις..Παρόμοια είναι και η παρότρυνση του Ευαγγελιστή «Να είναι η μέση σας πάντα ζωσμένη και τα λυχνάρια σας αναμμένα» Είμαι βέβαιος ότι οι παρούσες δυσκολίες θα έχουν και θετικές επιδράσεις αφού θα επανεκτιμήσουμε τις αξίες μας και θα ορίσουμε ποια είναι τα αναγκαία και σημαντικά που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Αυτό φυσικά θα απαιτήσει κάποιο χρόνο όμως το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι θετικό. Ας πάρουμε δύναμη από τους αγώνες των προγόνων μας. Πάντα μου΄ ρχονται στο νου τα λόγια μιας αγρότισσας η οποία σε ηλικία περίπου 85 ετών έκανε όλες τις δουλειές που έκανε σε νεανική ηλικία και όταν μια γειτόνισσά της την ρώτησε «εάν είχε νιάτα» απάντησε: «Είχα και έχω. Και όποια θέλει ας έρθει κοντά». Άνθρωποι δυνατοί, ψυχωμένοι, που κάνανε τις δυσκολίες απλή υπόθεση.
Σήμερα, όλοι οφείλομε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Με ανοιχτό μυαλό, αλληλεγγύη και μετριοπάθεια να διδαχθούμε από τα λάθη μας και να αντιγράψουμε ότι θετικό έχουν και οι άλλες χώρες. Το χρωστάμε στους προγόνους μας και στα παιδιά μας.
