Για να χαρακτηριστεί επιτυχημένη μια δημοτική αρχή θα πρέπει , πάνω απ’ όλα , να διαθέτει ένα συγκεκριμένο κι επεξεργασμένο Όραμα για το δήμο της . Ένα Όραμα το οποίο θα περιγράφει με έμπνευση , σαφήνεια και ρεαλισμό τη μορφή του δήμου που επιθυμεί να πραγματώσει . Το όραμα αυτό θα είναι ο τελικός στόχος αλλά και η συνισταμένη όλων των επί μέρους ενεργειών που συνιστούν εκείνο που ονομάζεται δημοτική πολιτική . Αν το όραμα αυτό δεν έχει διατυπωθεί με σαφήνεια και δεν έχουν γίνει οι αναγκαίες τεκμηριωμένες επεξεργασίες που θα το υπηρετήσουν , τότε η οποιαδήποτε πολιτική της δημοτικής αρχής χαρακτηρίζεται , επιεικώς , ανερμάτιστη και συνιστά μια πολιτική άσκοπων πυροβολισμών στον αέρα.
Η περίπτωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα μιας τέτοιας πολιτικής στο δήμο Σπάρτης.
Οι Φοιτητικές Εστίες αποτελούν , γενικώς , μια πολύ σημαντική πτυχή της κοινωνικής πολιτικής ενός ευαίσθητου κράτους και μια κορυφαία θεσμική επιλογή προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ .
Σήμερα ,οι θέσεις που προσφέρουν οι Φοιτητικές Εστίες της χώρας καλύπτουν μόλις το 9% του συνόλου των φοιτητών που σπουδάζουν μακριά από την οικογενειακή στέγη . Σ’ ένα σύνολο 150.000 φοιτητών που σπουδάζουν σε ΑΕΙ μακριά από το σπίτι τους , προσφέρονται θέσεις στέγασης που προσεγγίζουν τις 14.000 . Τα τελευταία χρόνια , μάλιστα , το πρόβλημα είναι οξύτερο καθώς , λόγω της οικονομικής κρίσης , η ζήτηση για μια θέση στις Φοιτητικές Εστίες είναι πολύ μεγαλύτερη συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια .
Ειδικότερα , στη χώρα μας υπάρχουν ΜΟΝΟ 25 φοιτητικές εστίες που εποπτεύονται από το Εθνικό ΄Ιδρυμα Νεότητας . Όμως , πάνω από τις μισές , συγκεκριμένα οι 14, βρίσκονται στην Αττική (8) και την περιφέρεια Θεσσαλονίκης (6) . Οι υπόλοιπες 11 βρίσκονται στα Ιωάννινα , την Πάτρα (2) , την Κομοτηνή , την Ξάνθη , το Ρέθυμνο , την Κέρκυρα , το Βόλο , την Αμαλιάδα , το Ηράκλειο και την Καλαμάτα . Το πρόβλημα της έλλειψης Φοιτητικής Στέγης έγινε ακόμα πιο οξύ μέσα από την τυχοδιωκτική πολιτική … «κάθε πόλη και ΑΕΙ , κάθε χωριό και ΤΕΙ !!!» που υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια και δημιούργησε τμήματα τριτοβάθμιας εκπ/σης σ’ όλες τις πρωτεύουσες νομών και σ’ ορισμένες μεγάλες πόλεις .
Η απουσία Φοιτητικών Εστιών στις περισσότερες πόλεις με τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ , σε συνδυασμό με τη φοβερή οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα , έχει οδηγήσει πολλούς εισακτέους αλλά και φοιτητές παλαιότερων χρόνων είτε να αναζητούν τη λύση της συγκατοίκησης είτε να μην παρακολουθούν τα μαθήματά τους (εάν αυτό είναι δυνατό) ή , ακόμα , να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους ή να ξαναδοκιμάζουν την τύχη τους στις επόμενες πανελλαδικές . Οι ουρές φοιτητών που σχηματίστηκαν ΚΑΙ φέτος στις Γραμματείες των Σχολών για μια θέση στις υπάρχουσες Φοιτητικές Εστίες , αποτελεί αδιάψευστο επιχείρημα υπέρ όσων υποστηρίζουν ότι τα περιφερειακά ΑΕΙ δημιουργήθηκαν χωρίς τις αναγκαίες υποδομές στέγασης και σίτισης , μόνο και μόνο για να τονωθούν οι τοπικές οικονομίες και να εξασφαλιστεί η κομματική πελατεία .
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η Λακωνία , και δη η Σπάρτη , διεκδίκησε και «κατάφερε» να κερδίσει (τελευταία ως συνήθως σ’ όλη την Πελοπόννησο) κάποια τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ . Μόνο που στη βάση της διεκδίκησης έγινε ένα μεγάλο και τραγικό λάθος : Εκείνο που πρυτάνευσε στη διαδικασία των ζυμώσεων και των διεκδικήσεων ήταν αποκλειστικά και μόνο το οικονομικό όφελος από τη λειτουργία των σχολών . Δηλαδή , μια απαράδεκτη αντίληψη και νοοτροπία ότι οι σχολές είναι μαγαζάκια και οι φοιτητές πελάτες . Κανείς δε βρέθηκε σ’ εκείνη τη φάση της διεκδίκησης – υλοποίησης να πει το αυτονόητο ότι ο ρόλος της εκπ/σης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οικονομικής σκοπιμότητας , αλλά έχει ΜΟΝΟ ακαδημαϊκή διάσταση .
Ότι εκείνο που προέχει είναι η ποιότητα της παρεχόμενης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και η επιστημονική κατάρτιση των σπουδαστών κι όχι η τεχνητή οικονομική ανόρθωση των τοπικών κοινωνιών . Έτσι , λοιπόν , αφού εξασφαλίστηκε το «δωράκι» κι έγινε η απαραίτητη πολιτική σπέκουλα , όλοι κοιμήθηκαν πάνω στο μαξιλαράκι του ευρώ και ξύπνησαν έντρομοι μόνο όταν η Διοίκηση του ΤΕΙ Καλαμάτας πρότεινε τη μεταφορά του ΤΕΙ στην έδρα του στην Καλαμάτα με κριτήρια κι επιχειρήματα ακαδημαϊκού χαρακτήρα .
Πώς όμως να πολεμήσεις αυτά τα επιχειρήματα όταν ΤΙΠΟΤΕ δεν έκανες τόσον καιρό προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης των ακαδημαϊκών προϋποθέσεων για τη λειτουργία των σχολών , όταν δεν έδειξες και δεν απέδειξες έμπρακτα πως αντιλαμβάνεσαι πλήρως τις ιεραρχήσεις που διέπουν τη λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ;
Πώς να πολεμήσεις το επιχείρημα της απομόνωσης του ΤΕΙ όταν πήγες κι έφτιαξες το ΤΕΙ έξω από το οικοδομικό ιστό της πόλης , μακριά από τη ζώσα τοπική κοινωνία σε μιαν απομονωμένη αετοφωλιά που και μόνον η θέα της σου δημιουργεί αισθήματα αρνητικά και συνειρμούς εξορίας ;
Και δεν είναι μόνον αυτό . Η Σπάρτη είχε τη δυνατότητα να θωρακίσει τη λειτουργία των σχολών στον τόπο μας υλοποιώντας το έργο της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης στη θέση της τέως Μαθητικής Εστίας που είχε καταρρεύσει στη 10ετία του 1980 . Δυστυχώς , το έργο αυτό έχει μείνει ημιτελές από το 2009 και τίποτε ουσιαστικό δε φαίνεται στον ορίζοντα για την αποπεράτωσή του . Αν η Φοιτητική Εστία Σπάρτης είχε τελειώσει και λειτουργούσε , τότε θα υπήρχε ένα ισχυρό , ακλόνητο και αμάχητο επιχείρημα για να κρατηθούν οι σχολές στον τόπο μας .
Όμως εδώ δεν πρόκειται μόνο για αδυναμία του κράτους να χρηματοδοτήσει και να τελειώσει το έργο . Οδυνηρή εντύπωση αποτελεί η απραξία των θεσμικών φορέων για να προβάλλουν ουσιαστικά το πρόβλημα και να διεκδικήσουν δυναμικά και αποφασιστικά τη λύση του κινητοποιώντας την τοπική κοινωνία και την ακαδημαϊκή κοινότητα . Ιδιαίτερα οδυνηρή είναι η απραξία του Δήμου Σπάρτης ο οποίος επί 3 συναπτά έτη δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα αυτό , την ώρα που στην τοπική κοινωνία (δυστυχώς) σέρνεται η νοοτροπία : «Ας αφήσουν τη Φοιτητική Εστία γιαπί για να νοικιάζουμε εμείς δωμάτια , διαφορετικά θα τους περιποιηθούμε στις επόμενες εκλογές» . Γιατί , άραγε , τρία χρόνια τώρα , δεν έχει έρθει ως θέμα συζήτησης στο δημοτικό συμβούλιο Σπάρτης η ολοκλήρωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης , όχι απλά και τυπικά για μια «έκφραση θέσης» , αλλά για να διαμορφωθεί μια σαφής , επεξεργασμένη και στοιχειοθετημένη από κάθε πλευρά στρατηγική διεκδίκησης , η οποία θα οδηγήσει στην ΑΜΕΣΗ υλοποίηση του έργου ;
Ακόμα κι αν οι τελικές αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας αφήσουν το ΤΕΙ στη Σπάρτη , το πρόβλημα , ο κίνδυνος και η αβεβαιότητα θα εξακολουθήσουν να υφίστανται , αφού η βιωσιμότητα μιας σχολής ΑΕΙ δεν είναι υπόθεση χαριστικής ελεημοσύνης αλλά ουσιαστικής λειτουργίας πάνω σε βάσεις ακαδημαϊκού χαρακτήρα.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η ολοκλήρωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης αποτελεί άμεση προτεραιότητα για το δήμο Σπάρτης και συνάμα μια ευθύνη που θα του καταλογιστεί ιστορικά αν δεν την αναλάβει .
(Εύχομαι , πραγματικά , να μην ακουστεί κι εδώ το χιλιοειπωμένο και τετριμμένο –πλέον- επιχείρημα «ο δήμος δεν είναι αρμόδιος» . Ένας δήμος ΚΑΙ τυπικά ΚΑΙ ουσιαστικά είναι πάντα αρμόδιος για κάθε ζήτημα που αφορά τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών) .
Βαγγέλης Μητράκος
Μητράκος: Η φοιτητική εστία Σπάρτης
Μοιράσου το άρθρο:
08-01-2013
Για να χαρακτηριστεί επιτυχημένη μια δημοτική αρχή θα πρέπει , πάνω απ’ όλα , να διαθέτει ένα συγκεκριμένο κι επεξεργασμένο Όραμα για το δήμο της . Ένα Όραμα το οποίο θα περιγράφει με έμπνευση , σαφήνεια και ρεαλισμό τη μορφή του δήμου που επιθυμεί να πραγματώσει . Το όραμα αυτό θα είναι ο τελικός στόχος αλλά και η συνισταμένη όλων των επί μέρους ενεργειών που συνιστούν εκείνο που ονομάζεται δημοτική πολιτική . Αν το όραμα αυτό δεν έχει διατυπωθεί με σαφήνεια και δεν έχουν γίνει οι αναγκαίες τεκμηριωμένες επεξεργασίες που θα το υπηρετήσουν , τότε η οποιαδήποτε πολιτική της δημοτικής αρχής χαρακτηρίζεται , επιεικώς , ανερμάτιστη και συνιστά μια πολιτική άσκοπων πυροβολισμών στον αέρα.
Η περίπτωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα μιας τέτοιας πολιτικής στο δήμο Σπάρτης.
Οι Φοιτητικές Εστίες αποτελούν , γενικώς , μια πολύ σημαντική πτυχή της κοινωνικής πολιτικής ενός ευαίσθητου κράτους και μια κορυφαία θεσμική επιλογή προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ .
Σήμερα ,οι θέσεις που προσφέρουν οι Φοιτητικές Εστίες της χώρας καλύπτουν μόλις το 9% του συνόλου των φοιτητών που σπουδάζουν μακριά από την οικογενειακή στέγη . Σ’ ένα σύνολο 150.000 φοιτητών που σπουδάζουν σε ΑΕΙ μακριά από το σπίτι τους , προσφέρονται θέσεις στέγασης που προσεγγίζουν τις 14.000 . Τα τελευταία χρόνια , μάλιστα , το πρόβλημα είναι οξύτερο καθώς , λόγω της οικονομικής κρίσης , η ζήτηση για μια θέση στις Φοιτητικές Εστίες είναι πολύ μεγαλύτερη συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια .
Ειδικότερα , στη χώρα μας υπάρχουν ΜΟΝΟ 25 φοιτητικές εστίες που εποπτεύονται από το Εθνικό ΄Ιδρυμα Νεότητας . Όμως , πάνω από τις μισές , συγκεκριμένα οι 14, βρίσκονται στην Αττική (8) και την περιφέρεια Θεσσαλονίκης (6) . Οι υπόλοιπες 11 βρίσκονται στα Ιωάννινα , την Πάτρα (2) , την Κομοτηνή , την Ξάνθη , το Ρέθυμνο , την Κέρκυρα , το Βόλο , την Αμαλιάδα , το Ηράκλειο και την Καλαμάτα . Το πρόβλημα της έλλειψης Φοιτητικής Στέγης έγινε ακόμα πιο οξύ μέσα από την τυχοδιωκτική πολιτική … «κάθε πόλη και ΑΕΙ , κάθε χωριό και ΤΕΙ !!!» που υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια και δημιούργησε τμήματα τριτοβάθμιας εκπ/σης σ’ όλες τις πρωτεύουσες νομών και σ’ ορισμένες μεγάλες πόλεις .
Η απουσία Φοιτητικών Εστιών στις περισσότερες πόλεις με τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ , σε συνδυασμό με τη φοβερή οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα , έχει οδηγήσει πολλούς εισακτέους αλλά και φοιτητές παλαιότερων χρόνων είτε να αναζητούν τη λύση της συγκατοίκησης είτε να μην παρακολουθούν τα μαθήματά τους (εάν αυτό είναι δυνατό) ή , ακόμα , να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους ή να ξαναδοκιμάζουν την τύχη τους στις επόμενες πανελλαδικές . Οι ουρές φοιτητών που σχηματίστηκαν ΚΑΙ φέτος στις Γραμματείες των Σχολών για μια θέση στις υπάρχουσες Φοιτητικές Εστίες , αποτελεί αδιάψευστο επιχείρημα υπέρ όσων υποστηρίζουν ότι τα περιφερειακά ΑΕΙ δημιουργήθηκαν χωρίς τις αναγκαίες υποδομές στέγασης και σίτισης , μόνο και μόνο για να τονωθούν οι τοπικές οικονομίες και να εξασφαλιστεί η κομματική πελατεία .
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η Λακωνία , και δη η Σπάρτη , διεκδίκησε και «κατάφερε» να κερδίσει (τελευταία ως συνήθως σ’ όλη την Πελοπόννησο) κάποια τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ . Μόνο που στη βάση της διεκδίκησης έγινε ένα μεγάλο και τραγικό λάθος : Εκείνο που πρυτάνευσε στη διαδικασία των ζυμώσεων και των διεκδικήσεων ήταν αποκλειστικά και μόνο το οικονομικό όφελος από τη λειτουργία των σχολών . Δηλαδή , μια απαράδεκτη αντίληψη και νοοτροπία ότι οι σχολές είναι μαγαζάκια και οι φοιτητές πελάτες . Κανείς δε βρέθηκε σ’ εκείνη τη φάση της διεκδίκησης – υλοποίησης να πει το αυτονόητο ότι ο ρόλος της εκπ/σης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οικονομικής σκοπιμότητας , αλλά έχει ΜΟΝΟ ακαδημαϊκή διάσταση .
Ότι εκείνο που προέχει είναι η ποιότητα της παρεχόμενης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και η επιστημονική κατάρτιση των σπουδαστών κι όχι η τεχνητή οικονομική ανόρθωση των τοπικών κοινωνιών . Έτσι , λοιπόν , αφού εξασφαλίστηκε το «δωράκι» κι έγινε η απαραίτητη πολιτική σπέκουλα , όλοι κοιμήθηκαν πάνω στο μαξιλαράκι του ευρώ και ξύπνησαν έντρομοι μόνο όταν η Διοίκηση του ΤΕΙ Καλαμάτας πρότεινε τη μεταφορά του ΤΕΙ στην έδρα του στην Καλαμάτα με κριτήρια κι επιχειρήματα ακαδημαϊκού χαρακτήρα .
Πώς όμως να πολεμήσεις αυτά τα επιχειρήματα όταν ΤΙΠΟΤΕ δεν έκανες τόσον καιρό προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης των ακαδημαϊκών προϋποθέσεων για τη λειτουργία των σχολών , όταν δεν έδειξες και δεν απέδειξες έμπρακτα πως αντιλαμβάνεσαι πλήρως τις ιεραρχήσεις που διέπουν τη λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ;
Πώς να πολεμήσεις το επιχείρημα της απομόνωσης του ΤΕΙ όταν πήγες κι έφτιαξες το ΤΕΙ έξω από το οικοδομικό ιστό της πόλης , μακριά από τη ζώσα τοπική κοινωνία σε μιαν απομονωμένη αετοφωλιά που και μόνον η θέα της σου δημιουργεί αισθήματα αρνητικά και συνειρμούς εξορίας ;
Και δεν είναι μόνον αυτό . Η Σπάρτη είχε τη δυνατότητα να θωρακίσει τη λειτουργία των σχολών στον τόπο μας υλοποιώντας το έργο της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης στη θέση της τέως Μαθητικής Εστίας που είχε καταρρεύσει στη 10ετία του 1980 . Δυστυχώς , το έργο αυτό έχει μείνει ημιτελές από το 2009 και τίποτε ουσιαστικό δε φαίνεται στον ορίζοντα για την αποπεράτωσή του . Αν η Φοιτητική Εστία Σπάρτης είχε τελειώσει και λειτουργούσε , τότε θα υπήρχε ένα ισχυρό , ακλόνητο και αμάχητο επιχείρημα για να κρατηθούν οι σχολές στον τόπο μας .
Όμως εδώ δεν πρόκειται μόνο για αδυναμία του κράτους να χρηματοδοτήσει και να τελειώσει το έργο . Οδυνηρή εντύπωση αποτελεί η απραξία των θεσμικών φορέων για να προβάλλουν ουσιαστικά το πρόβλημα και να διεκδικήσουν δυναμικά και αποφασιστικά τη λύση του κινητοποιώντας την τοπική κοινωνία και την ακαδημαϊκή κοινότητα . Ιδιαίτερα οδυνηρή είναι η απραξία του Δήμου Σπάρτης ο οποίος επί 3 συναπτά έτη δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα αυτό , την ώρα που στην τοπική κοινωνία (δυστυχώς) σέρνεται η νοοτροπία : «Ας αφήσουν τη Φοιτητική Εστία γιαπί για να νοικιάζουμε εμείς δωμάτια , διαφορετικά θα τους περιποιηθούμε στις επόμενες εκλογές» . Γιατί , άραγε , τρία χρόνια τώρα , δεν έχει έρθει ως θέμα συζήτησης στο δημοτικό συμβούλιο Σπάρτης η ολοκλήρωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης , όχι απλά και τυπικά για μια «έκφραση θέσης» , αλλά για να διαμορφωθεί μια σαφής , επεξεργασμένη και στοιχειοθετημένη από κάθε πλευρά στρατηγική διεκδίκησης , η οποία θα οδηγήσει στην ΑΜΕΣΗ υλοποίηση του έργου ;
Ακόμα κι αν οι τελικές αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας αφήσουν το ΤΕΙ στη Σπάρτη , το πρόβλημα , ο κίνδυνος και η αβεβαιότητα θα εξακολουθήσουν να υφίστανται , αφού η βιωσιμότητα μιας σχολής ΑΕΙ δεν είναι υπόθεση χαριστικής ελεημοσύνης αλλά ουσιαστικής λειτουργίας πάνω σε βάσεις ακαδημαϊκού χαρακτήρα.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η ολοκλήρωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης αποτελεί άμεση προτεραιότητα για το δήμο Σπάρτης και συνάμα μια ευθύνη που θα του καταλογιστεί ιστορικά αν δεν την αναλάβει .
(Εύχομαι , πραγματικά , να μην ακουστεί κι εδώ το χιλιοειπωμένο και τετριμμένο –πλέον- επιχείρημα «ο δήμος δεν είναι αρμόδιος» . Ένας δήμος ΚΑΙ τυπικά ΚΑΙ ουσιαστικά είναι πάντα αρμόδιος για κάθε ζήτημα που αφορά τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών) .
Βαγγέλης Μητράκος
Η περίπτωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα μιας τέτοιας πολιτικής στο δήμο Σπάρτης.
Οι Φοιτητικές Εστίες αποτελούν , γενικώς , μια πολύ σημαντική πτυχή της κοινωνικής πολιτικής ενός ευαίσθητου κράτους και μια κορυφαία θεσμική επιλογή προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ .
Σήμερα ,οι θέσεις που προσφέρουν οι Φοιτητικές Εστίες της χώρας καλύπτουν μόλις το 9% του συνόλου των φοιτητών που σπουδάζουν μακριά από την οικογενειακή στέγη . Σ’ ένα σύνολο 150.000 φοιτητών που σπουδάζουν σε ΑΕΙ μακριά από το σπίτι τους , προσφέρονται θέσεις στέγασης που προσεγγίζουν τις 14.000 . Τα τελευταία χρόνια , μάλιστα , το πρόβλημα είναι οξύτερο καθώς , λόγω της οικονομικής κρίσης , η ζήτηση για μια θέση στις Φοιτητικές Εστίες είναι πολύ μεγαλύτερη συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια .
Ειδικότερα , στη χώρα μας υπάρχουν ΜΟΝΟ 25 φοιτητικές εστίες που εποπτεύονται από το Εθνικό ΄Ιδρυμα Νεότητας . Όμως , πάνω από τις μισές , συγκεκριμένα οι 14, βρίσκονται στην Αττική (8) και την περιφέρεια Θεσσαλονίκης (6) . Οι υπόλοιπες 11 βρίσκονται στα Ιωάννινα , την Πάτρα (2) , την Κομοτηνή , την Ξάνθη , το Ρέθυμνο , την Κέρκυρα , το Βόλο , την Αμαλιάδα , το Ηράκλειο και την Καλαμάτα . Το πρόβλημα της έλλειψης Φοιτητικής Στέγης έγινε ακόμα πιο οξύ μέσα από την τυχοδιωκτική πολιτική … «κάθε πόλη και ΑΕΙ , κάθε χωριό και ΤΕΙ !!!» που υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια και δημιούργησε τμήματα τριτοβάθμιας εκπ/σης σ’ όλες τις πρωτεύουσες νομών και σ’ ορισμένες μεγάλες πόλεις .
Η απουσία Φοιτητικών Εστιών στις περισσότερες πόλεις με τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ , σε συνδυασμό με τη φοβερή οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα , έχει οδηγήσει πολλούς εισακτέους αλλά και φοιτητές παλαιότερων χρόνων είτε να αναζητούν τη λύση της συγκατοίκησης είτε να μην παρακολουθούν τα μαθήματά τους (εάν αυτό είναι δυνατό) ή , ακόμα , να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους ή να ξαναδοκιμάζουν την τύχη τους στις επόμενες πανελλαδικές . Οι ουρές φοιτητών που σχηματίστηκαν ΚΑΙ φέτος στις Γραμματείες των Σχολών για μια θέση στις υπάρχουσες Φοιτητικές Εστίες , αποτελεί αδιάψευστο επιχείρημα υπέρ όσων υποστηρίζουν ότι τα περιφερειακά ΑΕΙ δημιουργήθηκαν χωρίς τις αναγκαίες υποδομές στέγασης και σίτισης , μόνο και μόνο για να τονωθούν οι τοπικές οικονομίες και να εξασφαλιστεί η κομματική πελατεία .
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η Λακωνία , και δη η Σπάρτη , διεκδίκησε και «κατάφερε» να κερδίσει (τελευταία ως συνήθως σ’ όλη την Πελοπόννησο) κάποια τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ . Μόνο που στη βάση της διεκδίκησης έγινε ένα μεγάλο και τραγικό λάθος : Εκείνο που πρυτάνευσε στη διαδικασία των ζυμώσεων και των διεκδικήσεων ήταν αποκλειστικά και μόνο το οικονομικό όφελος από τη λειτουργία των σχολών . Δηλαδή , μια απαράδεκτη αντίληψη και νοοτροπία ότι οι σχολές είναι μαγαζάκια και οι φοιτητές πελάτες . Κανείς δε βρέθηκε σ’ εκείνη τη φάση της διεκδίκησης – υλοποίησης να πει το αυτονόητο ότι ο ρόλος της εκπ/σης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οικονομικής σκοπιμότητας , αλλά έχει ΜΟΝΟ ακαδημαϊκή διάσταση .
Ότι εκείνο που προέχει είναι η ποιότητα της παρεχόμενης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και η επιστημονική κατάρτιση των σπουδαστών κι όχι η τεχνητή οικονομική ανόρθωση των τοπικών κοινωνιών . Έτσι , λοιπόν , αφού εξασφαλίστηκε το «δωράκι» κι έγινε η απαραίτητη πολιτική σπέκουλα , όλοι κοιμήθηκαν πάνω στο μαξιλαράκι του ευρώ και ξύπνησαν έντρομοι μόνο όταν η Διοίκηση του ΤΕΙ Καλαμάτας πρότεινε τη μεταφορά του ΤΕΙ στην έδρα του στην Καλαμάτα με κριτήρια κι επιχειρήματα ακαδημαϊκού χαρακτήρα .
Πώς όμως να πολεμήσεις αυτά τα επιχειρήματα όταν ΤΙΠΟΤΕ δεν έκανες τόσον καιρό προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης των ακαδημαϊκών προϋποθέσεων για τη λειτουργία των σχολών , όταν δεν έδειξες και δεν απέδειξες έμπρακτα πως αντιλαμβάνεσαι πλήρως τις ιεραρχήσεις που διέπουν τη λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ;
Πώς να πολεμήσεις το επιχείρημα της απομόνωσης του ΤΕΙ όταν πήγες κι έφτιαξες το ΤΕΙ έξω από το οικοδομικό ιστό της πόλης , μακριά από τη ζώσα τοπική κοινωνία σε μιαν απομονωμένη αετοφωλιά που και μόνον η θέα της σου δημιουργεί αισθήματα αρνητικά και συνειρμούς εξορίας ;
Και δεν είναι μόνον αυτό . Η Σπάρτη είχε τη δυνατότητα να θωρακίσει τη λειτουργία των σχολών στον τόπο μας υλοποιώντας το έργο της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης στη θέση της τέως Μαθητικής Εστίας που είχε καταρρεύσει στη 10ετία του 1980 . Δυστυχώς , το έργο αυτό έχει μείνει ημιτελές από το 2009 και τίποτε ουσιαστικό δε φαίνεται στον ορίζοντα για την αποπεράτωσή του . Αν η Φοιτητική Εστία Σπάρτης είχε τελειώσει και λειτουργούσε , τότε θα υπήρχε ένα ισχυρό , ακλόνητο και αμάχητο επιχείρημα για να κρατηθούν οι σχολές στον τόπο μας .
Όμως εδώ δεν πρόκειται μόνο για αδυναμία του κράτους να χρηματοδοτήσει και να τελειώσει το έργο . Οδυνηρή εντύπωση αποτελεί η απραξία των θεσμικών φορέων για να προβάλλουν ουσιαστικά το πρόβλημα και να διεκδικήσουν δυναμικά και αποφασιστικά τη λύση του κινητοποιώντας την τοπική κοινωνία και την ακαδημαϊκή κοινότητα . Ιδιαίτερα οδυνηρή είναι η απραξία του Δήμου Σπάρτης ο οποίος επί 3 συναπτά έτη δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα αυτό , την ώρα που στην τοπική κοινωνία (δυστυχώς) σέρνεται η νοοτροπία : «Ας αφήσουν τη Φοιτητική Εστία γιαπί για να νοικιάζουμε εμείς δωμάτια , διαφορετικά θα τους περιποιηθούμε στις επόμενες εκλογές» . Γιατί , άραγε , τρία χρόνια τώρα , δεν έχει έρθει ως θέμα συζήτησης στο δημοτικό συμβούλιο Σπάρτης η ολοκλήρωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης , όχι απλά και τυπικά για μια «έκφραση θέσης» , αλλά για να διαμορφωθεί μια σαφής , επεξεργασμένη και στοιχειοθετημένη από κάθε πλευρά στρατηγική διεκδίκησης , η οποία θα οδηγήσει στην ΑΜΕΣΗ υλοποίηση του έργου ;
Ακόμα κι αν οι τελικές αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας αφήσουν το ΤΕΙ στη Σπάρτη , το πρόβλημα , ο κίνδυνος και η αβεβαιότητα θα εξακολουθήσουν να υφίστανται , αφού η βιωσιμότητα μιας σχολής ΑΕΙ δεν είναι υπόθεση χαριστικής ελεημοσύνης αλλά ουσιαστικής λειτουργίας πάνω σε βάσεις ακαδημαϊκού χαρακτήρα.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η ολοκλήρωση της Φοιτητικής Εστίας Σπάρτης αποτελεί άμεση προτεραιότητα για το δήμο Σπάρτης και συνάμα μια ευθύνη που θα του καταλογιστεί ιστορικά αν δεν την αναλάβει .
(Εύχομαι , πραγματικά , να μην ακουστεί κι εδώ το χιλιοειπωμένο και τετριμμένο –πλέον- επιχείρημα «ο δήμος δεν είναι αρμόδιος» . Ένας δήμος ΚΑΙ τυπικά ΚΑΙ ουσιαστικά είναι πάντα αρμόδιος για κάθε ζήτημα που αφορά τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών) .
Βαγγέλης Μητράκος
