«Έρχονται από μακριά, οι νέοι σαλπιγκτές των επίλεκτων κλάσεων του μέλλοντος..» Μανώλης Αναγνωστάκης

Οι επίλεκτες κλάσεις του μέλλοντος, εξακολουθούν όμως ακόμη βασανιστικά να αργούν.
Τα νέα παιδιά, δεινοπαθούν μες σε σχολειά φυλακές- φύλακες  του φορμαλιστικού σχολαστικισμού που έχει καθιερωθεί στην εκπαίδευση.

Δεινοπαθούν από την απροσωπία των σχέσεων που πραγματοποιούν. Από τη σαθρότητα του πολιτικού περιβάλλοντος. Από την μετατροπή του ηλικιακού τους περάσματος σε ιδιότητα, όπου πάνω της επιδαψιλεύονται  πλείστες ψευτο-παροχές και κολακείες προκειμένου να γίνουν από νωρίς μια μαλακή και ευχειραγώγητη μάζα.

Αλήθεια, οι γονείς ίντα  να μολογάνε;

Σσσττ!! Σιγά παρακαλώ. Οι γονείς εξακολουθούν ακόμη να βουρτσίζουν τα δόντια τους με οδοντόπαστες του αστραφτερού χαμογέλιου προκειμένου να εμφανίζονται με πετυχημένο προφίλ στη κοινωνία.

Παλεύουν ακόμη να πείσουν τα παιδιά τους να τους φέρουν τα ΑΡΙΣΤΑ για να απορροφηθεί η είδηση από τα  IQ των χαϊβανιών του περιγύρου τους που θα οδηγήσει με τη σειρά της στην επίτευξη της πολυπόθητης επιβεβαίωσης που ψοφούν να αποχτήσουν.

Συνωστίζονται μαζί με άλλους ανεγκέφαλους της μόστρας κάθε που κοντοζυγώνει μια εθνική επέτειο.

Άραγε θα τη πάρει το παιδί τη σημαία;

«Τι; Πως; Τι λες ρε βλάκα .. Αφού εγώ έχω βγάλει τον μέσον όρο σου και έπρεπε να μπεις κι εσύ στη κλήρωση. Αύριο που θα πάω εκεί θα τους κανονίσω όλους.»

Ε, και θα πάει βέβαια το άλλο πρωί στο σχολείο. Και θα πιάσει τον έρμο τον δασκαλο-καθηγητή με την τανάλια της γλώσσας της  που κι αυτός από μέσα του θα σκεφτεί «ωχ Παναγία μου, κάτσε να προσέχω  μη χάσω και τη δουλειά μου με τις τρελές»

Η κλήρωση ως γνωστόν θα είναι για μια ακόμη φορά σικέ ( μα το ντέρμπυ είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο κατά τα ελληνικά ήθη και έθιμα) και εν τέλει θα μαζέψουνε όλοι τον εγωισμό τους και θα ροβολήσουν κατά τη μεριά της οικίας τους ( μη δίνεις σημασία αγόρι μου, εγώ ξέρω πως εσύ είσαι ο καλύτερος)

Τα ντάμπα ντούμπα της παρελάσεως, θα αρχινήσουν. Ο καθείς θα καμαρώνει το καμάρι του νομίζοντας πως όλος ο κόσμος το βλέπει, ξεχνώντας συνάμα όμως ότι και ο   υπόλοιπος κόσμος θα έχει προφανώς όλο και κάποιο δικό του καμάρι για να αποσπάσει τον θαυμασμό της ματιάς του.

Τα καμάρια με την σειρά τους  θα στρίψουν ή δεν θα στρίψουν την κεφαλή προς την μεριά των επισήμων αναλόγως με την μόδα που θα φοριέται εκείνη την εποχή στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ.

Οι επίσημοι, όπως και να χει θα πουν  «δόξα το Θεό που αποφύγαμε τουλάχιστον την επαφή  μας με τα γιαουρτοειδή προϊόντα  Νταλάρα» και εις την λήξη του γεγονότος,  ο στρατιωτικός θα αναφέρει στον ανώτερό του ότι για μια ακόμη χρονιά,  λίαν καλώς επραγματοποιήθει η  παρέλαση που έλαβε τέλος.

Τελειώσατε κι εσείς τώρα μαζί όμως. Πάρτε το κομμάτι από το καμάρι που σας αναλογεί -αν τόσο ανάγκη έχετε για να το πιστεύετε - και τραβάτε με τις τζιπούρες του εκτροχιασμού σας να επινοήσετε τη νέα μέθοδο κάλυψης του εγωισμού και της ματαιοδοξίας σας.

Πάρτε τα καμάρια σας και αφήστε τα παιδιά που μέσα τους περιέχουν.

Αυτά τα παιδιά-τα δικά σας παιδιά-  είναι που θα αποτελέσουν τις επίλεκτες κλάσεις του μέλλοντος,  αν τα αφήσετε όχι να παρελάσουν αλλά να περπατήσουν λεύτερα μες σε δρόμους αδειανούς από την ενοχλητική παρουσία των τρόπων σας.


Γιάννης Βαρελλάς