«Όλοι στην Απεργία στις 18 του Οκτώβρη. Όλοι μαζί συνάδελφοι να βροντοφωνάξουμε την άρνηση μας στο κατάπτυστο νέο μνημόνιο. Να βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες και  να στείλουμε το ηχηρό μήνυμα»

Αλήθεια, ποιο μήνυμα ρε λεβέντες; Και να το στείλουμε που; Και να το κάνουν τι αυτοί που θα το πάρουν;

Να φοβηθούν μήπως από το μέγα πλήθος και πάθος του κατακερματισμένου λαού; Να θαυμάσουν την επαναφορτιζόμενη αγωνιστική διάθεση του, που ενεργοποιείται κάθε που προκύπτει κάποια
 « τροικανίζουσα» απειλή και που οι συνδικάλες των ρεφλέξ της καρέκλας  (προς υπεράσπιση τούτων φυσικά ) κρίνουν ότι ήγγικεν η ώρα για την επετειακή απεργία του μήνα μας;

Αλλά άντε και να την κάνουμε. Άντε να συμφωνήσουμε και πάλι όλοι μαζί ότι δεν πάει άλλο, να φωνάξουμε αυτά τα αργόσυρτα συνθήματα που εμπεριέχουν βαριεστιμάρα, να ακούσουμε τον κάθε ομιλούντα να βελάζει αλλόκοτες λέξεις επαναστατικής υφής και στο τέλος, αν η ημέρα είναι ζεστή και ποιητική, να καθίσουμε στα τραπεζάκια έξω  συζητώντας  για τα εφτά κακά της μοίρας μας και τα οχτώ δεινά του καιρού μας.

Και ας υποθέσουμε επίσης ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι μια συμβολική κίνηση όλο αυτό
( χορτάσαμε συμβολισμούς και πεινάσαμε για ουσία άλλωστε), αλλά ότι όντως απευθυνόμαστε κάπου.

Το να πιστεύει βέβαια κάποιος ότι το φυλλοκάρδι του Τόμσεν θα σπαράξει από το δράμα μας, είναι τουλάχιστον αστείο.
Το ότι της κυβέρνησης θα ιδρώσει το αυτί και αυτό  αστείο μοιάζει, μιας και με τέτοιους  τυποποιημένους και σύντομους τρόπους που διαθέτουμε, είναι σαφές ότι θα πουν για μια ακόμη φορά « ..απεργία της μιας μέρας είναι, θα περάσει…άσε που θα εκτονωθούν κιόλας..»

Φυσικά αν υποτίθεται πως στρεφόμαστε  στην υπόλοιπη κοινωνία ζητώντας συμπαράσταση για την δεινή θέση που έχει περιέλθει η επαγγελματική μας ομάδα, θα εισπράξουμε ένα ωραίο «..κι είχα μια σκασίλα.. εγώ να δεις τι περνάω!»
Και με το δίκιο τους φυσικά θα το πουν, εφόσον βάλλεται η κοινωνία στο σύνολό της.

Άρα λοιπόν, είτε σαν μήνυμα, είτε σαν πράξη ουσίας σε ποιους απευθυνόμαστε; Γιατί απεργούμε;
Μήπως εν τέλει γινόμαστε άθυρμα με τον τρόπο αυτό στα χέρια των κάθε «εις –όπουλων» καταλήξεων ( Φωτόπουλων, Παναγόπουλων κ.οκ) για να διαιωνίζουν την εξουσία τους;

Αντίθετα νομίζω ότι αντί να ασχολούμαστε με γελοιότητες θεριακλίδικων και επικών αντιδράσεων, πολύ πιο χρήσιμο θα ήταν αυτή τη στιγμή που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, να συζητηθεί σε σοβαρή βάση ο προγραμματισμός μια συνεχόμενης γενικής απεργίας.

Κλειστά τα πάντα και απεργοί άπαντες.

Δεν έχει νόημα να μην κλείσεις το μαγαζί σου για ένα μήνα αφού είναι σίγουρο πως στους επόμενους μήνες με την τακτική που ακολουθείται, θα το κλείσεις μια και καλή και για πάντα.

Ούτε εσύ δημόσιε ή ιδιωτικέ υπάλληλε αν δεν πάρεις το μηνιάτικο σου, αφού μες στο χρόνο θα χάσεις τρία μηνιάτικα ή και τη δουλειά σου ακόμη την ώρα που οι ηγέτες σου θα ιδροκοπούν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων προκειμένου να «προστατεύσουν» τα ιερά εργασιακά κεκτημένα σου.

Μέσω των κοινωνικών δράσεων που έχουν αναπτυχθεί και που μπορούν να κλιμακωθούν ακόμη περισσότερο αν οργανωθούνε σωστά, μπορεί να εξασφαλιστεί η επάρκεια και η διακίνηση των βασικών αγαθών. Από εκεί και πέρα, «νυν υπέρ πάντων ο αγών»..Ο βρεγμένος, την βροχή ποτέ δεν  φοβάται..

Ας συμφωνήσουν οι πάντες στα μέτρα και ας διαφωνήσει σύσσωμος ο λαός. Τι θα μας κάνουν;

Να μας διώξουν από το ευρώ πάντως αποκλείεται μιας και η κυβέρνηση θα έχει συμφωνήσει και υπογράψει . Εκτός κι αν μπουν και διώξουν μέσα από την χώρα μας  τον καθένα ατομικά..

Λέγεται, πως ένα από τα πλέον επίπονα βασανιστήρια που έκαναν στους εξόριστους στα ξερονήσια, ήταν να τους βάζουν να κάνουν δουλειές δίχως νόημα. Όπως π.χ να κουβαλούν πέτρες μέχρι το μεσημέρι σε μια μεριά και από το μεσημέρι ως το βράδυ να της ξανακουβαλούν στο σημείο που βρισκόντουσαν το πρωί.

Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση της έλλειψης νοήματος, είναι που πονάει περισσότερο και από το όποιο χαμένο μεροκάματο της μιας μέρας απεργίας. Αυτή η πικρή γεύση που σου μένει στο στόμα, όταν για μια ακόμη φορά ένιωσες απλώς να  «σούρνεσαι» δίχως νόημα σε αναποτελεσματικές διαδικασίες υπό τις ασφαλείς όσο και αδιέξοδες οδηγίες ανθρώπων συνδικαλιστικής καριέρας.

Καιρός να σκεφτούμε. Και καιρός να σκοπεύσουμε επιτέλους σωστά!


Γιάννης Βαρελλάς