Τα κόμματα, με τη παραδοσιακή μορφή και τη δομή λειτουργίας που τα ξέραμε τόσα χρόνια, μοιάζει να πέθαναν το βράδυ των εκλογών. Το ρέκβιεμ του τέλους τους παίχτηκε με την ανακοίνωση των αλλοπρόσαλλων  εκλογικών αποτελεσμάτων και διακόπηκε απότομα από την ανατριχιαστική φωνή του μέλους της Χρυσής Αυγής: Εγέρθητι!

Κάποιους άλλους τρόπους θα πρέπει να αναζητήσουμε λοιπόν για την οργάνωση της πολιτικής μας ζωής.

Με κάποιες άλλες διαδικασίες και σε μια εντελώς άλλη βάση θα πρέπει να ξεκινήσει να  γίνεται η επιλογή των ανθρώπων που θα μας εκπροσωπούν. Μακριά από το ψευδεπίγραφο όσο και αχανές πλαίσιο της περιβόητης ιδεολογίας που ταλάνισε τις δυνατότητες της κοινωνίας και πρόσφερε άλλοθι για μύρια όσα ανοσιουργήματα διαπράχτηκαν υπό την προστασία αυτής.

«Οι ιδεολογίες γενικευμένες πεθαίνουν» λέει ο σπουδαίος στοχαστής Κώστας Αξελός στη τελευταία πριν το θάνατό του συνέντευξη. «Μια μέση απατηλή νοοτροπία θα κυριαρχήσει για πολύ με στοιχεία λίγο φιλελεύθερα, λίγο σοσιαλιστικά, λίγο προλεταριακά, λίγο αστικά, λίγο φιλοσοφικά αλλά πάντοτε ένα μπέρδεμα που δεν θα παράγεται σκέψη...»

Μες στην ασκεψία αυτής της ιδεολογικής προσέγγισης των κοινών, ξεπήδησαν άνθρωποι κι ανθρωπάκια που έκαναν γερό παιχνίδι στις πλάτες μας .

Τυχάρπαστοι με μοναδικό προσόν τους την επωνυματοφορία.

Γόνοι πεπαλαιωμένων τζακιών.

Φιλόστοργες ιατρικές μπλούζες που μπέρδεψαν προφανώς το καθήκον τους  με την ηθική υποχρέωση που εμφύτευαν στο φιλότιμο του κάθε  κατ΄ εξαίρεση ωφελουμένου αρρώστου και που εξαργυρωνόταν φυσικά υπό την μορφή ψήφου.

«Μνημοσηνάκηδες» πολιτικοί του αμείωτου ενδιαφέροντος για το σοβαρότατον ζήτημα της πέρα βρύσης και τoυ δώθε μαχαλά του ψάξε- βρες το  χωριού.
Ανουσιότητες και τιποτοκρατίας το ανάγνωσμα να βασιλεύει από παντού.

Μα τότε… αν όχι έτσι, τότε πως;

Eυκταίο θα ήταν καταρχήν να εγκαταλειφθεί το δόγμα της ήσσονος προσπάθειας που λίγο πολύ όλοι καταβάλαμε σε ότι αφορά τη διαχείριση των πολιτικών ζητημάτων μας. Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα το ανώτερο δεν μπορεί να συμβεί με  ένα  σύστημα που προωθεί πρωτίστως ατομικές αναγκαιότητες .

Να προχωρήσουμε στον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της Πόλης στην Αριστοτελική εκδοχή της ως φυσική κοινότητα που εξασφαλίζει την αυτάρκεια της ζωής των μελών της.

Να απεμπλακούμε από τις αγελαίες τυφλώσεις μη ξεχνώντας πως για να αλλάξει πραγματικά κάτι απαιτείται η συνεισφορά της προσωπικότητας του καθένα και την οποία προσωπικότητα δεν δύναται να διαθέτουν οι μάζες. Κάθε συλλογική σκέψη κατά μια άλλη διατύπωση είναι βλακώδης ,επειδή μόνο και μόνο είναι συλλογική.

Και γιατί όχι, ας αναρωτηθούμε κιόλας. Έχουμε πράγματι τόση ανάγκη τα κόμματα; Eίναι μονόδρομος για μας η παρουσία τους;

O Ρήγας Φεραίος, ο μεγάλος αυτός του γένους μας οραματιστής, στο Σύνταγμα του δεν προέβλεπε καν την ύπαρξη των κομμάτων αλλά τη συγκρότηση της κοινωνίας σε Δήμους. Και φυσικά με τον όρο αυτό διόλου  δεν εννοούσε τα «Καλλικρατικά» εκτρώματα που προέκυψαν πρόσφατα και τα οποία πόρρω απέχουν από τις αληθινά αυτοδιοικούμενες κοινότητες των ανθρώπων.

Ίσως, πλην των άλλων δεινών που επάθαμε, να έπρεπε να ακουστεί και ένα «εγέρθητι» για να αντιληφθούμε επιτέλους πως δωρεάν τυρί θα υπάρχει μονάχα στη φάκα.

Γιάννης Βαρελλάς