Ειλικρινά δεν ξέρει κανείς πλέον τι να υποθέσει, πως να ερμηνεύσει κάποια φαινόμενα. Ενώ θα περίμενε ο ορυμαγδός των εξελίξεων, ο απόηχος των δυσβάστακτων μέτρων των προηγούμενων 18 μηνών και το ασαφές πλην αισθητό προανάκρουσμα της επερχόμενης φορολογικής – νομοθετικής – εργασιακής (και ποιος ξέρει ποιάς άλλης) καταιγίδας που βρίσκεται ήδη επί θύραις να γεννά αγανάκτηση, αντίδραση, οργή, βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο.

Οι νέοι άνθρωποι αντί να γίνονται λιοντάρια,  να διατηρούν - φευ - την ιδιότητα του προβάτου όπως ευφυώς παρατηρούσε ανερχόμενο αστέρι του τοπικού πολιτικού στίβου. Δανείζομαι όρους lifestyle γιατί η όλη διαδικασία κατά την ταπεινή μου άποψη παραπέμπει περισσότερο σε show. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ορισμένα πρόβατα προφανώς πιο συνειδητοποιημένα από τα υπόλοιπα, φιλοδοξούν να αναλάβουν τον ρόλο του ελλείποντα κρίκου ανάμεσα στο κοπάδι και τους λύκους, εκείνο του βοσκού, συν-κρατώντας τους συνομηλίκους τους μέσα στο μαντρί. Και το παραμύθι ή μάλλον ο εφιάλτης τελειώνει εδώ, καθώς το διαδέχεται η ζοφερή και σαφώς πιο εφιαλτική πραγματικότητα…

Διαβάζω τις διακηρύξεις των νέων φιλόδοξων πολιτικών και πραγματικά εκπλήσσομαι. Η επιχειρηματολογία τους (αντικαθιστώντας την ξύλινη γλώσσα του πρόσφατου παρελθόντος) φαίνεται πως εξαντλείται στην παράθεση μιας ακολουθίας ευφάνταστων λεκτικών σχημάτων τα οποία εντυπωσιάζουν μεν αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποδίδουν το μέτρο της πραγματικότητας. Μια ατέρμονη επίκληση στο συναίσθημα και τα πατροπαράδοτα χαρακτηριστικά της φυλής (πείσμα, κουράγιο, αντοχή κ.α.) τα οποία αποδεικνύονται απ’ ότι φαίνεται ακόμα ανθεκτικά αλλά καθόλου διδακτικά.

Την απογοήτευση λοιπόν θα πρέπει να διαδεχτεί η διάθεση για αγώνα, ο ζήλος για μάχες που δεν διακρίνει τους φρόνιμους αλλά τους ανεξάρτητους και ανυπότακτους νέους του συστήματος που συσπειρώνονται βεβαίως μόνο και πάντοτε κάτω από τα λάβαρα εγγυημένων μηχανισμών εξουσίας.  Η πολιτική πυξίδα μπορεί να λειτουργεί ελαττωματικά και αποπροσανατολιστικά , η κομματική ωστόσο φαίνεται πως δείχνει τον δρόμο και εγγυάται την ένδοξη συνέχεια!

Και φεύγουμε από την σφαίρα των οραμάτων και των θαυμάτων για να περάσουμε σε εκείνη των επιχειρημάτων. Τα οποία μάλλον απουσιάζουν από την ιστορία μας. Την επιτυχημένη πολιτική καριέρα των νέων και πάντοτε εμφανίσιμων αυτών ανθρώπων φαίνεται πως εγγυάται μεταξύ άλλων, η μακρόχρονη θητεία τους στα έδρανα του φοιτητικού συνδικαλισμού. Μα είναι δυνατόν στην εποχή της χρεοκοπίας του δικομματισμού να χρησιμοποιεί κανείς αυτού του είδους τα μέσα και επιχειρήματα;

Είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος ο οποίος διεκδικεί την ψήφο των απογοητευμένων και εξοργισμένων συνομηλίκων του να παραδέχεται δημόσια ότι δεν άφησε στον εαυτό του κανένα περιθώριο πολιτικού προβληματισμού και αμφιταλάντευσης, με την εγγραφή του στην τοπική κομματική οργάνωση να προηγείται εκείνης στην γραμματεία του Τμήματος Σπουδών;Πολιτική συνέπεια θα πει κανείς.

Ακόμη και αν είναι έτσι όμως, ακόμη και αν οι άνθρωποι αυτοί αδυνατούν να διακρίνουν το στίγμα και τα μηνύματα των καιρών (παρότι δημοσίως εγκαλούν όλους του άλλους για αυτό), ακόμη και αν αρνούνται πεισματικά να απαγκιστρωθούν από κατεστημένες νοοτροπίες και σχήματα εξουσίας, ακόμη και έτσι δεν πείθουν. Αντιθέτως η στάση τους γεννά αμφιβολίες ως προς την αποτελεσματικότητα τους και βεβαιότητες ως προς τον ρόλο τους στην σκακιέρα. Έναν ρόλο  που δεν αντιστοιχεί σε εκείνον του πολιτικά σκεπτόμενου προσώπου αλλά του απλού οπαδού.

Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει η πραγματικότητα καθώς το πρώτο που μαθαίνει ένας συνδικαλιστής είναι πως δεν προσέρχεται στο δημόσιο διάλογο παρά μόνο αν διαθέτει θέσεις σαφείς, τεκμηριωμένες και συγκροτημένες. Η επίκληση στο συναίσθημα σε καμία περίπτωση δεν συνιστά πολιτικό επιχείρημα, βιώσιμη πρόταση και ορθολογική εναλλακτική.

Ευαγγελίζονται λοιπόν την έλευση της αλλαγής, την είσοδο σε μια εποχή διαφάνειας, αξιοπρέπειας και ελευθερίας.  Γυρίζουν σελίδα σε ένα βιβλίο το οποίο ο κόσμος έχει δυστυχώς ήδη διαβάσει. Αγωνιούν για ένα μέλλον το οποίο οι πολιτικοί τους μέντορες έχουν ήδη προδιαγράψει, δεσμεύοντας έναν λαό με όρους επαχθείς παρά την θέληση του. Εκείνο το οποίο δεν μπορεί να προδιαγράψει κανείς ωστόσο δεν είναι το μέτρο της υποταγής αλλά η δυναμική της αντίδρασης...

Δεν στρέφομαι ενάντια στην γενιά μου. Οργίζομαι όμως βλέποντας τους επίδοξους εκπροσώπους της να αγνοούν τα αυτονόητα και να προσπαθούν να πείσουν για τα αδιανόητα. Ίσως να μην έχουν αντιληφθεί πλήρως το μέγεθος της ευθύνης αλλά και το εύρος των αρμοδιοτήτων τους προ και μετά  των εκλογών. Ως προς το πρώτο ισχύει ενδεχομένως  το ακαταλόγιστο του νεανικού ενθουσιασμού. Ως προς το δεύτερο αφήνω εσάς να κρίνετε και μια έμπειρη δημοσιογραφική πένα να σχολιάσει…“Το γεγονός της απειρίας φαίνεται να μην απασχολεί το κόμμα αφού πρόκειται για επιστράτευση ενός προσώπου προκειμένου να κλείσει το ψηφοδέλτιο και να απευθυνθεί στον κόσμο της ηλικίας της.

Άλλωστε μια τέτοια υποψηφιότητα δεν απειλεί τους εδραιωμένους πολιτικούς…” Φαίνεται λοιπόν πως ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες κάποιοι εξακολουθούν να επενδύουν στην επιστράτευση και υποτιμούν αφενός την νοημοσύνη μας και αφετέρου το ενδεχόμενο της ομαδικής στράτευσης των νέων ανθρώπων κάτω από νέες ιδέες και γόνιμους οραματισμούς.

Με ένα σύστημα που καταρρέει σαν χάρτινος πύργος υπό το βάρος της ανεύθυνης, άστοχης και χωρίς σχέδιο κατασκευής του, δεν συστρατεύεσαι πόσο μάλλον δεν το εκπροσωπείς , ειδικά εφόσον το καταγγέλλεις. Στέκεσαι απέναντι.  Ξεκινώντας την πορεία κόντρα στο σύστημα αν χρειαστεί. Σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορείς παρά να αυτοπροσδιορίζεσαι ως ανακόλουθος υιοθετώντας μια στάση η οποία αγγίζει τα όρια της υποκρισίας και δίνεις το δικαίωμα  να πιστέψουν και για εσένα πως “μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι...”.

Ζαχαράκης Νικόλαος υπ. Διδάκτωρ, Ιστορικός

Θεοδώρου Ευάγγελος
Βιβλιοθηκονόμος