Πόσες ημέρες και νύχτες ο κάθε ένας από εμάς ξεκίνησε την προσωπική του ανάβαση, πόσες στιγμές κουράστηκε από την ανηφόρα της καθημερινότητας και της ζωής ολόκληρης, πόσες φορές έσταξε και για εμάς ο ιδρώτας “ωσεί θρόμβοι αίματος”… Και να λοιπόν, που σήμανε γενικό προσκλητήριο εκκίνησης για μια ανηφόρα επίπονη, κοπιαστική, που μοιάζει ανώφελη, ατελείωτη, που στο βάθος με βεβαιότητα προβάλει Γολγοθάς… Ακούσιος θα μου πείτε.

Αυτή η σταύρωση δεν είναι επιλογή κανενός μας, επί δικαίων και αδίκων. Κάποιοι έφταιξαν και καλά να πάθουν, όσοι δεν έφταιξαν; Και ο Χριστός δεν έφταιξε αλλά μας προσκάλεσε “συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν”. Και τι με πειράζει θα μου πείτε, εγώ δε θέλω ρε, δεν έφταιξα, δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Και ο Πιλάτος, ο γνωστός, δεν αδίκησε κανέναν, δεν κατηγόρησε κανέναν, δεν καταδίκασε κανέναν στην τελική. Τα χέρια του ένιψε…

Μαζί ΔΕΝ τα φάγαμε. Σιωπήσαμε όμως, σιωπήσαμε εις βάρος των εαυτών μας, της ζωής μας, των παιδιών μας, του μέλλοντός μας. Κωφεύαμε ή κοιτούσαμε αλλού όταν χρόνια πριν κάποιοι φώναζαν πως πάμε ίσα στα βράχια, πως λάθος ρότα τραβήξαμε στον χάρτη της ζωής και της ιστορίας. Κοιτούσαμε αλλού εις γνώση μας όταν κάποιοι φώναζαν, ειδικά την τελευταία δεκαετία, πως βιώνουμε βαθύτατη κρίση, εντός μας και εκτός, ηθική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική. Ποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει αποδεικνύοντας πως δεν ήταν, ή μάλλον δεν είναι ακόμα έτσι;

Πριν καιρό έγραφα από αυτή εδώ τη φιλόξενη διαδικτυακή γωνιά, πως πολύ σύντομα θα έρθει η ώρα που θα χωρίσουν τα αρνιά από τα ερίφια. Κι αυτό γιατί ο κανόνας της ζωής είναι να παίρνεις ότι δίνεις, να θερίζεις ότι σπέρνεις. Στην ανηφόρα που βαδίζουμε όλοι μαζί θα αποδειχτεί για πόσους το λέει η ψυχή τους, πόσοι δεν είχαν σπείρει για να θερίσουν θύελλες, πόσοι η ιστορική αυτή στιγμή τους βρίσκει “γρηγορούντες”.

Μετά τη σταύρωση ακολουθεί πάντα η ανάσταση. Πραγματικότητα υπερβατική και νομοτελειακή. Υπερβατικά ο Χριστός κατέλυσε την τάξη της φύσης πραγματώνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης αμέσως μετά την Σταύρωση. Στους νόμους της φύσης μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη, μετά το σκοτάδι το φώς, μετά την καταιγίδα το ουράνιο τόξο.

Κι αν σφάλαμε και θέλουμε να διορθώσουμε; Μετάνοια. Μετανοώ σημαίνει αλλάζω τρόπο σκέψης και συμπεριφέρομαι διαφορετικά. Η μετάνοια έχει διαδρομή μεγάλη και τρείς στάσεις. Αναγνώριση του σφάλματος, διόρθωση και αλλαγή ζωής. Οι νεοέλληνες μάθαμε στη μεταμέλεια που είναι ανώδυνη και χωρίς ίχνος ταπείνωσης. Παραδεχόμαστε εκούσια ή εκ των πραγμάτων ένα σφάλμα και “γενναία” βγαίνουμε σε δημόσια θέα και εκκολάπτουμε τον εγωισμό μας με την παραδοχή του σφάλματος εν μέσω δικαιολογιών και ανύπαρκτων αδυναμιών. Απόσταση μεγάλη από αυτό που διδάσκει το ελληνικό πνεύμα και η ορθόδοξη εκκλησία. Η μετάνοια, προϋποθέτει ταπείνωση, αποδοχή των συνεπειών, διόρθωση και αναγέννηση, ανάταξη, επ-ανάσταση. Αυτό δε ζητάμε όλοι; Μια επανάσταση; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.

Οι μέρες αυτές είναι μέρες ευχών, ανταλλαγής δώρων και διασκέδασης. Μαζί με αυτά ας μη ξεχάσουμε – πάλι - να τσεκάρουμε μέσα μας, να κάνουμε scanning με το καλύτερο antivirus στον ταλαιπωρημένο μας εαυτό που χρόνια τώρα δεν τολμάμε να κοιτάξουμε στον καθρέπτη.

Ευχή μου; Σταθερή από εδώ και στο εξής. Καλή Επ-Ανάσταση!
             
Ευάγγελος Θεοδώρου
Librarian