Η κρίση που βιώνει σήμερα με τρόπο τραγικό η χώρα μας δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης . Αυτό , βεβαίως , δεν αποτελεί άλλοθι ούτε συγχωροχάρτι για εκείνους που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 έως και σήμερα , οι οποίοι  μέσα από πολιτικές διαφθοράς και υποτέλειας έπαιξαν το ρόλο της μαριονέτας στην παράσταση  της εξόντωσης του Λαού και της Ελλάδας . Ούτε , ακόμα , παραγράφει τις ευθύνες  των πολιτών (όλων ημών , δηλαδή) οι οποίοι «κοιμισμένοι» πάνω στα μαξιλαράκια της πλαστής ευδαιμονίας που απλόχερα τους χαρίστηκαν , ξύπνησαν ένα πρωί έντρομοι για να διαπιστώσουν ότι ο χώρος που κοιμούνταν επί 10ετίες δεν ήταν παρά  ένα νεκροταφείο ψυχών και σωμάτων .

Αυτό , λοιπόν , το περίφημο κεφαλαιοκρατικό σύστημα (ο Καπιταλισμός) καταφέρνει και μεταλλάσσεται κάθε φορά  μέσα στον ιστορικό χρόνο , ανοίγοντας νέα κανάλια για να θεριεύει και να θωρακίζει την κυριαρχία του .

Έτσι , αφού κατάφερε , μεταπολεμικά , να δημιουργήσει μια τερατώδη συγκέντρωση της παραγωγής στα χέρια του , δημιούργησε στη συνέχεια τα μονοπώλια και στο τέλος (στις μέρες μας) πάντρεψε το βιομηχανικό με το τραπεζικό κεφάλαιο δημιουργώντας αυτό που σήμερα λέμε χρηματιστικό κεφάλαιο . Αυτό το χρηματιστικό κεφάλαιο, συγκεντρωμένο σε ελάχιστα χέρια , έχει δημιουργήσει μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία  που εκμεταλλεύεται τα κράτη και καταπιέζει  τους λαούς .

Στις μέρες μας , το τραπεζικό κεφάλαιο , κυριαρχεί πάνω στις κοινωνίες αλλά και πάνω σ’ όλες τις άλλες μορφές κεφαλαίου ενώ οι χρηματοπιστωτικές αγορές υπερτερούν απέναντι στις αγορές εμπορευμάτων . Έτσι , τα κράτη , ιδιαίτερα τα  ασθενέστερα , αναγκάζονται να προσφεύγουν σ’ αυτούς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς για υπέρογκο δανεισμό βάζοντας ως εγγύηση κρατικά ομόλογα . Με τον τρόπο αυτό συντελείται ο τελικός έλεγχος και η υποταγή τους .

Αυτό το χρηματιστηριακό κεφάλαιο , μέσω των χρηματιστηρίων , συγκέντρωσε στα χέρια του ολόκληρη τη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή , την κυκλοφορία , τα μέσα επικοινωνίας και τη λειτουργία της ανταλλαγής . Εξαιτίας της αδηφάγου πλεονεξίας του έφτασε στη λεγόμενη υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου η οποία με τη σειρά της δημιούργησε την κρίση που βιώνει σήμερα ο κόσμος μας .

Άρα , όσοι αντιδρούν απέναντι στην κρίση , ας γνωρίζουν ότι το πρόβλημα που πολεμούν είναι στην ουσία ο ίδιος ο καπιταλισμός , ο οποίος δημιουργεί αυτές τις κρίσεις . Διότι συμβαίνει , σε μεγάλη κλίμακα , να αντιδρούν οι πολίτες απέναντι στις συνέπειες της κρίσης , αλλά πολιτικά να στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα που τις προκαλεί , μέσω των κομμάτων που το εκπροσωπούν . Αν οι πολίτες δε συνειδητοποιήσουν αυτήν την απλή αλήθεια , θα πολεμούν , αιωνίως , τα αποτελέσματα που τους πλήττουν , τροφοδοτώντας από την άλλη μεριά το κτήνος που είναι υπεύθυνο για τα δεινά της ανθρωπότητας , δηλαδή , τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Οι κρίκοι της αλυσίδας με την οποία δένει χειροπόδαρα τα κράτη και τους λαούς ο σημερινός καπιταλισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι πεντακάθαροι κι ευδιάκριτοι :
-Πρώτα έβαλε σε κίνδυνο το τραπεζικό σύστημα και τις επιχειρήσεις . Με τον τρόπο αυτό ανάγκασε τις κυβερνήσεις να δανειστούν υπέρογκα ποσά από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προκειμένου να διασώσουν το τραπεζικό σύστημα και τις επιχειρήσεις ενώ παράλληλα ο κίνδυνος οδήγησε στην εξαγορά των μικρών τραπεζών από τις μεγάλες , δημιουργώντας περαιτέρω υπερ-συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου .

-Προκειμένου να εξισορροπηθούν τα δανεικά επιβλήθηκαν από τις κυβερνήσεις επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα , διαλύθηκαν τα ασφαλιστικά συστήματα , μειώθηκαν δραματικά οι μισθοί και εξαρθρώθηκε η αγορά εργασίας .

-Όλα τα προηγούμενα έφεραν με τη σειρά τους μείωση των φορολογικών εσόδων και αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ,  η οποία οδήγησε σε νέο μεγάλο εξωτερικό δανεισμό , με αποτέλεσμα  το δημόσιο χρέος να  εκτοξευτεί στα ύψη .

Αυτό ακριβώς το δημόσιο χρέος αποτελεί σήμερα το νέο πεδίο κερδοσκοπίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου , μέσω του οποίου τα κράτη χάνουν ουσιαστικά την εθνική τους κυριαρχία και προσφέρουν το αίμα των λαών τους για να γιγαντώνεται παραπέρα το κεφάλαιο .

Για να μη γινόμαστε , λοιπόν , σαν το μυθικό Σίσυφο , ούτε σαν το σκύλο που κυνηγά την ουρά του , πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως λύση μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει ούτε πρόκειται ποτέ να βρεθεί . Για να ξεπεραστεί όμως το σύστημα αυτό και να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο το οποίο θα βάζει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από τα κέρδη , χρειάζεται ένας διαφορετικός  τύπος πολίτη που θα ξέρει τι θέλει αλλά και τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει στο δρόμο προς αυτήν τη διαφορετική κοινωνία .

Αυτός ο διαφορετικός δρόμος , παρ’ όλες τις προσπάθειες και τις θυσίες που έχουν γίνει ιστορικά ,  παραμένει ακόμα αδιάνοιχτος και ίσως παραμείνει για πάντα μια ουτοπία που το μόνο της όφελος απέναντι στην ανθρωπότητα θα είναι , πως θα κινεί και θα παρακινεί τους λαούς να κατακτήσουν καλύτερες θέσεις απέναντι στα κέρδη και στους εκφραστές τους , απέναντι στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο , απέναντι στο χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις ανάλογα με τον πλούτο που κατέχουν .
ΟΠΟΤΕ  , λοιπόν , Ζήτω στην Ουτοπία !


Μητράκος Βαγγέλης