Ποτέ άλλοτε κατά το παρελθόν ο άνθρωπος δεν έχει φοβηθεί  τόσο πολύ το θάνατο όσο αυτό μοιάζει να έχει συμβεί στην εποχή μας. Ο βάρβαρος και ανεξέλεγκτος εκ-δυτικισμός, επέφερε την είσοδο μας στην κοινωνία της ευχέρειας όπου ο θάνατος έπρεπε οπωσδήποτε να καταπολεμηθεί προκειμένου να μην ενοχλεί την αιωνιότητα του αποχαυνωμένου καταναλωτή.

Πίσω από τη «σκάρτη» όμως ευημερία των πλαστών αναγκών και απολαύσεων, ο άνθρωπος έμεινε ακόμη πιο έρημος παραμυθίας ,κάθιδρος από την εσχατολογική του αγωνία να φοβάται τον θάνατο.
 Έναν θάνατο πια που δεν φέρει τα χαρακτηριστικά μιας φυσικής διαδικασίας (γέννηση-ωρίμανση-πτώση), που δεν τραγουδιέται με μοιρολόγια ούτε στολίζεται με την αγρύπνια των εν ζωή ανθρώπων που μέσω αυτών λειτουργούσε σαν πρόσωπο  ο εκλιπών ( τα ασανσέρ των πολυκατοικιών άλλωστε έχουν σχεδιαστεί ώστε να μην χωρούν φέρετρα), που δεν νοηματοδοτείται τέλος από την πνευματική ενάργεια του Χριστιανισμού έτσι χαμένος που μοιάζει να είναι μες στα τελετουργικά και τις κοσμικότητες της θρησκείας.

«Πεθαίνουμε γέροι, ατσαλάκωτοι και με κορακίσιο μαλλί» λέει κάπου ο Νίκος Δήμου. Η μη εξαλείψιμη τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν δύναται να υπερβεί κάποιες φορές θαρρείς  την επιφάνεια των εξωτερικών μορφών του εαυτού μας .

Έτσι, πεθαίνοντας παίρνουμε και κάποιον άγνωστο μαζί που ίσως καταξιωθούμε κάποτε να αναγνωρίσουμε ή για να έχουμε κάτι να μας παιδεύει και στον επόμενο εκείνο κόσμο των σιωπών που πηγαίνουμε.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως με τόσα φθαρτά υλικά που γεμίσαμε τις ζωές μας κάνοντας τες στην ουσία ένα με αυτά, εν τούτοις διατηρούμε -και ενισχυμένη μάλιστα- την ψυχολογική βεβαιότητα της μη φθοράς των δεδομένων μας.

Κι όμως! Το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να νεκρώνουμε την αληθινή διάσταση του φαινομένου που βιώνουμε και που μάθαμε να το λέμε ζωή.
Να ταμπουρωνόμαστε πίσω από ανύπαρκτα οχυρά για να προστατευτούμε τάχατες από τη δίνη του πεπρωμένου μας που στην πορεία του σαρώνει τα πάντα, στερώντας συνάμα από τον εαυτό μας την δυνατότητα να παίξει λεύτερα  με τα σταθμά τουλάχιστον της ακατανόητης τούτης πραγματικότητας που μας περιβάλει .

Όση εγκοσμιότητα και να επιστρατεύσει κανείς για να αποφύγει τη στιγμή που θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, δυστυχώς τίποτα δεν θα καταφέρει.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι δεμένη με τον άγνωστο προορισμό της για αυτό και χαρακτηρίζεται από μια έρριζη μοναξιά που της προσδίδει αυτό τον απορητικό χαρακτήρα .

Τουτέστιν, ο θάνατος του θανάτου που επιχειρείται στις μέρες μας, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να τον ενδυναμώνει ακόμη περισσότερο και να τον κάνει  πολύ πιο δραστικό  σαν: 
« κάθε στιγμή αναμενόμενο» αντί της γενναίας και καθαρής στάσης αποδοχής  ως
« μια φορά ερχόμενος» όπως άλλωστε και στα αλήθεια συμβαίνει.  


Γιάννης Βαρελλάς