Ψωμί - παιδεία - ελευθερία
Αυτό ήταν το κύριο σύνθημα της τριήμερης εξέγερσης του πολυτεχνείου.

Με τα μνημόνια που έχουν καταργηθεί δήθεν, αλλά οι μνημονιακοί νόμοι εφαρμόζονται κανονικότητα έχουμε πει το ψωμί ψωμάκι. Κατά τα άλλα διώξαμε την τρόικα… Την θυμάστε φαντάζομαι… Όσοι έχουνε την τύχη να εργάζονται, και οι συνταξιούχοι ομολογούν ότι μετά τις 15 του μήνα δεν επισκέπτονται πλέον τα σούπερ μάρκετ για ψώνια καθώς δεν έχουν λεφτά.

Η ελευθερία πλέον έχει χαθεί. Τι να πούμε; Για όσους παρακολουθούνταν με το predator;
Ή για το ότι μας ακούν τα έξυπνα κινητά;

Μια φορά (από τα πολλά παρόμοια παραδείγματα που μου έχουν τύχει προσωπικά) θυμάμαι μιλούσα με την μητέρα μου για κάλτσες και εμφανίστηκαν σωρό οι διαφημίσεις με κάλτσες σε προσωπικό μου λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης.

Μένει η παιδεία: Δωρεάν και δημόσια εννοούσαν προφανώς οι φοιτητές τότε. Δυστυχώς επί της Λάκαινας Γιαννάκου επιχειρήθηκε να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση οι ιδιώτες και τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, δηλαδή κέρδος που σημαίνει πτυχία επί αμοιβή. Με λίγα λόγια δίδακτρα! Τότε επιχειρήθηκε αυτό να γίνει νόμιμα με συνταγματική αναθεώρηση. Επί του επίσης Λάκωνα Πιερρακάκη τώρα επιχειρείται το ίδιο όμως με αντισυνταγματικές μεθόδους, χωρίς συνταγματική αναθεώρηση.

Συμμετείχα λοιπόν στην πορεία στην λακωνική πρωτεύουσα την Κυριακή με φοιτητές, εργάτες και συνταξιούχους.

Πρέπει να δώσουμε από το νέο ακαδημαϊκό έτος αγώνα διότι όπως φώναξαν εχτές οι φοιτητικοί σύλλογοι της πόλης:
ΠTYXIA ME AΞIA
KAI ΔΩPEAN ΣΠOYΔEΣ
ΔEN EINAI ΠEΛATEΣ OI ΦOITHTEΣ

Συμπληρώνω εγώ

ΛEME OXI ΣTIΣ ΔIAΓPAΦEΣ!!

Στα παρεπόμενα της συγκέντρωσης και της πορείας έχω να σημειώσω τα εξής:
- Χαιρετίζω την τοπική οργάνωση του ΚΚΕ όπου έφερε μαζί της μια ελληνική σημαία, για την οποία έδωσαν κυριολεκτικά το αίμα τους οι φοιτητές του Πολυτεχνείου. Μιλώ για τη γνωστή αιματοβαμμένη σημαία που εμφανίζεται μία φορά το χρόνο στην πορεία του Πολυτεχνείου στην Αθήνα.

- Χαιρετίζω τον πατέρα που είχε στους ώμους του σε όλη την πορεία το μικρό του παιδί.

- Χαιρετίζω τον κύριο με τις πατερίτσες που προσπαθούσε και κατάφερε να πετύχει το ρυθμό του βήματός μας και συμμετείχε στην πορεία από την αρχή της μέχρι το τέλος της.

• Θα έλεγα ότι με τους περισσότερους συμμετέχοντες στην πορεία δεν είμαι ομοϊδεάτης γενικά. Όμως θεώρησα χρέος μου αυτό το κοινό μας πιστεύω που μας ενώνει, και μιλώ για το ότι θεωρούμε την παιδεία αποκλειστικά δημόσιο αγαθό, που πρέπει να παρέχεται δωρεάν σε όλες και όλους, να το εκφράσω με τη συμμετοχή μου μαζί τους στην πορεία της πόλης μας.

• Πάντα βρίσκω και αναδεικνύω ό,τι με ενώνει με τους άλλους και όχι τι με χωρίζει.
Το ξέρω ότι πρωτοτυπώ μιας και οι περισσότεροι κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Στην Ελλάδα δεν θέλουμε να πάρουμε και εμείς καινούργιο αμάξι, αλλά θέλουμε να χαλάσει το καινούργιο αμάξι του γείτονα...

*  Γεώργιος Αλατσάς: Πτυχιούχος Μαθηματικός - Διπλωματούχος Οικονομολόγος