notification icon
Θα θέλατε να σας ενημερώνουμε για τα έκτακτα γεγονότα ;

Μητράκος: Οι «Άγνωστοι Μάρτυρες» της Εθνικής Αντίστασης στη Σπάρτη

slider_image

Μοιράσου το άρθρο:

08-05-2020

«Πόσοι, άραγε Σπαρτιάτες, γνωρίζουν τον Αθανασόπουλο, τον Τσαρουχά και τα ξαδέρφια Παπαδολιά;»

Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Δ. Παπαδολιάς, Χρ. Τσαρουχάς,
(;) Αθανασόπουλος, (;) Παπαδολιάς:

Οι «Άγνωστοι Μάρτυρες» της Εθνικής Αντίστασης στη Σπάρτη

Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους κατακτητές και τη συντριβή του φασισμού υπήρξε ένα τεράστιο και ένδοξο κεφάλαιο στην νεότερη ελληνική ιστορία που προξενεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
 
Δυστυχώς, οι επεμβάσεις των ξένων προστατών με τη συνεργασία των ντόπιων δούρειων ίππων, των συνεργατών των κατακτητών, των δωσιλόγων της κατοχής και των προδοτών, οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό στον Εμφύλιο Σπαραγμό και στη συνέχεια στο στήσιμο του μετεμφυλιακού κράτους που δίωξε ανελέητα τους αγωνιστές, επιβράβευσε τους συνεργάτες του ναζισμού και του φασισμού και πάσχισε να αμαυρώσει την Εθνική Αντίσταση και τους Αγωνιστές, που έδωσαν τα πάντα, και την ίδια τους τη ζωή ακόμα, όχι μόνο για να ελευθερωθεί η χώρα αλλά και για μια Ελλάδα που να ανήκει στο Λαό της και για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Σ΄ αυτόν τον ανελέητο ιδεολογικο-πολιτικό πόλεμο η ιστορία παραχαράχτηκε κι ένας Καιάδας ετοιμάστηκε και λειτούργησε για να πεταχτεί εκεί ό,τι θύμιζε την Εθνική μας Αντίσταση.

Έτσι, σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι (προκειμένου να βρούμε την αλήθεια) να μπαίνουμε σ΄ αυτόν τον Καιάδα και να αναζητούμε στο σκοτάδι τα λείψανα μνήμης εκείνων που έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα, την ιστορία και την κοινωνία.

Η Λακωνία στάθηκε ένα από τα πλέον σημαντικά κέντρα της Αντίστασης και πλήρωσε βαρύ τίμημα στον αγώνα αυτό. Η Σπάρτη, σαν κέντρο του νομού, έδωσε τη δική της μάχη και τους δικούς της Μάρτυρες της Λευτεριάς με κορυφαίους τους 118  του Μονοδεντριού. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι οι «Άγνωστοι Αγωνιστές Μάρτυρες» που η θυσία τους δεν ήταν καθόλου κατώτερη αλλά που τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν σε κανένα μνημείο και παραδόθηκαν στη λήθη.

Τέσσερις τέτοιοι «Άγνωστοι Ήρωες» ήταν ο φοιτητής (απόφοιτος του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτη) Αθανασόπουλος από την Τρύπη και οι μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης Δημήτρης Παν. Παπαδολιάς, Χρήστος Δημητρίου Τσαρουχάς και  Παπαδολιάς (αγνώστων λοιπών στοιχείων).

Ο ηρωικός θάνατος των τεσσάρων αυτών παλικαριών της Σπάρτης σχετίζεται με την αντιστασιακή τους δράση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ αλλά και με τις κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια του Ελληνικού Λαού, στα 1943, όταν ο Άξονας, με τη συνεργασία των ανδρείκελων που λέγονταν ελληνική κυβέρνηση, επιχείρησε πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων, αναζητώντας μανιωδώς εργατικά χέρια από τις κατεχόμενες χώρες, ώστε να αποδεσμευθούν πολύτιμες γερμανικές δυνάμεις για το Ανατολικό Μέτωπο.

Η διαταγή, του αντιστράτηγου Αλεξάντερ Λερ, στρατιωτικού διοικητή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης της 30ης Ιανουαρίου 1943 ήταν σαφής:

«§ 1. … Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας από 16-45 χρόνων είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλειά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχθηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί, συγκεντρωμένοι σε κοινότητες στρατοπέδευσης.».

Ο αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της κατοχής στη Σπάρτη Κ.Α. Γλεντής, Επίτιμος Γυμνασιάρχης - Θεολόγος, που υπηρετούσε, τότε, στο Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης, γράφει τα εξής στο βιβλίο του: «ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ (1939-1946), ΑΘΗΝΑ 1979:

« … Το πάνδημο συλλαλητήριο οργανώθηκε από τη Διοίκηση του Συνεταιρισμού των Δημοσίων Υπαλλήλων με Πρόεδρο τον Αγρονόμο Ρουμελιώτη (τον καπετάνιο «Λουκά» στα Αντάρτικα) (…)

Στο συλλαλητήριο εκείνο, που αντιμετώπισε με τα όπλα ο Ιταλικός στρατός, στη Σπάρτη σκοτώθηκε ένας απόφοιτος του γυμνασίου μας, φοιτητής τότε, Αθανασόπουλος από την Τρύπη και άλλοι τραυματίσθηκαν. Διαλύθηκε δε, όταν δέχτηκαν οι Ιταλοί την Διοικούσα Επιτροπή με το υπόμνημά της να μη γίνει επιστράτευση των Ελλήνων, για να σταλούν στο Ρωσικό μέτωπο που ζητούσε μία διαταγή του Χίτλερ. Είχαν προηγηθεί βέβαια άλλα όμοια συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις και στην Αθήνα, που αντιμετώπισαν οι Γερμανοί με τα τανκς και υπήρξαν αρκετά θύματα. Η επιστράτευση των Ελλήνων ματαιώθηκε τελικά και για πάντα.

Εκείνες τις μέρες χάθηκαν τα ίχνη των τελειόφοιτων του Γυμνασίου μας Παπαδολιά και Τσαρουχά, που βρέθηκαν αργότερα θαμμένοι κάπου κοντά στον Ευρώτα. Τα χέρια τους δεμένα με συρματόσχοινο είχαν φονευτεί με περίστροφο.

Μετά τη σχετική έρευνα της Αστυνομίας διαδόθηκε, πως οι νέοι αυτοί ήταν εντεταγμένοι στο ΕΑΜ και είχαν θεαθεί να πίνουν σε καφενείο με δύο Γερμανούς στρατιώτες. Λέγουν μάλιστα, πως προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τους Γερμανούς εκείνους σε όφελος του ΕΑΜ, έγιναν αντιληπτοί όμως και πλήρωσαν με τη ζωή τους. (…)»

*Για τους πατριώτες Σπαρτιάτες μαθητές Παπαδολιά και Τσαρουχά η εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ την Τρίτη 9 Μάη 2006, στην στήλη: «ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ» γράφει τα εξής, δημοσιεύοντας και φωτογραφία τους: «Ο Δ. Παπαδολιάς γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1920. Ηταν το πρώτο παιδί από τα έξι της οικογένειας. ΕΑΜίτης από το 1942 πιάστηκε από Γερμανούς και εκτελέστηκε στις 6 Οκτώβρη 1943 στη θέση Καραβάς Σπάρτης, μαζί με τον σύντροφό του Χρήστο Δημητρίου Τσαρουχά. Φίλοι από το Γυμνάσιο, συνεργάζονταν και στην Κατοχή ως μέλη του ΕΑΜ για την απελευθέρωση της πατρίδας. Με τη σύλληψή τους υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και όμως στάθηκαν αξιοπρεπείς και δεν πρόδωσαν τους συναγωνιστές τους.

Γι αυτό και οι κατακτητές τούς εκτέλεσαν.

Στον Δημήτρη Παπαδολιά έχει απονεμηθεί αναμνηστικό Δίπλωμα ως αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.»

Ας δώσουμε, όμως, και πάλι το λόγο στον Κ.Α. ΓΛΕΝΤΗ για να μας διηγηθεί, μέσα από το βιβλίο του, πώς συνέβη ο θάνατος ενός ακόμα Σπαρτιάτη μαθητή του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης, του άλλου Παπαδολιά, 14-15 χρόνων, του οποίου, όμως, το όνομα και το πατρώνυμο δεν αναφέρει. Κατά τραγική σύμπτωση ο 15χρονος αυτός Παπαδολιάς ήταν ξάδερφος του Δημήτρη Παπαδολιά, τον οποίο δολοφόνησαν προηγουμένως οι Γερμανοί για την αντιστασιακή του δράση:

«Την εποχή εκείνη ενεργούσαν κάθε τόσο μπλόκα οι Ιταλοί στο κέντρο της Σπάρτης κι έκαναν έρευνες στους θαμώνες των καφενείων, που σύχναζαν όλοι οι άντρες. Τα μπλόκα γίνονταν μάλλον για τρομοκρατία και για κάμψη του ηθικού των νικητών τους στον πόλεμο της Αλβανίας. Σε ένα τέτοιο μπλόκο ο μαθητής του Γυμνασίου μας Παπαδολιάς ξέφυγε τον κλοιό των Ιταλών κι έτρεχε στο πάνω πεζοδρόμιο της κεντρικής πλατείας για να φτάσει στο σπίτι του στον πίσω δρόμο. Το εύσωμο εκείνο παιδί των 14-15 χρόνων πήραν για ύποπτο άνδρα οι Ιταλοί και με πυροβολισμούς το σκότωσαν. Ήταν κι αυτό το απονήρευτο παιδί ένα από τα πρώτα θύματα της Κατοχής ύστερα από τον ξάδερφό του και τον Τσαρουχά.

Την κηδεία του παιδιού αυτού τίμησε με την παρουσία του όλος ο πληθυσμός της Σπάρτης, που έκαμε τους Ιταλούς να ταραχτούν και να μείνουν κλεισμένοι στους Στρατώνες τους.

Ήταν μια εκδήλωση αποδοκιμασίας και μια έξαρση εθνικής περηφάνειας του σπαρτιατικού λαού».

- Πόσοι και πόσοι Ήρωες των οποίων τα ονόματα, τη ζωή, τη δράση και την προσφορά τα σκέπασε η λήθη που σκόρπισαν πάνω στους τάφους τους εκείνοι που δεν θέλουν την Αλήθεια, εκείνοι που φοβούνται και τρέμουν το αληθινό διάβασμα της ιστορίας;

- Πόσοι, άραγε Σπαρτιάτες, γνωρίζουν τον Αθανασόπουλο, τον Τσαρουχά και τα ξαδέρφια Παπαδολιά;

- Πόσοι Αθανασόπουλοι, πόσοι Τσαρουχάδες και πόσοι Παπαδολιάδες, πόσοι και πόσοι «Άγνωστοι Ήρωες» περιμένουν κάποιο χέρι να σκουπίσει τη σκόνη της λησμονιάς από τις πλάκες του τάφου τους, για να φανούν τα ονόματά τους και να τους θυμηθούν οι γενιές των Ελλήνων για χάρη των οποίων έδωσαν τη Ζωή τους;

- Τιμή και Δόξα και Αιώνια Μνήμη στους μάρτυρες του λαϊκού - απελευθερωτικού αγώνα, στους Ήρωες που έπεσαν για τη Ζωή και τη Λευτεριά.
 
Οι στίχοι του ποιητή ας γίνουν τραγούδι που θα συνοδεύει την ψυχή τους εκεί στο ταξίδι της αιωνιότητας, ας γίνουν ένα κόκκινο γαρύφαλλο πλάι στο σβηστό τους καντήλι, που δεν θα μαραθεί ποτέ:

«Και οι πολυβολισμοί μεσ’ απ’ τα ζήτω.
Τα μαύρα τανκς, σιμώνοντας, σιμώνοντας.
Ποιος θάνατος; Πού θάνατος; Ζήτω!
Ο Πέτρος στα χέρια των διαδηλωτών φωνάζοντας
«σύντροφοι δεν είναι θάνατος εδώ δεν είναι θάνατος.
Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μας».
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει
Παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.»

Γιάννης Ρίτσος, «Οι γειτονιές του κόσμου».
Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Δ. Παπαδολιάς, Χρ. Τσαρουχάς,
(;) Αθανασόπουλος, (;) Παπαδολιάς:

Οι «Άγνωστοι Μάρτυρες» της Εθνικής Αντίστασης στη Σπάρτη

Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους κατακτητές και τη συντριβή του φασισμού υπήρξε ένα τεράστιο και ένδοξο κεφάλαιο στην νεότερη ελληνική ιστορία που προξενεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
 
Δυστυχώς, οι επεμβάσεις των ξένων προστατών με τη συνεργασία των ντόπιων δούρειων ίππων, των συνεργατών των κατακτητών, των δωσιλόγων της κατοχής και των προδοτών, οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό στον Εμφύλιο Σπαραγμό και στη συνέχεια στο στήσιμο του μετεμφυλιακού κράτους που δίωξε ανελέητα τους αγωνιστές, επιβράβευσε τους συνεργάτες του ναζισμού και του φασισμού και πάσχισε να αμαυρώσει την Εθνική Αντίσταση και τους Αγωνιστές, που έδωσαν τα πάντα, και την ίδια τους τη ζωή ακόμα, όχι μόνο για να ελευθερωθεί η χώρα αλλά και για μια Ελλάδα που να ανήκει στο Λαό της και για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Σ΄ αυτόν τον ανελέητο ιδεολογικο-πολιτικό πόλεμο η ιστορία παραχαράχτηκε κι ένας Καιάδας ετοιμάστηκε και λειτούργησε για να πεταχτεί εκεί ό,τι θύμιζε την Εθνική μας Αντίσταση.

Έτσι, σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι (προκειμένου να βρούμε την αλήθεια) να μπαίνουμε σ΄ αυτόν τον Καιάδα και να αναζητούμε στο σκοτάδι τα λείψανα μνήμης εκείνων που έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα, την ιστορία και την κοινωνία.

Η Λακωνία στάθηκε ένα από τα πλέον σημαντικά κέντρα της Αντίστασης και πλήρωσε βαρύ τίμημα στον αγώνα αυτό. Η Σπάρτη, σαν κέντρο του νομού, έδωσε τη δική της μάχη και τους δικούς της Μάρτυρες της Λευτεριάς με κορυφαίους τους 118  του Μονοδεντριού. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι οι «Άγνωστοι Αγωνιστές Μάρτυρες» που η θυσία τους δεν ήταν καθόλου κατώτερη αλλά που τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν σε κανένα μνημείο και παραδόθηκαν στη λήθη.

Τέσσερις τέτοιοι «Άγνωστοι Ήρωες» ήταν ο φοιτητής (απόφοιτος του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτη) Αθανασόπουλος από την Τρύπη και οι μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης Δημήτρης Παν. Παπαδολιάς, Χρήστος Δημητρίου Τσαρουχάς και  Παπαδολιάς (αγνώστων λοιπών στοιχείων).

Ο ηρωικός θάνατος των τεσσάρων αυτών παλικαριών της Σπάρτης σχετίζεται με την αντιστασιακή τους δράση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ αλλά και με τις κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια του Ελληνικού Λαού, στα 1943, όταν ο Άξονας, με τη συνεργασία των ανδρείκελων που λέγονταν ελληνική κυβέρνηση, επιχείρησε πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων, αναζητώντας μανιωδώς εργατικά χέρια από τις κατεχόμενες χώρες, ώστε να αποδεσμευθούν πολύτιμες γερμανικές δυνάμεις για το Ανατολικό Μέτωπο.

Η διαταγή, του αντιστράτηγου Αλεξάντερ Λερ, στρατιωτικού διοικητή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης της 30ης Ιανουαρίου 1943 ήταν σαφής:

«§ 1. … Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας από 16-45 χρόνων είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλειά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχθηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί, συγκεντρωμένοι σε κοινότητες στρατοπέδευσης.».

Ο αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της κατοχής στη Σπάρτη Κ.Α. Γλεντής, Επίτιμος Γυμνασιάρχης - Θεολόγος, που υπηρετούσε, τότε, στο Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης, γράφει τα εξής στο βιβλίο του: «ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ (1939-1946), ΑΘΗΝΑ 1979:

« … Το πάνδημο συλλαλητήριο οργανώθηκε από τη Διοίκηση του Συνεταιρισμού των Δημοσίων Υπαλλήλων με Πρόεδρο τον Αγρονόμο Ρουμελιώτη (τον καπετάνιο «Λουκά» στα Αντάρτικα) (…)

Στο συλλαλητήριο εκείνο, που αντιμετώπισε με τα όπλα ο Ιταλικός στρατός, στη Σπάρτη σκοτώθηκε ένας απόφοιτος του γυμνασίου μας, φοιτητής τότε, Αθανασόπουλος από την Τρύπη και άλλοι τραυματίσθηκαν. Διαλύθηκε δε, όταν δέχτηκαν οι Ιταλοί την Διοικούσα Επιτροπή με το υπόμνημά της να μη γίνει επιστράτευση των Ελλήνων, για να σταλούν στο Ρωσικό μέτωπο που ζητούσε μία διαταγή του Χίτλερ. Είχαν προηγηθεί βέβαια άλλα όμοια συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις και στην Αθήνα, που αντιμετώπισαν οι Γερμανοί με τα τανκς και υπήρξαν αρκετά θύματα. Η επιστράτευση των Ελλήνων ματαιώθηκε τελικά και για πάντα.

Εκείνες τις μέρες χάθηκαν τα ίχνη των τελειόφοιτων του Γυμνασίου μας Παπαδολιά και Τσαρουχά, που βρέθηκαν αργότερα θαμμένοι κάπου κοντά στον Ευρώτα. Τα χέρια τους δεμένα με συρματόσχοινο είχαν φονευτεί με περίστροφο.

Μετά τη σχετική έρευνα της Αστυνομίας διαδόθηκε, πως οι νέοι αυτοί ήταν εντεταγμένοι στο ΕΑΜ και είχαν θεαθεί να πίνουν σε καφενείο με δύο Γερμανούς στρατιώτες. Λέγουν μάλιστα, πως προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τους Γερμανούς εκείνους σε όφελος του ΕΑΜ, έγιναν αντιληπτοί όμως και πλήρωσαν με τη ζωή τους. (…)»

*Για τους πατριώτες Σπαρτιάτες μαθητές Παπαδολιά και Τσαρουχά η εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ την Τρίτη 9 Μάη 2006, στην στήλη: «ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ» γράφει τα εξής, δημοσιεύοντας και φωτογραφία τους: «Ο Δ. Παπαδολιάς γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1920. Ηταν το πρώτο παιδί από τα έξι της οικογένειας. ΕΑΜίτης από το 1942 πιάστηκε από Γερμανούς και εκτελέστηκε στις 6 Οκτώβρη 1943 στη θέση Καραβάς Σπάρτης, μαζί με τον σύντροφό του Χρήστο Δημητρίου Τσαρουχά. Φίλοι από το Γυμνάσιο, συνεργάζονταν και στην Κατοχή ως μέλη του ΕΑΜ για την απελευθέρωση της πατρίδας. Με τη σύλληψή τους υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και όμως στάθηκαν αξιοπρεπείς και δεν πρόδωσαν τους συναγωνιστές τους.

Γι αυτό και οι κατακτητές τούς εκτέλεσαν.

Στον Δημήτρη Παπαδολιά έχει απονεμηθεί αναμνηστικό Δίπλωμα ως αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.»

Ας δώσουμε, όμως, και πάλι το λόγο στον Κ.Α. ΓΛΕΝΤΗ για να μας διηγηθεί, μέσα από το βιβλίο του, πώς συνέβη ο θάνατος ενός ακόμα Σπαρτιάτη μαθητή του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης, του άλλου Παπαδολιά, 14-15 χρόνων, του οποίου, όμως, το όνομα και το πατρώνυμο δεν αναφέρει. Κατά τραγική σύμπτωση ο 15χρονος αυτός Παπαδολιάς ήταν ξάδερφος του Δημήτρη Παπαδολιά, τον οποίο δολοφόνησαν προηγουμένως οι Γερμανοί για την αντιστασιακή του δράση:

«Την εποχή εκείνη ενεργούσαν κάθε τόσο μπλόκα οι Ιταλοί στο κέντρο της Σπάρτης κι έκαναν έρευνες στους θαμώνες των καφενείων, που σύχναζαν όλοι οι άντρες. Τα μπλόκα γίνονταν μάλλον για τρομοκρατία και για κάμψη του ηθικού των νικητών τους στον πόλεμο της Αλβανίας. Σε ένα τέτοιο μπλόκο ο μαθητής του Γυμνασίου μας Παπαδολιάς ξέφυγε τον κλοιό των Ιταλών κι έτρεχε στο πάνω πεζοδρόμιο της κεντρικής πλατείας για να φτάσει στο σπίτι του στον πίσω δρόμο. Το εύσωμο εκείνο παιδί των 14-15 χρόνων πήραν για ύποπτο άνδρα οι Ιταλοί και με πυροβολισμούς το σκότωσαν. Ήταν κι αυτό το απονήρευτο παιδί ένα από τα πρώτα θύματα της Κατοχής ύστερα από τον ξάδερφό του και τον Τσαρουχά.

Την κηδεία του παιδιού αυτού τίμησε με την παρουσία του όλος ο πληθυσμός της Σπάρτης, που έκαμε τους Ιταλούς να ταραχτούν και να μείνουν κλεισμένοι στους Στρατώνες τους.

Ήταν μια εκδήλωση αποδοκιμασίας και μια έξαρση εθνικής περηφάνειας του σπαρτιατικού λαού».

- Πόσοι και πόσοι Ήρωες των οποίων τα ονόματα, τη ζωή, τη δράση και την προσφορά τα σκέπασε η λήθη που σκόρπισαν πάνω στους τάφους τους εκείνοι που δεν θέλουν την Αλήθεια, εκείνοι που φοβούνται και τρέμουν το αληθινό διάβασμα της ιστορίας;

- Πόσοι, άραγε Σπαρτιάτες, γνωρίζουν τον Αθανασόπουλο, τον Τσαρουχά και τα ξαδέρφια Παπαδολιά;

- Πόσοι Αθανασόπουλοι, πόσοι Τσαρουχάδες και πόσοι Παπαδολιάδες, πόσοι και πόσοι «Άγνωστοι Ήρωες» περιμένουν κάποιο χέρι να σκουπίσει τη σκόνη της λησμονιάς από τις πλάκες του τάφου τους, για να φανούν τα ονόματά τους και να τους θυμηθούν οι γενιές των Ελλήνων για χάρη των οποίων έδωσαν τη Ζωή τους;

- Τιμή και Δόξα και Αιώνια Μνήμη στους μάρτυρες του λαϊκού - απελευθερωτικού αγώνα, στους Ήρωες που έπεσαν για τη Ζωή και τη Λευτεριά.
 
Οι στίχοι του ποιητή ας γίνουν τραγούδι που θα συνοδεύει την ψυχή τους εκεί στο ταξίδι της αιωνιότητας, ας γίνουν ένα κόκκινο γαρύφαλλο πλάι στο σβηστό τους καντήλι, που δεν θα μαραθεί ποτέ:

«Και οι πολυβολισμοί μεσ’ απ’ τα ζήτω.
Τα μαύρα τανκς, σιμώνοντας, σιμώνοντας.
Ποιος θάνατος; Πού θάνατος; Ζήτω!
Ο Πέτρος στα χέρια των διαδηλωτών φωνάζοντας
«σύντροφοι δεν είναι θάνατος εδώ δεν είναι θάνατος.
Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μας».
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει
Παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.»

Γιάννης Ρίτσος, «Οι γειτονιές του κόσμου».

Η APELA προτείνει

image

images Άρθρα
01-03-2024

Κοντούλα λεμονιά

images Άρθρα
19-01-2024

Αϊ Γιάννη μου

images Άρθρα
19-01-2024

Η «ΜΑΣΚΑ»

images Άρθρα
10-01-2024

Η Ρώμη του 2024