Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση καί ἡ Μεγάλη Παρασκευή κυοφορεῖ τή λαμπροφόρο Κυριακή τοῦ Πάσχα. Τή λύπη, τήν ἀθυμία, τήν ἀπόγνωση διαδέχονται ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη τῆς ἀναστάσεως. Χωρίς σταυρό δέ νοεῖται ἡ Ἀνάσταση καί χωρίς Ἀνάσταση δέν ἔχει νόημα ὁ Σταυρός, γι’αὐτό τό ὀρθόδοξο Πάσχα ὀνομάζεται καί εἶναι σταυροαναστάσιμο.

Ὁ Χριστός σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πού τήν ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο τῆς Λειτουργίας τοῦ Πάσχα, εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινό πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπο ἐρχόμενο στόν κόσμο».

Παράλληλα ἀπαιτεῖται γιά νά κάνουμε δικό μας αὐτό τό φῶς καί ἡ διαρκής ἀνθρώπινη συναίνεση καί προσπάθεια μέσω τῆς ἄσκησης. «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως» γράφει ὁ ἱερός ὑμνωδός. Σ’ αὐτό συμβάλλουν ἡ νηστεία τῶν ἡμερῶν πού προηγήθηκαν, ἡ μετάνοια, πού πρέπει νά εἶναι διαρκής, ἀφοῦ διαρκῶς σφάλλουμε, ἡ ἐγκράτεια, πού μᾶς ἐξασφαλίζει δύναμη σωματική καί χαρά πνευματική, καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκηση τῆς ἀγάπης διά τῆς φιλανθρωπίας.

Ὁρισμένοι βλέπουν τόν Χριστό μόνο ὡς Θεό καί ἄλλοι μόνο ὡς ἄνθρωπο. Οἱ πρῶτοι τόν τοποθετοῦν τόσο ψηλά, ὥστε δέν τόν φθάνουν. Οἱ ἄλλοι τόν ἀπογυμνώνουν ἀπό τή θεότητά του, στερῶντας οὐσιαστικά ἀπό τόν ἑαυτό τους τή δυνατότητα νά φθάσουν στό «καθ’ ὁμοίωσιν», νά ὑπερβοῦν τή φθορά καί τόν θάνατο καί νά γίνουν ἅγιοι, ἀφοῦ αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀναστημένος Κύριός μας ὡς Θεάνθρωπος ἀνοίγει δρόμο γιά τόν καθένα μας, πού μποροῦμε νά τόν ἀκολουθήσουμε. Ὁ Χριστιανός σταυρώνει τά πάθη του, γιά νά συσταυρωθεῖ μέ τόν Χριστό. Πεθαίνει διά τῆς μετανοίας καί τῶν δακρύων καί γεύεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή τά ἀγαθά τῆς Ἀναστάσεως.

Τηρεῖ φιλότιμα τίς θεῖες ἐντολές καί ἐγκολπώνεται τίς ἀρετές πού τόν σώζουν ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο καί τοῦ χαρίζουν ζωή αἰώνια, διότι «θάνατος οὐκέτι κυριεύει».

Τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως διαχέεται σ’ ὅλο τόν κόσμο, ὅπως τό φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου φθάνει σήμερα μέχρι καί τό τελευταῖο χωριό τῆς Ἐπαρχίας μας. Γιά νά ἰδοῦμε ὅμως ἐκεῖνο τό πνευματικό φῶς πού προσφέρει ὁ Ἀναστημένος Κύριός μας πρέπει νά ἔχουμε καθαρά μάτια καί καθαρή ψυχή, γιατί ἡ πνευματική τύφλωση μᾶς ἐμποδίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Εἶναι παρήγορο τό γεγονός ὅτι ἔστω ἀμυδρά αὐτές τίς ἡμέρες αἰσθανόμαστε μιά ἀκτίνα ἀπό τό θεῖο φῶς νά φωτίζει τό νοῦ μας καί τήν καρδιά μας.

Ἡ ὀρθόδοξη ἀνατολική παράδοσή μας παρά τήν ἀλλοτρίωσή της διασώζει ἀκόμη καί τά λαϊκά ἔθιμα, πού δηλώνουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν τά ξέχασαν ὅλα.

Ἡ λαμπάδα, ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, τό κοινό τραπέζι, ὁ ἐν Χριστῷ ἀσπασμός τῆς ἀγάπης, ἡ ἐπίσκεψη στά μνήματα, τά κόκκινα αὐγά καί ἄλλα εἶναι κάποιες φωτεινές ἀνταύγειες πού γέννησε αὐτό τό ἀναστάσιμο φῶς.
Ἡ λαμπάδα πού λιώνει καί φωτίζει παραπέμπει στό σταυροαναστάσιμο χριστιανικό ἦθος. Ὁ χαιρετισμός «Χριστός Ἀνέστη», «Ἀληθῶς Ἀνέστη», πού ἀντικαθιστᾶ τούς χαιρετισμούς μας γιά σαράντα μέρες εἶναι ἐκφραστικό τοῦ ἀναστάσιμου βιώματος. Ἀλλά καί ἡ ἐπίσκεψη στά μνήματα δείχνει τήν πίστη τοῦ λαοῦ μας, ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ παρηγορεῖ τίς ψυχές του καί ἀποτελεῖ πρόκριμα γιά τήν ἀνάσταση τοῦ καθενός.

Ὅμως τό κορύφωμα τῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει κοινωνός τοῦ πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἐσωτερική του ἀνάγκη γιά συμμετοχή στό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, ἀρκεῖ αὐτή νά γίνεται «μετά καθαροῦ συνειδότος», «πεφωτισμένῃ καρδίᾳ», μέ βαθειά πίστη καί ἀγάπη πρός τόν Θεάνθρωπο καί τόν συνάνθρωπο.

Τότε γίνεται εὐλογημένη πραγματικότητα αὐτό πού γράφει στόν Κατηχητικό του Λόγο ὁ ἱερός Χρυσόστομος : «Κανείς δέν ὀδύρεται γιά τά πταίσματά του, ἀφοῦ ἡ συγχώρεση ἀνέτειλε ἀπό τόν τάφο. Κανείς δέ φοβᾶται τόν θάνατο, ἀφοῦ μᾶς ἐλευθέρωσε μέ τόν δικό του θάνατο ὁ Κύριος. Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί χαίρουν οἱ Ἄγγελοι μαζί μέ τούς ἀνθρώπους».

Αὐτή τή χαρά εὔχομαι ὅλοι σας νά δοκιμάζετε, ὄχι μόνο αὐτές τίς πασχαλινές ἡμέρες ἀλλά καί σέ ὅλη σας τή ζωή.