Γράφει ο Γιάννης Βαρελλάς
"Ποια πτώση επίκειται τώρα,
συνολικά πόση πτώση υπολείπεται;"
Κ. Μόντης
Θα μπορούσαμε να υποπτευτούμε βεβαίως ότι για ακόμη φορά θα έστεκε παντάπασι αδρανής η περιβόητη ομήγυρη της λεγόμενης πιάτσας, μπρος στην είδηση -μετά εικόνας και ήχου-ότι ένας εκλεγμένος βουλευτής του κοινοβουλίου, διεύθυνε την οργισμένη ορχήστρα αλαλαζόντων οπαδίσκων που εκτελούσε το συμφωνικό έργο:
«Να καεί, να καεί η...η.. τέλος πάντων κάπως ελευθέρων ηθών βουλή»
Άλλωστε εμείς που έχουμε καταπιεί αμάσητο το χάπι της μη υπάρξεως αδιεξόδου εις την δημοκρατία και επίσης εμείς που έχουμε παραλάβει ατελώνιστο το κουτόχορτο του φανατισμού μας για σώβρακα και φανέλες, αυτά τα έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, τα μασάμε για καραμέλες.
Ως κοινωνικό σώμα θα εγκύψουμε προφανώς πολύ πιο εργώδεις πάνω σε ζητήματα survivor και master chef για να μετρήσουμε με το ζύγι το μαϊντανό και το σέλινο, θα επισκεφτούμε προς αναμόρφωση του λουκ μας-εν όψει φέισμπουκ -το κομμωτήριο υπό τον αινιγματικό τίτλο «Αννέτα-Θύμιος» και γιατί όχι, θα κάνουμε φτερό και πούπουλο για μια ακόμη φορά την ιδιωτική ζωή του Νίκου Οικονομόπουλου για να χουμε να μιλάμε.
Το πόσο ακραίο τυχόν είναι, να βρίζει κάποιος με τον πλέον αισχρό τρόπο αυτό που τάχτηκε να υπηρετεί, δε μας προβληματίζει.
Κι αυτό μπορεί να είναι αιτιολογημένο εν μέρει στο επίπεδο που η εκλογή αυτών των προσώπων γίνεται με όρους αναγνωρισμότητας, επωνυματοφορίας, γνωριμιών, διασυνδέσεων, προσβασιμότητας, κομματικής προσήλωσης και λοιπών τέτοιων κριτηρίων που κανονικά ούτε που θα πρεπε να μας νοιάζουν.
Αλλά άντε και να γίνεται αφού τόσο χαϊβάνια μας κάνανε.
Είναι δυνατόν όμως να μην ανοίγει μύτη, μήτε παράθυρο έστω για μια έξωση από το κοινοβουλευτικό σώμα αυτού του συνθηματολόγου της συμφοράς;
Η Δικαιοσύνη μπρος στην έσχατη αυτή προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και της χώρας κατά προέκταση, «περί άλλων τυρβάζει;»
Το κράτος το ίδιο που μόλις προσφάτως ανήγαγε το πουρνάρι σε «ιερό δέντρο» μη τυχόν και του πουν ότι δεν διαθέτει περιβαλλοντική ευαισθησία πλήττοντας έτσι βάναυσα την καλλιεργητική ιδιοκτησία, είναι δυνατόν να μη θέτει όριο στο μέγεθος της βλακότητας που μπορεί κάποιος να έχει και να λέγεται συνάμα και βουλευτής;
Kαι εν τέλει, ποιος είναι αυτός που πραγματικά υποκινεί μετά τις θλιβερές βιαιότητες των γηπέδων, των συλλαλητηρίων και των επετείων αν όχι εκείνος που από μια τόσο υψηλή θέση ασχημονεί με αυτό τον τρόπο δίνοντας μάλιστα τέτοιες επαρκείς εξηγήσεις του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζετε;»
Το ότι η στάθμη της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας» που λέει κι ο Γιανναράς έχει πιάσει πυθμένα κι ες εκ τούτου επιπλέουν τα κατακάθια, δεν αναιρεί διόλου τις ευθύνες μας μπρος στις γενιές που θα έρθουν.
Διότι αν γαλουχούνται πολίτες τραμπούκοι, φανατικοί του τίποτα, επιδέξιοι «τζαμπόμαγκες» που ξεσπαθώνουν για ψύλλου πήδημα μη έχοντας επίγνωση του χώρου που κινούνται ούτε των ορίων που υποχρεωτικά τον περιβάλουν, τρεφόμενοι αποκλειστικά από «εννοιολογικά μπόσικα» δήθεν μεγάλων ιδεών, είναι δυνατόν να ομιλούμε μετά για μια έγκυρη και λειτουργική συγκρότηση της κοινωνίας;
H απάντηση στο ερώτημα τούτο, ας ευχηθούμε να είναι άλλη από αυτήν που με πρώτη ματιά φαίνεται!
«Να καεί, να καεί...»
Μοιράσου το άρθρο:
20-04-2018
Γράφει ο Γιάννης Βαρελλάς
"Ποια πτώση επίκειται τώρα,
συνολικά πόση πτώση υπολείπεται;"
Κ. Μόντης
Θα μπορούσαμε να υποπτευτούμε βεβαίως ότι για ακόμη φορά θα έστεκε παντάπασι αδρανής η περιβόητη ομήγυρη της λεγόμενης πιάτσας, μπρος στην είδηση -μετά εικόνας και ήχου-ότι ένας εκλεγμένος βουλευτής του κοινοβουλίου, διεύθυνε την οργισμένη ορχήστρα αλαλαζόντων οπαδίσκων που εκτελούσε το συμφωνικό έργο:
«Να καεί, να καεί η...η.. τέλος πάντων κάπως ελευθέρων ηθών βουλή»
Άλλωστε εμείς που έχουμε καταπιεί αμάσητο το χάπι της μη υπάρξεως αδιεξόδου εις την δημοκρατία και επίσης εμείς που έχουμε παραλάβει ατελώνιστο το κουτόχορτο του φανατισμού μας για σώβρακα και φανέλες, αυτά τα έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, τα μασάμε για καραμέλες.
Ως κοινωνικό σώμα θα εγκύψουμε προφανώς πολύ πιο εργώδεις πάνω σε ζητήματα survivor και master chef για να μετρήσουμε με το ζύγι το μαϊντανό και το σέλινο, θα επισκεφτούμε προς αναμόρφωση του λουκ μας-εν όψει φέισμπουκ -το κομμωτήριο υπό τον αινιγματικό τίτλο «Αννέτα-Θύμιος» και γιατί όχι, θα κάνουμε φτερό και πούπουλο για μια ακόμη φορά την ιδιωτική ζωή του Νίκου Οικονομόπουλου για να χουμε να μιλάμε.
Το πόσο ακραίο τυχόν είναι, να βρίζει κάποιος με τον πλέον αισχρό τρόπο αυτό που τάχτηκε να υπηρετεί, δε μας προβληματίζει.
Κι αυτό μπορεί να είναι αιτιολογημένο εν μέρει στο επίπεδο που η εκλογή αυτών των προσώπων γίνεται με όρους αναγνωρισμότητας, επωνυματοφορίας, γνωριμιών, διασυνδέσεων, προσβασιμότητας, κομματικής προσήλωσης και λοιπών τέτοιων κριτηρίων που κανονικά ούτε που θα πρεπε να μας νοιάζουν.
Αλλά άντε και να γίνεται αφού τόσο χαϊβάνια μας κάνανε.
Είναι δυνατόν όμως να μην ανοίγει μύτη, μήτε παράθυρο έστω για μια έξωση από το κοινοβουλευτικό σώμα αυτού του συνθηματολόγου της συμφοράς;
Η Δικαιοσύνη μπρος στην έσχατη αυτή προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και της χώρας κατά προέκταση, «περί άλλων τυρβάζει;»
Το κράτος το ίδιο που μόλις προσφάτως ανήγαγε το πουρνάρι σε «ιερό δέντρο» μη τυχόν και του πουν ότι δεν διαθέτει περιβαλλοντική ευαισθησία πλήττοντας έτσι βάναυσα την καλλιεργητική ιδιοκτησία, είναι δυνατόν να μη θέτει όριο στο μέγεθος της βλακότητας που μπορεί κάποιος να έχει και να λέγεται συνάμα και βουλευτής;
Kαι εν τέλει, ποιος είναι αυτός που πραγματικά υποκινεί μετά τις θλιβερές βιαιότητες των γηπέδων, των συλλαλητηρίων και των επετείων αν όχι εκείνος που από μια τόσο υψηλή θέση ασχημονεί με αυτό τον τρόπο δίνοντας μάλιστα τέτοιες επαρκείς εξηγήσεις του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζετε;»
Το ότι η στάθμη της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας» που λέει κι ο Γιανναράς έχει πιάσει πυθμένα κι ες εκ τούτου επιπλέουν τα κατακάθια, δεν αναιρεί διόλου τις ευθύνες μας μπρος στις γενιές που θα έρθουν.
Διότι αν γαλουχούνται πολίτες τραμπούκοι, φανατικοί του τίποτα, επιδέξιοι «τζαμπόμαγκες» που ξεσπαθώνουν για ψύλλου πήδημα μη έχοντας επίγνωση του χώρου που κινούνται ούτε των ορίων που υποχρεωτικά τον περιβάλουν, τρεφόμενοι αποκλειστικά από «εννοιολογικά μπόσικα» δήθεν μεγάλων ιδεών, είναι δυνατόν να ομιλούμε μετά για μια έγκυρη και λειτουργική συγκρότηση της κοινωνίας;
H απάντηση στο ερώτημα τούτο, ας ευχηθούμε να είναι άλλη από αυτήν που με πρώτη ματιά φαίνεται!
"Ποια πτώση επίκειται τώρα,
συνολικά πόση πτώση υπολείπεται;"
Κ. Μόντης
Θα μπορούσαμε να υποπτευτούμε βεβαίως ότι για ακόμη φορά θα έστεκε παντάπασι αδρανής η περιβόητη ομήγυρη της λεγόμενης πιάτσας, μπρος στην είδηση -μετά εικόνας και ήχου-ότι ένας εκλεγμένος βουλευτής του κοινοβουλίου, διεύθυνε την οργισμένη ορχήστρα αλαλαζόντων οπαδίσκων που εκτελούσε το συμφωνικό έργο:
«Να καεί, να καεί η...η.. τέλος πάντων κάπως ελευθέρων ηθών βουλή»
Άλλωστε εμείς που έχουμε καταπιεί αμάσητο το χάπι της μη υπάρξεως αδιεξόδου εις την δημοκρατία και επίσης εμείς που έχουμε παραλάβει ατελώνιστο το κουτόχορτο του φανατισμού μας για σώβρακα και φανέλες, αυτά τα έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, τα μασάμε για καραμέλες.
Ως κοινωνικό σώμα θα εγκύψουμε προφανώς πολύ πιο εργώδεις πάνω σε ζητήματα survivor και master chef για να μετρήσουμε με το ζύγι το μαϊντανό και το σέλινο, θα επισκεφτούμε προς αναμόρφωση του λουκ μας-εν όψει φέισμπουκ -το κομμωτήριο υπό τον αινιγματικό τίτλο «Αννέτα-Θύμιος» και γιατί όχι, θα κάνουμε φτερό και πούπουλο για μια ακόμη φορά την ιδιωτική ζωή του Νίκου Οικονομόπουλου για να χουμε να μιλάμε.
Το πόσο ακραίο τυχόν είναι, να βρίζει κάποιος με τον πλέον αισχρό τρόπο αυτό που τάχτηκε να υπηρετεί, δε μας προβληματίζει.
Κι αυτό μπορεί να είναι αιτιολογημένο εν μέρει στο επίπεδο που η εκλογή αυτών των προσώπων γίνεται με όρους αναγνωρισμότητας, επωνυματοφορίας, γνωριμιών, διασυνδέσεων, προσβασιμότητας, κομματικής προσήλωσης και λοιπών τέτοιων κριτηρίων που κανονικά ούτε που θα πρεπε να μας νοιάζουν.
Αλλά άντε και να γίνεται αφού τόσο χαϊβάνια μας κάνανε.
Είναι δυνατόν όμως να μην ανοίγει μύτη, μήτε παράθυρο έστω για μια έξωση από το κοινοβουλευτικό σώμα αυτού του συνθηματολόγου της συμφοράς;
Η Δικαιοσύνη μπρος στην έσχατη αυτή προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και της χώρας κατά προέκταση, «περί άλλων τυρβάζει;»
Το κράτος το ίδιο που μόλις προσφάτως ανήγαγε το πουρνάρι σε «ιερό δέντρο» μη τυχόν και του πουν ότι δεν διαθέτει περιβαλλοντική ευαισθησία πλήττοντας έτσι βάναυσα την καλλιεργητική ιδιοκτησία, είναι δυνατόν να μη θέτει όριο στο μέγεθος της βλακότητας που μπορεί κάποιος να έχει και να λέγεται συνάμα και βουλευτής;
Kαι εν τέλει, ποιος είναι αυτός που πραγματικά υποκινεί μετά τις θλιβερές βιαιότητες των γηπέδων, των συλλαλητηρίων και των επετείων αν όχι εκείνος που από μια τόσο υψηλή θέση ασχημονεί με αυτό τον τρόπο δίνοντας μάλιστα τέτοιες επαρκείς εξηγήσεις του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζετε;»
Το ότι η στάθμη της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας» που λέει κι ο Γιανναράς έχει πιάσει πυθμένα κι ες εκ τούτου επιπλέουν τα κατακάθια, δεν αναιρεί διόλου τις ευθύνες μας μπρος στις γενιές που θα έρθουν.
Διότι αν γαλουχούνται πολίτες τραμπούκοι, φανατικοί του τίποτα, επιδέξιοι «τζαμπόμαγκες» που ξεσπαθώνουν για ψύλλου πήδημα μη έχοντας επίγνωση του χώρου που κινούνται ούτε των ορίων που υποχρεωτικά τον περιβάλουν, τρεφόμενοι αποκλειστικά από «εννοιολογικά μπόσικα» δήθεν μεγάλων ιδεών, είναι δυνατόν να ομιλούμε μετά για μια έγκυρη και λειτουργική συγκρότηση της κοινωνίας;
H απάντηση στο ερώτημα τούτο, ας ευχηθούμε να είναι άλλη από αυτήν που με πρώτη ματιά φαίνεται!
