notification icon
Θα θέλατε να σας ενημερώνουμε για τα έκτακτα γεγονότα ;

Πότε άρχισε και πότε τελείωσε η Επανάσταση του 1821;

slider_image

Μοιράσου το άρθρο:

20-03-2017

Άρθρο της Αναστασίας Κανελλοπούλου

Η εθνικοαπελευθερωτική ή η κοινωνικοαπελευθερωτική ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ενός λαού, είναι μια υπόθεση συγκλονιστική, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος! Τα γεγονότα που οδηγούν σε μια επανάσταση σε πάνε βαθιά στην ιστορία του λαού και από την άλλη διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις και το εφαλτήριο για το μέλλον του.

Πρέπει συνέχεια να θυμόμαστε ότι «ένας λαός που δεν ξέρει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει με όλη την οδύνη, την δυστυχία και τα πισωγυρίσματα που μπορεί να σημαίνει αυτό», έλεγε ο Ισπανός Φιλόσοφος Σανταγιάνα.

«Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν » έλεγε ο Ευριπίδης,
«Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν γίνει», ισχυριζόταν ο Αριστοτέλης
«Φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών, δάσκαλος της ζωής, είναι η ιστορία», επέμενε ο Κικέρωνας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 είναι η πεμπτουσία της νεώτερης ιστορίας μας, που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουμε, γιατί τότε μόνον θα καταλάβουμε σε όλο το πλάτος και το βάθος το μεγαλείο του λαού μας, την αξία της πατρίδας μας, αλλά και τις ρίζες των κακών που ακόμα βιώνουμε ως κράτος και ως κοινωνία. Και μάλιστα η σημασία αυτής της γνώσης  πολλαπλασιάζεται στους δύσκολους και επώδυνους καιρούς που ζούμε, στην εποχή που εισπράττουμε περιφρόνηση και απαξίωση, διότι μόνο μέσα από την γνώση της ιστορίας μας θα μπορέσουμε να επανακτήσουμε την τόσο αναγκαία εθνική μας αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μας σαν λαός.

Σε δύο διαπιστώσεις μπορούμε να προβούμε μελετώντας την Επανάσταση του 1821 σχετικά με την αρχή και το τέλος της:

• Η Επανάσταση του 1821 δεν άρχισε το 1821 και
• η Επανάσταση του 1821 δεν τελείωσε το 1830 με την ίδρυση του ελληνικού κράτους!!

Η 17η Μαρτίου στη Μάνη, ή η 23η Μαρτίου στην Καλαμάτα ή η 25η Μαρτίου στα Καλάβρυτα, ή οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία φέρεται να είναι η απαρχή της Επανάστασης του ’21, αποτελεί στην κυριολεξία την αιχμή του δόρατος, τη μέρα που οι Έλληνες σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας μπόρεσαν και είπαν το «ΟΧΙ άλλο πια!». Και έφτασαν στο σημείο της μεγάλης απόφασης οι κάτοικοι του Μωριά και της Ρούμελης αρχικά, γιατί διάφοροι παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Πως όμως φθάσαμε στην ωρίμανση των πραγμάτων το 1821; Πότε άρχισε να ενεργοποιείται ο φιλελεύθερος εαυτός μας; Πότε ξεκίνησε η πορεία για την απελευθέρωση; Τι θέλαμε να απελευθερώσουμε;

Γνωρίζουμε ότι ελληνικό κράτος δεν υπήρχε πριν από την υποδούλωση του ελληνόφωνου και ορθόδοξου Βυζαντίου στους Τούρκους, το 1453. Θυμόμαστε ότι στην αρχαία Ελλάδα, πριν από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ,  υπήρχαν Πόλεις - Κράτη, τα οποία υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους, στην συνέχεια αποτέλεσαν κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετά την υποδούλωση του Βυζαντίου στους Οθωμανούς, αποτέλεσαν κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Επομένως το 1821 οι Έλληνες δεν είχαν κράτος για να απελευθερώσουν! Άρα ο αγώνας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους απέβλεπε στην απελευθέρωση του ελληνικού έθνους, και στην συνέχεια στην δημιουργία του Ελληνικού Κράτους κατά τα πρότυπα των Εθνικών κρατών που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Βιομηχανικής Επανάστασης, στην Ευρώπη των εθνικών διεκδικήσεων και των εθνικών Επαναστάσεων, στην Ευρώπη , όπου πλέον κυριαρχούσε η αρχή των Εθνοτήτων που πρέσβευε ότι κάθε Έθνος θα πρέπει να κατοικεί στο δικό του Κράτος. Και οι Έλληνες είχαν πλήρη συναίσθηση της Εθνικής τους υπόστασης διότι «το Ελληνικόν εόν όμαιμον τε και ομόγλωσσον, και Θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα», όπως διακηρύττει ο Ηρόδοτος στην Ουρανία και στο εδάφιο 144 διά στόματος των Αθηναίων, επιτρέπει στους έλληνες να έχουν πλήρη αντίληψη της ταυτότητάς τους και ταυτόχρονα της διαφορετικότητάς τους και της κοινής τους εθνικής καταγωγής.

Γι’ αυτήν την εθνική ταυτότητα, λοιπόν, πάλεψαν κατ’ αρχήν οι Έλληνες το 1821, για να μπορεί να διασωθεί και να μην αλλοιωθεί, για να μπορεί να αναπτυχθεί και να  προσφέρει στην ανθρωπότητα και άλλα θαύματα, για να μπορεί να στεγαστεί διακριτή στο σημείο του πλανήτη, όπου για αιώνες έζησαν και μεγαλούργησαν οι πρόγονοί μας, σε ένα εθνικό κράτος. Για πρώτη φορά, λοιπόν, οι Έλληνες το 1821 μπολιασμένοι από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποφασίζουν να αγωνιστούν για την ελευθερία τους ως Έθνος και για την συγκρότησή τους σε εθνικό  Κράτος στην συνέχεια.

Έχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς οι Έλληνες, οι αγράμματοι, οι καταπιεσμένοι, οι υπόδουλοι για τετρακόσια χρόνια, πληροφορούνταν τι γινόταν στην ελεύθερη και αναπτυσσόμενη Ευρώπη, πώς έφθασαν σε αυτούς τους ταλαίπωρους σκλάβους τα μηνύματα του Διαφωτισμού, οι επιτυχίες της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, η πρόοδος και οι αγώνες για ελευθερία των άλλων Ευρωπαϊκών λαών;

Γι’ αυτό είπαμε ότι η Επανάσταση για την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους δεν άρχισε το 1821. Η Επανάσταση για την Ελλάδα άρχισε όταν εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη οι ιδέες του Διαφωτισμού για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των λαών, όταν αυτές τις ιδέες τις έκαναν κτήμα τους οι Έλληνες της Διασποράς, έμποροι και  δάσκαλοι του Γένους, οι δημιουργοί του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όπως ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, όταν μέσω των ελλήνων της διασποράς μάθαμε για τις κοινωνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις των άλλων λαών, των Αμερικάνων, των Γάλλων, των Ιταλών, των Ισπανών. Όταν πληροφορούμασταν καθημερινά από τον 16° αιώνα και μετά, για μια Ευρώπη που εξελισσόταν, που τυλιγόταν στην δίνη των απελευθερωτικών επαναστάσεων.

Η Επανάσταση για τους Έλληνες ξεκίνησε όταν οι ομόθρησκοι λαοί, όπως οι ορθόδοξοι Ρώσοι ήδη από το 1770 με τα Ορλωφικά επεχείρησαν τις πρώτες επαναστατικές κινήσεις για την απελευθέρωσή μας, όταν οι έλληνες των Παραδουνάβιων περιοχών δημιούργησαν τον πυρήνα της Φιλικής Εταιρείας που έμελλε να αποτελέσει την ψυχή της Επανάστασης, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήδη από τον Φεβρουάριο του 1821 ξεκίνησε από το Ιάσιο να συγκροτήσει στρατό για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Όλες οι δυνάμεις που συναισθάνονταν «το όμαιμον, το ομόγλωσσον, τα κοινά των θεών μυστήρια..», την έννοια της κοινής εθνικής ταυτότητας, χωρίς ιδιαίτερο συντονισμό , με έντονη την διαίσθηση ότι ήλθε πια η ώρα της ελευθερίας μετά από μακροχρόνια ζύμωση με τις ιδέες του διαφωτισμού και λόγω των ευρωπαϊκών εξελίξεων και της διαφαινόμενης παρακμής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ξεκίνησαν για τον κοινό σκοπό, για την απελευθέρωση των ομοεθνών και για την δημιουργία του Ελληνικού κράτους.

Άρα, στην ουσία η φλόγα για την επανάσταση των ελλήνων άναψε δυο αιώνες πριν εκραγεί, συσπείρωσε γύρω από τον κοινό αγώνα όλους τους έλληνες, σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρώπης και αν ζούσαν, συσπείρωσε μαζί και όλους όσοι σέβονταν το ελληνικό πνεύμα και τον ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε το μεγάλο και καθοριστικό ρεύμα του Φιλελληνισμού και οδήγησε στην έκρηξη του 1821, στην απελευθέρωση με την βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης το 1827 από θαλάσσης με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου και το 1829 από ξηράς με την μάχη της Πέτρας.

Έτσι τον Φεβρουάριο του 1830 ξημέρωσε η δημιουργία του Ελληνικού Κράτους με την υπογραφή του Πρωτόκολλου της Ανεξαρτησίας στο Λονδίνο και με την αναγνώριση του Ελληνικού κράτους από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία.

Οι αγώνες, οι μάχες, οι θυσίες, οι εμφύλιες συγκρούσεις, ο ηρωισμός, τα πρόσωπα, η προσπάθεια, η αγωνία, τα πισωγυρίσματα, οι Εθνοσυνελεύσεις, οι συγκρούσεις μεταξύ αγωνιστών από την μια και προεστών και Φαναριωτών από την άλλη για την πολιτική εξουσία στο διαφαινόμενο ελεύθερο ελληνικό κράτος είναι γνωστά και καταγραμμένα ιστορικά. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μέσα από όλη αυτή την αναστάτωση, τις εμφύλιες συγκρούσεις και αντιθέσεις, το χάος που επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις, οι Έλληνες κατάφεραν να βγουν ενωμένοι ως έθνος και λαός, να οργανωθούν ως κράτος, με ηγεσίες που παρά τις έκδηλες αδυναμίες τους, πάλεψαν να στήσουν και να αναπτύξουν ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος. Με όλα τα λάθη, με όλες τις παραλείψεις, με όλες τις προσωπικές στρατηγικές και την προσπάθεια πολλών να επωφεληθούν των καταστάσεων, τελικά γίναμε κράτος ελληνικό, γίναμε χώρα αναγνωρισμένη και σεβαστή από τους δυνατούς Ευρωπαίους. Βεβαίως και οι Ευρωπαίοι είχαν τους δικούς του λόγους που τους οδήγησαν να βοηθήσουν στην απελευθέρωσή μας και στην συνέχεια να αναγνωρίσουν την Ελλάδα σαν αντίποδα των Οθωμανών.  Όμως αξία έχει το ότι την αναγνώρισαν και αυτό έγινε στην χρονική συγκυρία που κατάλαβαν ότι οι έλληνες ήταν αποφασισμένοι να νικήσουν!!

Το ελληνικό κράτος που προέκυψε από το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας του 1830, όριζε μια μικρή Ελλάδα που περιελάμβανε στην ουσία την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα και που τα σύνορα ορίζονταν στο ύψος μεταξύ Βόλου και Πρέβεζας, εξέλιξη που οδηγούσε αυτομάτως σε νέες περιπέτειες και σε νέους αγώνες για να απελευθερώσουν όλα τα ελληνικά εδάφη που μετά το 1830  συνέχισαν να βρίσκονται υπό τους Οθωμανούς!  Θα πάλευαν για την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Θράκη, για όλους τους ομοεθνείς που παρέμεναν υπό τον Οθωμανικό ζυγό!

Η ιστορία αναδεικνύει ότι οι Έλληνες δεν παραιτήθηκαν ποτέ από την επιθυμία να
δουν όλο το Έθνος ενωμένο κάτω από ένα ενιαίο, δημοκρατικό και κυρίαρχο Κράτος! Γι’ αυτό και θα μπορούσαμε να πούμε ότι το 1821 ήταν η αρχή της περιπέτειας για την κατάκτηση της  ελευθερίας και της δημοκρατίας (!!) μιας περιπέτειας που όταν μπορέσεις να την δεις σε όλο της το βάθος , αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν τελείωσε ποτέ αυτή η επανάσταση και πότε. Πότε θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να σταματήσουν οι αγώνες και η αγωνία αυτού του λαού για να βιώσει, να απολαύσει και να αναπτύξει  τις αρχές του Διαφωτισμού για ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική- πολιτική- οικονομική ανάπτυξη;

Μήπως το 1831 όταν σκοτεινά συμφέροντα σκότωσαν τον Κυβερνήτη Καποδίστρια στην πιο κρίσιμη στιγμή της πατριωτικής του πορείας και προσφοράς, για να επιτρέψουν την εγκατάσταση του 17χρονου Βαυαρού Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, δημιουργώντας μια νέα μορφή εξάρτησης του μόλις απελευθερωμένου από τους Οθωμανούς πρωτόλειου ελληνικού κράτους; Δεν αμφισβητεί κανείς την προσφορά των Βαυαρών σε πολλά ζητήματα της οργάνωσης και την ανάπτυξης του ελληνικού κράτους. Κατά την ίδια λογική όμως δεν μπορεί και κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Όθωνας δεν ήταν επιλογή των ελεύθερων πλέον ελλήνων!

Μήπως το 1843 που αναγκάστηκαν να διαδηλώσουν με τον Μακρυγιάννη και τον Καλλέργη στην Πλατεία Συντάγματος, εν μέσω πολλών εσωτερικών συγκρούσεων, για να διεκδικήσουν και να πάρουν επιτέλους το πρώτο Σύνταγμα το 1844 επιφέροντας ισχυρό πλήγμα στην ξενόφερτη μοναρχία;

Μήπως το 1863, όταν, αφού έδιωξαν τον Όθωνα λόγω της αυταρχικής του διακυβέρνησης, αναγκάστηκαν να δεχθούν έναν άλλο 17χρονο, τον Δανό Γεώργιο Γλύξμπουργκ ως βασιλιά της Ελλάδας, ο οποίος με την αυταρχική και μοναρχική του νοοτροπία ανάγκασε τον Χαρίλαο Τρικούπη να γράψει το περίφημο άρθρο του «Τίς πταίει» και να οδηγηθεί η Βουλή στην ψήφιση της αρχής της Δεδηλωμένης και στον μονοκομματισμό;

Μήπως το 1893, όταν η χώρα βυθίστηκε οικονομικά από τον μεγάλο δανεισμό και αναγκάστηκε να ακουστεί το « Δυστυχώς επτωχεύσαμε» από τον Χαρίλαο Τρικούπη και να μπούμε κάτω από την εποπτεία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου;

Πόσα δάνεια, αλήθεια,  χρωστούσαμε; Μήπως τα δάνεια των Άγγλων το 1824 και 1825 προς ένα κράτος που δεν υπήρχε ακόμα, αλλά με τα οποία δημιουργούνταν σχέσεις εξάρτησής μας από  την Αγγλία; Μήπως τα 60.000.000 φράγκα που οι Δυνάμεις έδωσαν στον Όθωνα σαν προίκα με την εγκατάστασή του στην Ελλάδα το 1832 και με τα οποία δημιουργούνταν ισχυρότερες σχέσεις εξάρτησης από την Γερμανία; Μήπως τα δάνεια που δόθηκαν πριν το 1893 στον Χαρίλαο Τρικούπη και που ήταν τα μόνα που φάνηκαν, εφ’ όσον πήγαν σε έργα υποδομής, και εξ αιτίας των οποίων (!) τελικά πτωχεύσαμε; Ή μήπως τα νέα δάνεια που οι Μεγάλες Δυνάμεις μας ανάγκασαν να πάρουμε το 1897 για να τα δώσουμε στους Τούρκους σαν πολεμικές αποζημιώσεις, επειδή χάσαμε τον αποτυχημένο πόλεμο εναντίον της Τουρκίας το 1897;

Μήπως οι αγώνες του λαού μας μπορούσαν να σταματήσουν πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881;

Μήπως να σταματούσαν πριν τις επαναστάσεις για την απελευθέρωση και την ενσωμάτωση της Κρήτης το 1821, το1840, το 1866, το 1878, το 1896, το 1905 στο Θέρισο;

Μήπως οι αγώνες του λαού μας έπρεπε να σταματήσουν πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 ή των Ιωαννίνων και της Ηπείρου το 1913;

Μήπως ο λαός μας δεν έπρεπε να λάβει μέρος στον Α Παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918 και να αφήσει τους ξένους να ρυθμίσουν τα σύνορά μας, όταν, μετά το τέλος του πολέμου με την Συνθήκη των Σεβρών, καθορίζονταν οριστικά και τελεσίδικα τα σύνορα των κρατών της Βαλκανικής και επομένως και της Ελλάδας με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης και με την μεγάλη απώλεια της Κωνσταντινούπολης, απώλεια μοναδική για τον ελληνισμό και την ορθοδοξία;


Μήπως μετά τις τουρκικές αγριότητες και την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 δεν θα έπρεπε να δεχθούμε και να περιθάλψουμε τους αδελφούς μας πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και να μείνουμε αδρανείς θεατές των εξελίξεων;

Μήπως πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι η συνέχεια της ελληνικής επανάστασης του 1821 και η διαρκής προσπάθεια ενός λαού να απελευθερώσει ολόκληρο το έθνος του και να σταθεί στα πόδια του ως ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος;

Και βέβαια ζώντας μέσα στην παγκόσμια κοινότητα πλέον ως κράτος, δεν ήταν δυνατόν να μην υποστούμε όλες αυτές τις επιπτώσεις από τις οικονομικές συγκυρίες,  από την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929, από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ που διέλυσε όλες τις οικονομίες του κόσμου.

Όμως, ενώ τα άλλα κράτη βγήκαν από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 και ξανάρχισαν να χτίζουν τις οικονομίες τους, η Ελλάδα έμπλεξε στα γρανάζια της δικτατορίας του Μεταξά το 1936 και κάτω από αυτές τις συνθήκες οδηγήθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1940-1944.

Και ενώ όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στράφηκαν στην ανασυγκρότηση της οικονομίας τους και της κοινωνίας τους, η Ελλάδα ενεπλάκη στον Εμφύλιο, 1945-1949, που οδήγησε την κοινωνία σε σοβαρό πισωγύρισμα και διέσπασε τον κοινωνικό ιστό για πολλές δεκαετίες.

Η φτώχεια και οι κοινωνικές συγκρούσεις οδήγησαν τις νέες γενιές της δεκαετίας του 1950 και του 1960 σε μετανάστευση , με αποτέλεσμα να καταρρακωθεί η κοινωνία μας και να ερημώσει η Ελλάδα από εργατικά χέρια και άξια μυαλά και να περιμένει να ζήσει από τα εμβάσματα των μεταναστών, μετεξελισσόμενη σε μια ανάπηρη πατρίδα.

Η χαριστική βολή δόθηκε όταν το 1967 εκεί που, ενώ  παλεύαμε να βρούμε μια ισορροπία ξεπερνώντας  κοινωνικές συγκρούσεις και διαμάχες, ήρθε η Δικτατορία των συνταγματαρχών και βύθισε για άλλη μια γενιά την Ελλάδα στην υπανάπτυξη και στην διάσπαση του κοινωνικού ιστού, στην στέρηση της ελευθερίας για ανάπτυξη και ανόρθωση.
Ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα έχει να επιδείξει όλη αυτή την ματωμένη πορεία, όλες αυτές τις προσπάθειες ξένων λαών να την επιβουλευθούν και να την στειρώσουν από τις αναγεννητικές της δυνάμεις, με συχνότητα που, αν ήταν άλλος λαός θα είχε πεθάνει προ πολλού από ασφυξία; Ποιο άλλο έθνος άντεξε για τόσους αιώνες να ζήσει την σκλαβιά και να βγει νικητής και  στην συνέχεια επί έναν αιώνα και πλέον να αντιπαλεύει διαρκώς και απτόητο όλους, όσοι ήθελαν να επιβουλευθούν την ανεξαρτησία του  και να βγει νικητής; Εμείς είμαστε αυτοί! Μόνον που στην πορεία χάσαμε το λογαριασμό, γιατί από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιος ήταν ο πραγματικός  εχθρός που αντιπαλεύαμε!

Σήμερα πλέον, μπορούμε να δούμε πότε τέλειωσε η Επανάσταση του 1821; Η απάντηση είναι ότι λογικά η επανάσταση του 1821 τελείωσε όταν έγιναν πράξη , όταν παγιώθηκαν με ασφάλεια οι αξίες για χάρη των οποίων ξεκίνησε η επανάσταση του 1821, όπως η εθνική απελευθέρωση, η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ανάπτυξη!

Πότε λοιπόν, τελειώνει για την Ελλάδα η Επανάσταση του 1821;  Αν ρωτήσουμε γύρω μας τους συμπολίτες μας, πιστεύω ότι θα πάρουμε πολλές διαφορετικές απαντήσεις. Πιθανόν κάποιοι μεταξύ μας να βλέπουν ότι ακόμα και σήμερα αυτές οι αξίες που κινητοποίησαν τους Έλληνες το 1821, δεν έχουν ακόμα εδραιωθεί στην πατρίδα μας! Ότι η επανάσταση με τα κοινωνικοαπελευθερωτικά της αιτήματα θα πρέπει να αναζωπυρωθεί!  Όμως θα ήταν αντικειμενικό να δείξουμε ότι πραγματική ελευθερία και αίσθημα ανεξαρτησίας ο έλληνας αισθάνθηκε με την Μεταπολίτευση το 1975! Τότε υπήρξε ίσως για πρώτη φορά σε ένα έδαφος απελευθερωμένο και από το τελευταίο αγκάθι των γνωστών εξαρτήσεων, ένα αίσθημα κοινωνικής συμφιλίωσης που έβαζε αναπτυξιακούς στόχους και το κοινό όραμα πάνω από τις συνθήκες που μας καταταλαιπώρησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Είχαμε όμως φθάσει πια στα τέλη του 20° αιώνα. Ήμασταν πλέον ένα κουρασμένο νέο ,ελεύθερο και ολοκληρωμένο κράτος!

Αυτό το Κράτος και αυτόν τον λαό που πέρασε μέσα από την φωτιά επί αιώνες ολόκληρους για να καταφέρει να αποκτήσει τις αρχές και τις αξίες ενός ευνομούμενου και ανεξάρτητου κράτους, κατηγορούν και συμπιέζουν σήμερα οι ισχυροί της Ευρώπης, ξεχνώντας προφανώς ότι για το μεγαλύτερο μέρος των περιπετειών και των αδυναμιών που έχομε επιδείξει, ευθύνονται και αυτοί με τις παρεμβάσεις και τις αποφάσεις τους για μας, αλλά χωρίς εμάς (!)

Εκείνο τελικά  που μένει από όλη αυτή την περιπέτεια του λαού μας σαν μήνυμα προς τους νεώτερους έλληνες είναι ότι οι κύκλοι της ιστορίας δεν θα πάψουν ποτέ να περιστρέφονται όσο υπάρχουν δυνατοί και αδύναμοι, όσο υπάρχει ανταγωνισμός  των κρατών και απληστία  για τον πλούτο των εθνών. Σημασία έχει ότι εκείνοι, το 1821 και οι γενιές που συνέχισαν τον αγώνα της ανεξαρτησίας μέχρι πρόσφατα, βγήκαν όρθιοι, τα κατάφεραν! Στον νέο κύκλο της ιστορίας που εμπλεκόμαστε εμείς σήμερα, θα τα καταφέρουμε άραγε;

• Η Αναστασία Κανελλοπούλου είναι Φιλόλογος και Πολιτική Επιστήμων με μάστερ στην Δημόσια διοίκηση, πρώην Περιφερειάρχης και Νομάρχης, επιχειρηματίας στον τομέα των τροφίμων
Άρθρο της Αναστασίας Κανελλοπούλου

Η εθνικοαπελευθερωτική ή η κοινωνικοαπελευθερωτική ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ενός λαού, είναι μια υπόθεση συγκλονιστική, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος! Τα γεγονότα που οδηγούν σε μια επανάσταση σε πάνε βαθιά στην ιστορία του λαού και από την άλλη διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις και το εφαλτήριο για το μέλλον του.

Πρέπει συνέχεια να θυμόμαστε ότι «ένας λαός που δεν ξέρει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει με όλη την οδύνη, την δυστυχία και τα πισωγυρίσματα που μπορεί να σημαίνει αυτό», έλεγε ο Ισπανός Φιλόσοφος Σανταγιάνα.

«Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν » έλεγε ο Ευριπίδης,
«Τα μέλλοντα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος όμοια με όσα έχουν γίνει», ισχυριζόταν ο Αριστοτέλης
«Φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών, δάσκαλος της ζωής, είναι η ιστορία», επέμενε ο Κικέρωνας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 είναι η πεμπτουσία της νεώτερης ιστορίας μας, που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουμε, γιατί τότε μόνον θα καταλάβουμε σε όλο το πλάτος και το βάθος το μεγαλείο του λαού μας, την αξία της πατρίδας μας, αλλά και τις ρίζες των κακών που ακόμα βιώνουμε ως κράτος και ως κοινωνία. Και μάλιστα η σημασία αυτής της γνώσης  πολλαπλασιάζεται στους δύσκολους και επώδυνους καιρούς που ζούμε, στην εποχή που εισπράττουμε περιφρόνηση και απαξίωση, διότι μόνο μέσα από την γνώση της ιστορίας μας θα μπορέσουμε να επανακτήσουμε την τόσο αναγκαία εθνική μας αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μας σαν λαός.

Σε δύο διαπιστώσεις μπορούμε να προβούμε μελετώντας την Επανάσταση του 1821 σχετικά με την αρχή και το τέλος της:

• Η Επανάσταση του 1821 δεν άρχισε το 1821 και
• η Επανάσταση του 1821 δεν τελείωσε το 1830 με την ίδρυση του ελληνικού κράτους!!

Η 17η Μαρτίου στη Μάνη, ή η 23η Μαρτίου στην Καλαμάτα ή η 25η Μαρτίου στα Καλάβρυτα, ή οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία φέρεται να είναι η απαρχή της Επανάστασης του ’21, αποτελεί στην κυριολεξία την αιχμή του δόρατος, τη μέρα που οι Έλληνες σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας μπόρεσαν και είπαν το «ΟΧΙ άλλο πια!». Και έφτασαν στο σημείο της μεγάλης απόφασης οι κάτοικοι του Μωριά και της Ρούμελης αρχικά, γιατί διάφοροι παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Πως όμως φθάσαμε στην ωρίμανση των πραγμάτων το 1821; Πότε άρχισε να ενεργοποιείται ο φιλελεύθερος εαυτός μας; Πότε ξεκίνησε η πορεία για την απελευθέρωση; Τι θέλαμε να απελευθερώσουμε;

Γνωρίζουμε ότι ελληνικό κράτος δεν υπήρχε πριν από την υποδούλωση του ελληνόφωνου και ορθόδοξου Βυζαντίου στους Τούρκους, το 1453. Θυμόμαστε ότι στην αρχαία Ελλάδα, πριν από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ,  υπήρχαν Πόλεις - Κράτη, τα οποία υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους, στην συνέχεια αποτέλεσαν κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετά την υποδούλωση του Βυζαντίου στους Οθωμανούς, αποτέλεσαν κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Επομένως το 1821 οι Έλληνες δεν είχαν κράτος για να απελευθερώσουν! Άρα ο αγώνας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους απέβλεπε στην απελευθέρωση του ελληνικού έθνους, και στην συνέχεια στην δημιουργία του Ελληνικού Κράτους κατά τα πρότυπα των Εθνικών κρατών που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Βιομηχανικής Επανάστασης, στην Ευρώπη των εθνικών διεκδικήσεων και των εθνικών Επαναστάσεων, στην Ευρώπη , όπου πλέον κυριαρχούσε η αρχή των Εθνοτήτων που πρέσβευε ότι κάθε Έθνος θα πρέπει να κατοικεί στο δικό του Κράτος. Και οι Έλληνες είχαν πλήρη συναίσθηση της Εθνικής τους υπόστασης διότι «το Ελληνικόν εόν όμαιμον τε και ομόγλωσσον, και Θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα», όπως διακηρύττει ο Ηρόδοτος στην Ουρανία και στο εδάφιο 144 διά στόματος των Αθηναίων, επιτρέπει στους έλληνες να έχουν πλήρη αντίληψη της ταυτότητάς τους και ταυτόχρονα της διαφορετικότητάς τους και της κοινής τους εθνικής καταγωγής.

Γι’ αυτήν την εθνική ταυτότητα, λοιπόν, πάλεψαν κατ’ αρχήν οι Έλληνες το 1821, για να μπορεί να διασωθεί και να μην αλλοιωθεί, για να μπορεί να αναπτυχθεί και να  προσφέρει στην ανθρωπότητα και άλλα θαύματα, για να μπορεί να στεγαστεί διακριτή στο σημείο του πλανήτη, όπου για αιώνες έζησαν και μεγαλούργησαν οι πρόγονοί μας, σε ένα εθνικό κράτος. Για πρώτη φορά, λοιπόν, οι Έλληνες το 1821 μπολιασμένοι από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποφασίζουν να αγωνιστούν για την ελευθερία τους ως Έθνος και για την συγκρότησή τους σε εθνικό  Κράτος στην συνέχεια.

Έχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς οι Έλληνες, οι αγράμματοι, οι καταπιεσμένοι, οι υπόδουλοι για τετρακόσια χρόνια, πληροφορούνταν τι γινόταν στην ελεύθερη και αναπτυσσόμενη Ευρώπη, πώς έφθασαν σε αυτούς τους ταλαίπωρους σκλάβους τα μηνύματα του Διαφωτισμού, οι επιτυχίες της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, η πρόοδος και οι αγώνες για ελευθερία των άλλων Ευρωπαϊκών λαών;

Γι’ αυτό είπαμε ότι η Επανάσταση για την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους δεν άρχισε το 1821. Η Επανάσταση για την Ελλάδα άρχισε όταν εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη οι ιδέες του Διαφωτισμού για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των λαών, όταν αυτές τις ιδέες τις έκαναν κτήμα τους οι Έλληνες της Διασποράς, έμποροι και  δάσκαλοι του Γένους, οι δημιουργοί του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όπως ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, όταν μέσω των ελλήνων της διασποράς μάθαμε για τις κοινωνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις των άλλων λαών, των Αμερικάνων, των Γάλλων, των Ιταλών, των Ισπανών. Όταν πληροφορούμασταν καθημερινά από τον 16° αιώνα και μετά, για μια Ευρώπη που εξελισσόταν, που τυλιγόταν στην δίνη των απελευθερωτικών επαναστάσεων.

Η Επανάσταση για τους Έλληνες ξεκίνησε όταν οι ομόθρησκοι λαοί, όπως οι ορθόδοξοι Ρώσοι ήδη από το 1770 με τα Ορλωφικά επεχείρησαν τις πρώτες επαναστατικές κινήσεις για την απελευθέρωσή μας, όταν οι έλληνες των Παραδουνάβιων περιοχών δημιούργησαν τον πυρήνα της Φιλικής Εταιρείας που έμελλε να αποτελέσει την ψυχή της Επανάστασης, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήδη από τον Φεβρουάριο του 1821 ξεκίνησε από το Ιάσιο να συγκροτήσει στρατό για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Όλες οι δυνάμεις που συναισθάνονταν «το όμαιμον, το ομόγλωσσον, τα κοινά των θεών μυστήρια..», την έννοια της κοινής εθνικής ταυτότητας, χωρίς ιδιαίτερο συντονισμό , με έντονη την διαίσθηση ότι ήλθε πια η ώρα της ελευθερίας μετά από μακροχρόνια ζύμωση με τις ιδέες του διαφωτισμού και λόγω των ευρωπαϊκών εξελίξεων και της διαφαινόμενης παρακμής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ξεκίνησαν για τον κοινό σκοπό, για την απελευθέρωση των ομοεθνών και για την δημιουργία του Ελληνικού κράτους.

Άρα, στην ουσία η φλόγα για την επανάσταση των ελλήνων άναψε δυο αιώνες πριν εκραγεί, συσπείρωσε γύρω από τον κοινό αγώνα όλους τους έλληνες, σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρώπης και αν ζούσαν, συσπείρωσε μαζί και όλους όσοι σέβονταν το ελληνικό πνεύμα και τον ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε το μεγάλο και καθοριστικό ρεύμα του Φιλελληνισμού και οδήγησε στην έκρηξη του 1821, στην απελευθέρωση με την βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης το 1827 από θαλάσσης με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου και το 1829 από ξηράς με την μάχη της Πέτρας.

Έτσι τον Φεβρουάριο του 1830 ξημέρωσε η δημιουργία του Ελληνικού Κράτους με την υπογραφή του Πρωτόκολλου της Ανεξαρτησίας στο Λονδίνο και με την αναγνώριση του Ελληνικού κράτους από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία.

Οι αγώνες, οι μάχες, οι θυσίες, οι εμφύλιες συγκρούσεις, ο ηρωισμός, τα πρόσωπα, η προσπάθεια, η αγωνία, τα πισωγυρίσματα, οι Εθνοσυνελεύσεις, οι συγκρούσεις μεταξύ αγωνιστών από την μια και προεστών και Φαναριωτών από την άλλη για την πολιτική εξουσία στο διαφαινόμενο ελεύθερο ελληνικό κράτος είναι γνωστά και καταγραμμένα ιστορικά. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μέσα από όλη αυτή την αναστάτωση, τις εμφύλιες συγκρούσεις και αντιθέσεις, το χάος που επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις, οι Έλληνες κατάφεραν να βγουν ενωμένοι ως έθνος και λαός, να οργανωθούν ως κράτος, με ηγεσίες που παρά τις έκδηλες αδυναμίες τους, πάλεψαν να στήσουν και να αναπτύξουν ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος. Με όλα τα λάθη, με όλες τις παραλείψεις, με όλες τις προσωπικές στρατηγικές και την προσπάθεια πολλών να επωφεληθούν των καταστάσεων, τελικά γίναμε κράτος ελληνικό, γίναμε χώρα αναγνωρισμένη και σεβαστή από τους δυνατούς Ευρωπαίους. Βεβαίως και οι Ευρωπαίοι είχαν τους δικούς του λόγους που τους οδήγησαν να βοηθήσουν στην απελευθέρωσή μας και στην συνέχεια να αναγνωρίσουν την Ελλάδα σαν αντίποδα των Οθωμανών.  Όμως αξία έχει το ότι την αναγνώρισαν και αυτό έγινε στην χρονική συγκυρία που κατάλαβαν ότι οι έλληνες ήταν αποφασισμένοι να νικήσουν!!

Το ελληνικό κράτος που προέκυψε από το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας του 1830, όριζε μια μικρή Ελλάδα που περιελάμβανε στην ουσία την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα και που τα σύνορα ορίζονταν στο ύψος μεταξύ Βόλου και Πρέβεζας, εξέλιξη που οδηγούσε αυτομάτως σε νέες περιπέτειες και σε νέους αγώνες για να απελευθερώσουν όλα τα ελληνικά εδάφη που μετά το 1830  συνέχισαν να βρίσκονται υπό τους Οθωμανούς!  Θα πάλευαν για την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Θράκη, για όλους τους ομοεθνείς που παρέμεναν υπό τον Οθωμανικό ζυγό!

Η ιστορία αναδεικνύει ότι οι Έλληνες δεν παραιτήθηκαν ποτέ από την επιθυμία να
δουν όλο το Έθνος ενωμένο κάτω από ένα ενιαίο, δημοκρατικό και κυρίαρχο Κράτος! Γι’ αυτό και θα μπορούσαμε να πούμε ότι το 1821 ήταν η αρχή της περιπέτειας για την κατάκτηση της  ελευθερίας και της δημοκρατίας (!!) μιας περιπέτειας που όταν μπορέσεις να την δεις σε όλο της το βάθος , αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν τελείωσε ποτέ αυτή η επανάσταση και πότε. Πότε θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να σταματήσουν οι αγώνες και η αγωνία αυτού του λαού για να βιώσει, να απολαύσει και να αναπτύξει  τις αρχές του Διαφωτισμού για ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική- πολιτική- οικονομική ανάπτυξη;

Μήπως το 1831 όταν σκοτεινά συμφέροντα σκότωσαν τον Κυβερνήτη Καποδίστρια στην πιο κρίσιμη στιγμή της πατριωτικής του πορείας και προσφοράς, για να επιτρέψουν την εγκατάσταση του 17χρονου Βαυαρού Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, δημιουργώντας μια νέα μορφή εξάρτησης του μόλις απελευθερωμένου από τους Οθωμανούς πρωτόλειου ελληνικού κράτους; Δεν αμφισβητεί κανείς την προσφορά των Βαυαρών σε πολλά ζητήματα της οργάνωσης και την ανάπτυξης του ελληνικού κράτους. Κατά την ίδια λογική όμως δεν μπορεί και κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Όθωνας δεν ήταν επιλογή των ελεύθερων πλέον ελλήνων!

Μήπως το 1843 που αναγκάστηκαν να διαδηλώσουν με τον Μακρυγιάννη και τον Καλλέργη στην Πλατεία Συντάγματος, εν μέσω πολλών εσωτερικών συγκρούσεων, για να διεκδικήσουν και να πάρουν επιτέλους το πρώτο Σύνταγμα το 1844 επιφέροντας ισχυρό πλήγμα στην ξενόφερτη μοναρχία;

Μήπως το 1863, όταν, αφού έδιωξαν τον Όθωνα λόγω της αυταρχικής του διακυβέρνησης, αναγκάστηκαν να δεχθούν έναν άλλο 17χρονο, τον Δανό Γεώργιο Γλύξμπουργκ ως βασιλιά της Ελλάδας, ο οποίος με την αυταρχική και μοναρχική του νοοτροπία ανάγκασε τον Χαρίλαο Τρικούπη να γράψει το περίφημο άρθρο του «Τίς πταίει» και να οδηγηθεί η Βουλή στην ψήφιση της αρχής της Δεδηλωμένης και στον μονοκομματισμό;

Μήπως το 1893, όταν η χώρα βυθίστηκε οικονομικά από τον μεγάλο δανεισμό και αναγκάστηκε να ακουστεί το « Δυστυχώς επτωχεύσαμε» από τον Χαρίλαο Τρικούπη και να μπούμε κάτω από την εποπτεία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου;

Πόσα δάνεια, αλήθεια,  χρωστούσαμε; Μήπως τα δάνεια των Άγγλων το 1824 και 1825 προς ένα κράτος που δεν υπήρχε ακόμα, αλλά με τα οποία δημιουργούνταν σχέσεις εξάρτησής μας από  την Αγγλία; Μήπως τα 60.000.000 φράγκα που οι Δυνάμεις έδωσαν στον Όθωνα σαν προίκα με την εγκατάστασή του στην Ελλάδα το 1832 και με τα οποία δημιουργούνταν ισχυρότερες σχέσεις εξάρτησης από την Γερμανία; Μήπως τα δάνεια που δόθηκαν πριν το 1893 στον Χαρίλαο Τρικούπη και που ήταν τα μόνα που φάνηκαν, εφ’ όσον πήγαν σε έργα υποδομής, και εξ αιτίας των οποίων (!) τελικά πτωχεύσαμε; Ή μήπως τα νέα δάνεια που οι Μεγάλες Δυνάμεις μας ανάγκασαν να πάρουμε το 1897 για να τα δώσουμε στους Τούρκους σαν πολεμικές αποζημιώσεις, επειδή χάσαμε τον αποτυχημένο πόλεμο εναντίον της Τουρκίας το 1897;

Μήπως οι αγώνες του λαού μας μπορούσαν να σταματήσουν πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881;

Μήπως να σταματούσαν πριν τις επαναστάσεις για την απελευθέρωση και την ενσωμάτωση της Κρήτης το 1821, το1840, το 1866, το 1878, το 1896, το 1905 στο Θέρισο;

Μήπως οι αγώνες του λαού μας έπρεπε να σταματήσουν πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 ή των Ιωαννίνων και της Ηπείρου το 1913;

Μήπως ο λαός μας δεν έπρεπε να λάβει μέρος στον Α Παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918 και να αφήσει τους ξένους να ρυθμίσουν τα σύνορά μας, όταν, μετά το τέλος του πολέμου με την Συνθήκη των Σεβρών, καθορίζονταν οριστικά και τελεσίδικα τα σύνορα των κρατών της Βαλκανικής και επομένως και της Ελλάδας με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης και με την μεγάλη απώλεια της Κωνσταντινούπολης, απώλεια μοναδική για τον ελληνισμό και την ορθοδοξία;


Μήπως μετά τις τουρκικές αγριότητες και την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 δεν θα έπρεπε να δεχθούμε και να περιθάλψουμε τους αδελφούς μας πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και να μείνουμε αδρανείς θεατές των εξελίξεων;

Μήπως πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι η συνέχεια της ελληνικής επανάστασης του 1821 και η διαρκής προσπάθεια ενός λαού να απελευθερώσει ολόκληρο το έθνος του και να σταθεί στα πόδια του ως ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος;

Και βέβαια ζώντας μέσα στην παγκόσμια κοινότητα πλέον ως κράτος, δεν ήταν δυνατόν να μην υποστούμε όλες αυτές τις επιπτώσεις από τις οικονομικές συγκυρίες,  από την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929, από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ που διέλυσε όλες τις οικονομίες του κόσμου.

Όμως, ενώ τα άλλα κράτη βγήκαν από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 και ξανάρχισαν να χτίζουν τις οικονομίες τους, η Ελλάδα έμπλεξε στα γρανάζια της δικτατορίας του Μεταξά το 1936 και κάτω από αυτές τις συνθήκες οδηγήθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1940-1944.

Και ενώ όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στράφηκαν στην ανασυγκρότηση της οικονομίας τους και της κοινωνίας τους, η Ελλάδα ενεπλάκη στον Εμφύλιο, 1945-1949, που οδήγησε την κοινωνία σε σοβαρό πισωγύρισμα και διέσπασε τον κοινωνικό ιστό για πολλές δεκαετίες.

Η φτώχεια και οι κοινωνικές συγκρούσεις οδήγησαν τις νέες γενιές της δεκαετίας του 1950 και του 1960 σε μετανάστευση , με αποτέλεσμα να καταρρακωθεί η κοινωνία μας και να ερημώσει η Ελλάδα από εργατικά χέρια και άξια μυαλά και να περιμένει να ζήσει από τα εμβάσματα των μεταναστών, μετεξελισσόμενη σε μια ανάπηρη πατρίδα.

Η χαριστική βολή δόθηκε όταν το 1967 εκεί που, ενώ  παλεύαμε να βρούμε μια ισορροπία ξεπερνώντας  κοινωνικές συγκρούσεις και διαμάχες, ήρθε η Δικτατορία των συνταγματαρχών και βύθισε για άλλη μια γενιά την Ελλάδα στην υπανάπτυξη και στην διάσπαση του κοινωνικού ιστού, στην στέρηση της ελευθερίας για ανάπτυξη και ανόρθωση.
Ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα έχει να επιδείξει όλη αυτή την ματωμένη πορεία, όλες αυτές τις προσπάθειες ξένων λαών να την επιβουλευθούν και να την στειρώσουν από τις αναγεννητικές της δυνάμεις, με συχνότητα που, αν ήταν άλλος λαός θα είχε πεθάνει προ πολλού από ασφυξία; Ποιο άλλο έθνος άντεξε για τόσους αιώνες να ζήσει την σκλαβιά και να βγει νικητής και  στην συνέχεια επί έναν αιώνα και πλέον να αντιπαλεύει διαρκώς και απτόητο όλους, όσοι ήθελαν να επιβουλευθούν την ανεξαρτησία του  και να βγει νικητής; Εμείς είμαστε αυτοί! Μόνον που στην πορεία χάσαμε το λογαριασμό, γιατί από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιος ήταν ο πραγματικός  εχθρός που αντιπαλεύαμε!

Σήμερα πλέον, μπορούμε να δούμε πότε τέλειωσε η Επανάσταση του 1821; Η απάντηση είναι ότι λογικά η επανάσταση του 1821 τελείωσε όταν έγιναν πράξη , όταν παγιώθηκαν με ασφάλεια οι αξίες για χάρη των οποίων ξεκίνησε η επανάσταση του 1821, όπως η εθνική απελευθέρωση, η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ανάπτυξη!

Πότε λοιπόν, τελειώνει για την Ελλάδα η Επανάσταση του 1821;  Αν ρωτήσουμε γύρω μας τους συμπολίτες μας, πιστεύω ότι θα πάρουμε πολλές διαφορετικές απαντήσεις. Πιθανόν κάποιοι μεταξύ μας να βλέπουν ότι ακόμα και σήμερα αυτές οι αξίες που κινητοποίησαν τους Έλληνες το 1821, δεν έχουν ακόμα εδραιωθεί στην πατρίδα μας! Ότι η επανάσταση με τα κοινωνικοαπελευθερωτικά της αιτήματα θα πρέπει να αναζωπυρωθεί!  Όμως θα ήταν αντικειμενικό να δείξουμε ότι πραγματική ελευθερία και αίσθημα ανεξαρτησίας ο έλληνας αισθάνθηκε με την Μεταπολίτευση το 1975! Τότε υπήρξε ίσως για πρώτη φορά σε ένα έδαφος απελευθερωμένο και από το τελευταίο αγκάθι των γνωστών εξαρτήσεων, ένα αίσθημα κοινωνικής συμφιλίωσης που έβαζε αναπτυξιακούς στόχους και το κοινό όραμα πάνω από τις συνθήκες που μας καταταλαιπώρησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Είχαμε όμως φθάσει πια στα τέλη του 20° αιώνα. Ήμασταν πλέον ένα κουρασμένο νέο ,ελεύθερο και ολοκληρωμένο κράτος!

Αυτό το Κράτος και αυτόν τον λαό που πέρασε μέσα από την φωτιά επί αιώνες ολόκληρους για να καταφέρει να αποκτήσει τις αρχές και τις αξίες ενός ευνομούμενου και ανεξάρτητου κράτους, κατηγορούν και συμπιέζουν σήμερα οι ισχυροί της Ευρώπης, ξεχνώντας προφανώς ότι για το μεγαλύτερο μέρος των περιπετειών και των αδυναμιών που έχομε επιδείξει, ευθύνονται και αυτοί με τις παρεμβάσεις και τις αποφάσεις τους για μας, αλλά χωρίς εμάς (!)

Εκείνο τελικά  που μένει από όλη αυτή την περιπέτεια του λαού μας σαν μήνυμα προς τους νεώτερους έλληνες είναι ότι οι κύκλοι της ιστορίας δεν θα πάψουν ποτέ να περιστρέφονται όσο υπάρχουν δυνατοί και αδύναμοι, όσο υπάρχει ανταγωνισμός  των κρατών και απληστία  για τον πλούτο των εθνών. Σημασία έχει ότι εκείνοι, το 1821 και οι γενιές που συνέχισαν τον αγώνα της ανεξαρτησίας μέχρι πρόσφατα, βγήκαν όρθιοι, τα κατάφεραν! Στον νέο κύκλο της ιστορίας που εμπλεκόμαστε εμείς σήμερα, θα τα καταφέρουμε άραγε;

• Η Αναστασία Κανελλοπούλου είναι Φιλόλογος και Πολιτική Επιστήμων με μάστερ στην Δημόσια διοίκηση, πρώην Περιφερειάρχης και Νομάρχης, επιχειρηματίας στον τομέα των τροφίμων

Η APELA προτείνει

image

Eτικέτες :
images Άρθρα
01-03-2024

Κοντούλα λεμονιά

images Άρθρα
19-01-2024

Αϊ Γιάννη μου

images Άρθρα
19-01-2024

Η «ΜΑΣΚΑ»

images Άρθρα
10-01-2024

Η Ρώμη του 2024