Αθροίζονται 42 χρόνια από τότε  που του Νοέμβρη η οργή έγινε θούριο του Ρήγα, ξέσπασμα, θρυαλλίδα  λύτρωσης...

Ποιους και πόσο αφορά σήμερα η ηρωϊκή εκείνη εξέγερση;
Πόσο αντέχει η μνήμη του 73 στους λάϊτ καιρούς που  μας περιβάλλουν;
Δύσκολο όσο και αναπόφευκτο το ερώτημα!

42 χρόνια μετά! Η κεφαλή του Σβορώνου, εκεί πλάϊ στη πύλη σύμβολο, θα πλημυρίσει  από λουλούδια και στεφάνια. Θα γεμίσει με χρώματα και νότες.

Κάποιοι  θα  περιγράψουν τα γεγονότα, κάποιοι θα ανασύρουν μνήμες, κάποιοι  θα  δακρύσουν, κάποιοι  θα αμφισβητήσουν, κάποιοι θα πουν τη  μικρή τους ιστορία με τους  δικούς τους συνειρμούς...

Μήπως εκείνοι που  έχουν να πουν για το Πολυτεχνείο του 1973 σιωπούν και εκείνοι που  έχουν να πράξουν αδρανούν;

Και εκείνα τα παιδιά, οι  «άγουροι»,  στις 3 το πρωί της 17ης Νοέμβρη 1973,  που  δεν  πρόλαβαν να γευτούν τη χαρά της  απελευθέρωσης, της  απελευθέρωσης που αυτοί  προετοίμασαν και ξεψύχησαν!

Εκεί  στην  ίδια  πόρτα του ποιητή:
 « ……. Κι  η  κοπελιά που μαύρο τανκς της έκοψε τα πόδια, πονούσε μα δεν έκλαιγε και  φώναζε γελώντας.
Με αυτά τα πόδια η ανθρωπιά που είναι κουτσή από χρόνια να τρέξει για να βρει στη γη τον  όποιον τη  γυρεύει………».

Πολυτεχνείο 1973.
Στην  ιστορία καταγράφεται ένας νέος σταθμός.
Έκτοτε χρόνος πολύς!
Στο μεσοδιάστημα θα μπορούσαν να  είχαν πραγματοποιηθεί πολλά, να είχαν εκπληρωθεί  όνειρα, προσδοκίες, διαχρονικά αιτήματα ενός  λαού! Φαίνεται πολλά δεν άγγιξαν τους  επιγενόμενους γιαυτό και  βούλιαξε αύτανδρη η σημερινή μας ερειπωμένη  κοινωνία! Γιατί  με τόση ελαφρότητα ξεστρατίσαμε;

Πόσα οράματα και πόσες ελπίδες, διατυπωμένες με τόση σαφήνεια από εκείνα τα νέα παιδιά!
Έκτοτε χρόνος πολύς!
Με αμβλυμμένες μνήμες και συμπεριφορές!
42 χρόνια μετά.

Το  Πολυτεχνείο όμως ζει, καθώς  παραμένουν  ζωντανά τα προτάγματα του, τα αιτήματα  ανατροπής της χρόνιας παθογένειας μας. Για τις αξίες της ελευθερίας, της  αγάπης για ζωή  και δημιουργία, για τα απαράγραπτα  δικαιώματα.  

Το Πολυτεχνείο θα ζει, για να θυμίζει διαχρονικά τον αναντικατάστατο ρόλο του αγώνα, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται!

Το πολυτεχνείο θα ζει στη προσπάθεια εκείνων που επιμένουν να αντιστέκονται, κόντρα  στο  εύκολο ρεύμα της λήθης, που παρασέρνει μακρύτερα η περιρρέουσα ανασφάλεια του  ένοχου ενδοτισμού!

Γιατί η ελευθερία πέρα από αρετή και τόλμη απαιτεί και αγώνα και όραμα!  

Γιατί η αναμέτρηση αξιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, θέλει δουλειά πολλή.....!
42 χρόνια μετά!

Ο κόσμος θα φύγει, οι ύμνοι θα κλείσουν, τα λουλούδια θα μαραθούν...  Η πόρτα  όμως, η  πόρτα που τσάκισε το τανκς της χούντας θα μείνει για πάντα εκεί, ως σύμβολο ιερό ενσωματωμένο στη συλλογική μνήμη και θα θυμίζει διαχρονικά αυτό που δεν πρέπει ποτέ  να ξεχαστεί!
 
Το πάθος για τη λευτεριά, τη πίστη για τη νίκη!  
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΥΛΟΚΕΦΑΛΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ  ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ